Resmi Osmani: Me sytë e fëmijës (22)

Resmi Osmani

Roman-vijimi

ME SYTË E FËMIJËS

Njëzet e dy.

Mozaik.

1. Balona

Aty ku mbaronte lagjia jonë, niste kodra e Mbyetit,dhe ca te tjera, të buta e të ulta, që të zëna dorë për dore  lartoheshin e madhoheshin duke ecur drejt Patosit, ku fillonmte Mallakastra e Butë .Tek-tuk me ca shkurre drize, ferra e gjëmbaç, e sheshe  e çeltira që shërbenin si kullotë. Kodra lartohej me një kulm të rraffshët, që quhej Bregu i Erës, ngaqë erërat aty kishin shtëpinë e tyre dhe frynin ditë-natë, e pastaj zbriste tatëpjetë në një prroskë ku niste kodra tjetër.  Në të zbritur, nga ana lindore Rridhte një burim me ujë të bollshëm, brisk I ftohtë. Në atë breg, moshatarë të mitë, por edhe më të vegjël e më të mëdhenj, ngrinin ballonat dhe  sanxhakët e zhvillohej një garë e vërtetë se kush do të ngjitej më lart. Vendosa ta provoja. Jo të bëhesha pjesë e  e çetës së garës, por për qejf tim, të synoja qiellin!

Duhej ndërtuar ballona. Bleva një tabak letre të kaltër në librari dhe një fletore punëdore me ngjyra, një rodhan me penjë te çertexhinjtë, dhe një kallam nga gardhi i xha Saqushit. Kallamin e çava, fijet i gdhenda e hollova që të ishin sa më të lehta. Katër syresh i kryqëzova dhe i lidha në qëndër sa morën formën e yllit,përbërë nga tetë trekëndësha që kulmonin në mes, i lidha me kujdes  dhe forcova fundet me fill ku do të ngjitej tabaku, për ngjitje bëra pak brumë të hollë. Pastaj përgatita bishtin larush me letrat me ngyra, të gjatë që të mbante drejtpeshimin. Me tre penjë, që kishin gjatësinë sa periferia në qëndër, sajova mekanizmin që do të mbante barazpeshën dhe tendosjen nga era gjatë fluturimit. I sajova edhe dy krahë,një majtas e nje djathtas, si krahë future me ngjyra. Marifete jo shaka! Balona doli e hatashme. Sanua që po e ndiqte atë që po bëja,shqeu sytë dhe  la mendjen kur i thashë se me këtë ballonë do të ngitesha në qiell!

Vrapova drejt Bregut të erës. Mbrrita. Bregu ishte i gjithi imi.

Kisha një balonë, që e ndërtova me duart e mia, të bukur të lehtë që do të fluturonte drejt qiellit.

Kisha edhe erën, një fllad që frynte nga perëndimi dhe sillte freskinë e ujrave të detit.

Kisha edhe qiellin, pa fund e anë. Të pastër si lot, të kaltër e tërë dritë sa më lbyrte sytë.

Kisha edhe diellin, mbret i qiellit e gjithësisë, që kur lindëte i jepte dritën e gjallërinë botës mbarë dhe kur ikte sillte natën, me yje e hënë. Edhe ai rrinte atje në kupë të qiellit, më shikonte dhe buzëqeshte me rreze drite

Isha i pasur pa pasuri. Atë çast, e vetmja psuri, dëshirat dhe    imagjinata, se mund të ndodhte një mrekulli.

Fluturo balonë!

Dola në të kundërt të erës dhe mora turravrapin. E lëshova balonën, filli u tendos, balona nisi fluturimin, bishti vallëzonte, krahët fërfërinin. Lëshova fill. Balona ngjitej në lartësi. Dukej që më lart era frynte më fort dhe balona e tendoste fillin. E lëshoja fillin pak e nga pak për të shijuar ngjitjen në lartësi drejt qiellit. Më në fund, filli I rodhanit u shtill i gjithi. Atje lart, balona vallzonte në erë dhe dukej më e vogël se sa ishte.

Më lindi një dshirë e marrë, të fluturoja e të ngjitesha në qiell bashkë me të. Po si t’ia bëja? Unë s’kisha krahë fluture, pëllumbi apo shqiponje. I krijuar për të ecur, por jo për të fluturuar. Kujt t’i drejtohesha për ndihmë? Erës!

“Erë moj erë, a më dëgjon?”

“Po”- mërmëriti era me gjuhën e saj të fshehtë por që unë e kuptoja.- Ç’farë dëshiron të më thuash?”

“Ndihmomë, dua të bëhem si ti, të fluturoj, të ngjitem në qiell bashkë me balonën!”

Për një çast era u zatet. Duket që pyetja i erdhi e papritur.

“Përse do që ta bësh këtë?”Pyeti era e habitur.

“Është ëndërra ime.Ta shoh botën nga lart, deri aty ku shkon shikimi, një botë ndryshe nga ajo që shoh tani.

“Nuk mund ta bëj, ne jemi të ndryshëm.Unë jam ajr, ti nga mish e eshtra. Unë jam pa peshë, bërë për të fryrë e fluturuar, mbi tokë e në qiell, ti për të ecur.Vogëlush, kuptohet që nuk na njeh. Ne jemi shumë motra.Jemi bija të diellit, fryma e tij. I biem botës an e mbanë, i shohim të gjitha, i dimë të gjitha edhe çfarë ke tin ë zemrën tënde! Unë jam Zefiri, që flladit botën, kaq është fuqia ime. Jemi shumë motra e me shumë emra. Ty mund të të vijë në ndihmë motra Tramundanë. Kur i hipën zemërimi, ajo trazon detin, ngre shkulme e dallgë, mbyt anije, shkul nga rrënja lisat madhështorë, shemb çatitë, godet me rrufe dhe pështyn me kokrra breshëri.Ngre rërën nga shkretëtira dhe errëson qiellin. Ajo mund të të ndihmojë.” Tha Zefiri dhe vijoi të fryjë lehtë- lehtë për qejf të tij.

“ Tramundanë, apo Furtunë, sido që të quhesh, ndihmomë të ngrihem në qiell, ashtu siç po ngre zefiri balonën!”

Duket më dëgjoi, se papritur, një shtjellë e vrullshme përdredhore ajri më mbështolli të gjithin dhe si të isha pupël, më ngriti lart e me lart. U shkëputa nga toka dhe se ndjeja peshën time, këmisha dhe pantallonat u frynë si tyollumbace. Mbahesha me të dy duart pas fillit të balonës. Lart e më lart. O ç’mrekulli. Qëndroja pezull me krahë hapur,  pëndë i lehtë dhe hapsira mu hap në të katër horizontet:shikimi rroku fusha, kodra, male, pyje, rudina e ograja, lumenj e dete, fsdhatra e qytete dhe njerëz që ngisnin rrugëve e dukeshin si të ishin  milingona.Isha i ngazëllyer e mrekulluar dhe vetiu nisa të recitoja vargjet”O malet e Shqipërisë dhe ju o lisat e gjatë….” Teksa nga lartësitë, jehonin  tingujt e një muzike hyjnore që shoqëronin recitimin tim……

Dëgjova një zë: ”Ku shkon mor’i marrë, mos guxo të ngjitesh më lart!-Ishte dielli- se rrezet e mia do t’a djegin balonën” Por se kisha    veten në dorë, ngitesha e ngjitesha. Balona mori flakë. Nisa të bija tatëpjetë. Klitha me sa zë kisha. Ishte llahtar,gjithçka posht levizte me  shpejtësi marramendëse, po bija si gur dhe do të përplasesha në tokë e do të bëhesha copë e çikë ashtu siç thyhet një enë qelqi. Ndjeva një dorë rreth belit. Ishte një njeri- zog, me dy krahë të mëdhenj puplorë shqiponje  në supe. Flokë e mjekërgjatë krejt i thinjur. E pashë. Më erdhi goja. Ishte ëngjëlli im mbrojtës, por gabohesha.Po të ishte ëngjëll do të ishte i ri dhe i bukur.

”Kush je ti, shpëtimtari im?”

“Ti s’më njeh, por duhet të kesh dëgjuar për mua. Jam Dedali, babai i Ikarit.Unë ndertova krahët. Ne guxuam dhe fluturuam.Kur u ndodhëm midis detit dhe qiellit, edhe pse e porosita, djali nuk më dëgjoi,  u ngjit lart e më lart që të arrinte diellin. Por dielli, që s’le askënd ti afrohet, e shkriu dyllin me të cilin ishin ngjitur puplat, krahët u shpupluan dhe im bir ra nga lartësit dhe u mbyt në det. Që atëhere, Zeusi më mori në olimp, më bëri të pavdekshëm. Une rri e vëzhgoj gjithë ata që duan të fluturojnë dhe u vi në ndihmë kur nuk ia dalin. Jam aty kur duhet.Të fluturosh është ëndërra e gjithkujt, por vetëm një gjë e bën të pa arritshme, frika nga dështimi. Por njerëzit kanë shpikur ata zogjtë e hekurt e fluturojnë me ta. Megjithatë, guximtarët që duan të fluturojnë, nuk mungojnë. Ja edhe ti kuturise ta bësh”-Tha këto dhe Dedali plak, flokë e mjekërbardhë, me krahë shqiponje më uli ngadalë në sheshin e bregut të erërave dhe vetë u zhduk fluturim si të ishte erë.

U përmënda. Ishte një ëndërr me syhapur. Balona vallzonte atje lart në kaltërsi. Por ah, filli u këput. Balona nisi të bënte kollotumba dhe lakadredhas po binte në tokë. E ndoqa me sy.E shtyrë nga era, u rrëzua prapa kodrës, në prroskë. Vrapova që ta merrja. Nuk mund ta humbisja. Më kishte bërë të ëndërroja, ta shoh botën siç më pëlqen të jetë dhe , jo siç është në të vërtetë.

2. Lara.

Banesës sonë iu shtua një banore  e re, e quanin Lara.

Dhe ja si ngjau: Damini, në muajt e verës, zuri punë si ndihmës baxher dhe shkoi në kullotat verore në malet e Polisit, që thoshin se ishin në rrethin e  Elbasanit.Damini iku në maj dhe u kthye në fund të shtatorit. Na mungoi pesë muaj. Kur stanet zbritën në vërri, Damini u kthye, por s’ishte vetëm.Erdhi vet i dytë. Klima e maleve dhe uji i borës i kishte prirë shëndetit. Fytyra i ndrinte dhe kuqëlonte, dukej më i rritur. Veç Larës, pruri edhe dy rrotulla djathë që ithoshin kaçkavall, që e përgatisnin në baxho nga qumështi i deleve. Aromatik, i yndyrshëm dhe me shije të hatashme, me aromën e luleve të malit.

Damani na rrëfente për stanet verore, kullotat me trëndelinë, pyjet me lisa ku reshperonin sorkadhet por edhe arinjtë e ujqërit, burimet e llagarta akull të ftohta, për çobankat e bukura gushëbardha e faqekuqe  si molla, e sa e sa çudira të tjera. Në stane kishte shkollë verore, ku Damani shkonte për të mësuar sa herë kishte kohë të lirë,  me mësues nga qyteti dhe , një veteriner që kujdesej për shëndetin e bagëtisë.

Po Lara? Ishte dhuratë nga çeleniku Nasho Xhonga, që u miqësuan ato muaj, kishte qindra e qindra krerë dele, sa s’u dinte numurin. Lara ishte një nga dhitë manare që shkonte pas kopesë, bashkë me një sorkadhe që e kishin kapur të vogël dhe zbutur.

Lara! Ah sa u gëzova. Ishte e bukur, aq sa mund të jetë e bukur një dhi, do të thoni ju. Jo,ishte vërtet e bukur, dhe jo e tillë se më dukej mua. Kërcinj të gjatë, ngjyra e zezë me njolla të bardha, prandaj e kishte emrin Lara.Qafa e gjatë,koka nazike, me një blanë të bardhë nga buzët deri lart në ballë, sytë të mëdhenj të ndritur, me rreth të zi, vesh llapushe, nën gushë dy rrezhda si vathë. Bënte dy keca dhe gjirin e kishte të madh. Duhej mjelë tri herë në ditë se jepte kater kile qumesht. Sa një lopë! Nëna i bëri një trastë   për ti mbajtur gjirin që mos ti varej nga pesha.

U miqësova që në shikimin e parë. Lara ishte e shtruar, e qetë dhe ……e mënçur. E kuptonte kur e therrisja me emrin e saj, kthente kokën dhe më shihte , në pritje se përse e kisha thirrur. I pëlqente dhe prehej kur e ledhatoja mbi krye dhe në shpinë. Nisi të më ndiqte pas, u bë manarja ime. Ne të gjithë e donim Larën dhe kujdeseshim për të dhe ajo na e shpërblente me katër litra qumësht! Dy i mbanim për vete, dy i shisnim te Markua, që e kishte lokalin mbanë udhe, para urës së drunjtë. E merrja qumshtin me një kusi bakri dhe ja çoja Markos kur shkoja për në shkollë. Kur kthehesha merrja kusinë dhe lekët. Me to blenim bukën dhe ndonjë harxh tjetër.

Lara,  u bë si pjestar i familjes. Dukej që edhe ajo na donte. Sofra jonë u pasurua me qumësht, kos, djathë e gjizë. Jo më kot gjysh Avduli thoshte:”Gjëja e gjallë të mban gjall”. Përditë merrja një thes dhe nëpër ara mblidhja bar e lakra të egra. Edhe në truallin tonë mbollëm hasëll dhe lakra arme, që t’i kishte  ushqim për dimër , kur pritej që edhe të pillte kecat.

Damani, që ishte më i madh dhe dinte më shumë, më çuditi me atë që më tregoi e që ia kishte rrëfyer veterineri i staneve verore: se dhija nuk ishte një kafshë shtëpiake dosido dhe aqë.Për të kishte mite dhe legjenda të moçme që vinin nga lashtësia. Dhia ishte “Nëna e njerzimit” atë e quanin Amaltea. Kishte ushqyer me qumshtin e gjirit të saj Zeusin kur ishte foshnjë. Dhe Zeusi, kryeperëndia e Olimpit, për ta nderuar për mirësinë e saj, e vendosi në radhën e yjeve, “Ylli Dhia dhe tre kecat e saj.” Që shfaqen në qiell çdo mbrëmje.

Që në ato vite, më ka ardhur çudi dhe nuk e kam kuptuar se pse për ndonjë vajzë çapkëne dhe të përhedhur thonë është si dhi! Krahasim i pagoditur! Ku ta gjesh që vajzat të ishin si Lara ime!

3. Dashuria

Dashuria!Fjalë e përveçme ndryshe nga gjithë fjalët. E magjishme. Hyjnore. Të gjithë duam, prindërit, shokët, të afërmit, pëlqejmë sende, muzikën, librat, artet, por ka dshuri e dashuri. Dashuria, ajo e vërteta, e djalit për vajzën apo e vajzës për djalin, është ndryshe,  e ndtyshme edhe nga dashuria e burrit për gruan apo e nënës për fëmijët. Kryefjalë e ndjenjave që buron nga zemra e çart mendjen. Këtë atëhere, që sa kisha shkelur në të katërmbëdhjetat, nuk e kuptoja mirë. Ishte si një gjë e vagullt, e mjegullt, e largët, mirazh në fushën e lulzuar të dëshirave. Kisha lexuar dy libra me dashuri ”Ura e psherëtimave” dhe “Gremina e dashurisë”. Me lektisje, ahe dhe ohe, me vuajtje të skëterrshme të të dashuruarve. Në libra thuhej se dashuria është gjëja më e bukur që mnd t’i ndodhë njeriut. Ndjesia më e bukur që pushton shpirtin, se është ajo ndjenja që sjell paqe e lumturi, por edhe vuajtje, urrejtje dhe xhelozi. Ajo ëhtë si një trëndafil i kuq, me petale dhe erëmim, por edhe me gjemba që shpojnë e dhëmbin! Dhe se kjo ndjenjë është e madhërishme si vetë jeta. Thuhej e ç’nuk thuhej sa ta bënin mendjen ujem! Në shkollë, kur shihej se ndonjë nga djemtë e rritur i vinte rrotull ndonjë vajze, thoshin:”E ka zënë qymyri!”Por edhe kisha parë e dëgjuar. Një djalë, vëllai i një shokut të klasës sonë, ishte dashuruar me një vajzë bukuroshe që thoshin ishte e përdalë. Shoqëria dhe prindërit nuk ja donin, por ai e donte marrëzisht. E mori. Pasi nën forcën e dashurisë, thonë se nuk sheh dhe dëgjon asgjë tjetër veç asaj që do. E zbuan nga shtëpia. Ai braktisi gjithçka, iku me të dashurën në një qytet tjetër. Ishte triumfi dhe forca e dashurisë.

Në lagjen tonë , rëndom, dashurisë i thoshin sevda . Po rritesh një brez i ri me vajza bukuroshe e djem çapkënë. Vajzat kërkonin djem dhe djemtë kërkonin vajza. Ishte mosha kur në zemër e mëndje lind vetiu dashuria, pritja që të ndodhë ajo mrekulli që ngazëllen e dalldis qënien, e djalit  për vashën dhe vashës për djalin. Por në lagjen tonë, sevdaja (dashuria), quhej e turpshme, ishte  gjë e ndaluar nga zakoni. Po të merrej vesh që një vajzë kishte rënë në dashuri, apo e kishin parë me ndonjë djalë, quhej nderhumbur dhe i mbetej të atit në derë! Ishte kjo arsyeja që të rinjtë dashuronin në heshtje dhe vuanin nga ndjenjat e tyre të ndrydhura, të pa shprehura.

Kishte dhe trima që s’donin t’ia dinin. Aliu, shtatëmbëdhjetë vjeçar, djali i vejushes Beko, kishte rënë në dashuri me Zenepen, që shkurt e thërrisnin Nepi, bijën e Sulejman Kujunxhiut. I njihja të dy.  Aliu jetim, fukara te pika.Rrobat arna mbi arn, sa si i thonë fjalës, s’kishte ku t’i zinte me dhëmbë as qeni! Për nga pamja, si thoshin, rob zoti, e hijeshonte rinia. E ëma lante rrobat e botës dhe se ngopte dot as me bukë. Po Aliu kishte rënë në dashuri!E dinte gjithë lagjia. Graria thoshin se kjo ishte dalldi, si një lloj sëmundje! Nepi shtatpakët, fytyrë rrumbullake e të shëndetshme, me dy gërsheta që i vinin gjer në bel,sa kishte mbushur të gjashtëmbëdhjetat. Nëna ishte e paralizuar dfhe asaj I kishte rënë barra e shtëpisë. Nuk e fshehnin që duheshin.  Ngjelkat thoshin se ishin kseturpur dhe u kishte plasur cipa! I kishin parë duke u puthur te burimi, dhe kur ishin takuar e përqafuar jashtë shtëpisë në një natë me hënë. Për nepin këndonin dhe një këngë:

Dymbëdhjetë e natës,

Të shkova te porta,

Zërin ta dëgjova, Nepi

Thoshe më dhëmb koka!

Nuk e di ishte për Nepin tonë kjo këngë apo për ndonjë tjetër Nepi, por rrëfente vuajtjet e dashurisë. I thanë Nepit, kushërirat dhe shoqet”  Ç’I pëlqen atij rrugaçi, që s’ka as brekë në bythë, pa planmg e pa shtëpi, pa punë e pa zanat?” Por Nepi ua mbylli gojën. Mos e shihni me sytë tuaj por merrni sytë e mi dhe shiheni! Sulejman Kujunxhiu, qytetar pargalli, që e dinte veten për të fisëm, u ndje gazi i botës, vuri të nipërit dhe i dhanë një dru të mirë Aliut, që të hiqte dorë, por e kotë. Një ditë Aliiu e “Rrëmbeu “ Nepin dhe sa të shuhej sherri, shkuan te ca kushërinj në Rrogozhinë. Ja kështu përfundoj ajo dashuri që bëri bujë. U martuan dhe u trashëguan! Ata që i përfolën i harruan ato që kishin thënë.

Rasti i Met Karrakaçit, ishte ndryshe. Edhe Meti ishte jetim, Të atin e kishin vrarë grekët.E ëma e kishte djalë të vetëm. Meti duhet të ishte nja dy vjeç më i madh nga mua. I prapët, trazovaç që s’linte dy gurë bashkë e si zinte vendi vënd. Prandaj e kishin quajtur “karrakaç”, që në dialekt i thonë laraskës. E njihja por me të s’kisha shoqëri.Sytë i kishte me një të kaltër të shplarë, por me shikim të guximshëm,flokët ngjyrë gruri, të përzhitur nga dielli, me një përdredhore mes ballit, buza e sipërme pakëz e shkurtër që i linte pak zbuluar dhembët dhe përherë dukej si i buzëqeshur.

Meti ra në dashuri me rusen e bukur!

Në Fier kishin ardhur ata që I quanim sovjetikë. Inxhinierë dhe teknikë në puset e naftës në Patos, me gjithë familjet. Dilnin shëtitje mbrëmjeve dhe shkonin edhe në kinemanë verore. Njera nga familjet kishte një vajzë bukuroshe, bjonde, me një gërshet të plotë, sykaltër, topolake, e bukur sa të mbeteshin sytë. Meti e pa në xhiron e mbrëmjes dhe ra në dashuri! U qepej pas, i ndiqte nga shkonin, para- prapa dhe e hante me sy rusen e bukur.Kuptohet ajo as donte të dinte për të. Por kjo e Metit, ishte si të dashuronte hënën apo një yll në qiell! Meti çapkën ra në të thella, psherëtinte,  rrinte i menduar, i pashoqërueshëm, erdh e u dobësua, i iku oreksi dhe neteve se merrte gjumi. E ëma vuri merak të madh për djalin që po i tretej e ligej para syve, pa i ditur sëmundjen.Tha se i kishin bërë magji ose kishte shkelur ndonjë xhind. Shkoi te mulla Demiri, i këndoj dhe i bëri një hajmali, Por pa dobi.

Ai na u rrëfye dhe ne ja dinim hallin. Çudi për tu çuditur!

Si i bëhet?

- Do ta puth, do ta puth në buzë, do ta puth fort sa shijen e asaj puthjeje, ta mbaj mend gjithë jetën.Ndryshe do plas nga marazi.

I tham se ishte me rrezik, me sovjetikët s’bëhej shaka, do të ankoheshin, mund ta burgosnin dhe të kalbej burgjeve për një kokëshkrepje të pakuptimtë.

-Do ta puth, ta di që edhe do të vdes!

Të vdesësh për dashurinë! Kisha lexuar e dëgjuar që kishin vdekur për dashurinë, po ky rasti i Metit ishte ndryshe.Të dashurosh  e të marrosesh për atë që nuk i njeh ndjenjat e tua , që nuk e di se në këtë botë rron një djalë që quhet Mehmet. Si në një ëndërr.

E diel, sa kishte nisur muzgu. Rusja bukuroshe dhe prindërit shkuan në kinema verore. Shfaqej një film sovjetik.Më kujtohet si tani”Historia e njeriut të vërtetë” Ne,dhjetë- pesëmbëdhjetë  djem të lagjes Një Maj, shoqëruam Metin. Ishte i tronditur, se mbante vendi, fërkonte duart me nervozizëm. Pritëm sa mbaroi filmi dhe njerëzia nisën të dalin. Dolën dhe sovjetikët. Të qetë të qeshur. Meti u turr e ra mbi vajzën si skifteri mbi prenë. I zuri kokën me të dy duart dhe e puthi në buzë. Ata u shtangën,nga habia,ishte e beftë, një rtrufe në të kthiellët, sa ta merrnin veten nga e papritura, Meti  u la hijen. Fry dhe u zhduk si era. Pas tij edhe ne.

Pritëm të ndodhte gjëma. Asgjë s’ndodhi.Babai i ruses nuk u ankua, ai e mori me të qeshur.Tha se ishte krenar që vajza e tij ishte aq e bukur dhe qe djemtë e pëlqenin aq shumë atë!

Meti humbi ca kohë,kur u kthye , si të mos kishte ndodhur asgjë, ishte i qeshur , ai çapkëni që kishte qënë gjithmonë.

Eh, dashuria!

***

4. Shtetësia shqiptare.

Viti 1953. Nga gjaku dhe gjuha shqipëtarë. Shqipëtarë të Çamërisë. Që nga 1913, kur Çamëria iu dhurua Greqisë, ishim shtetas grek.  Shteti vendosi që të na jepej shtetësia shqiptare. Askush su  pyet, askujt nuk ju mor mendim. U tha u bë. Tashti ne ishim qytetarë shqiptarë, me gjithë të drejtat. Por me këtë akt, humbi përgjithmonë shpresa për tu kthyer në Çamërinë tonë.

Pas kësaj “dhurate” të parë, erdhi e dyta. Djemtë dhe burrat që kishin moshën për shërbimin ushtarak i morën ushtarë.  Damani dhe Nazari, buurri i Gjylos sonë, ikën ushtarë. Ne na u pakësua një krah pune, por u shtua edhe një gojë për tu ushqyer. Gjylua, e mbetur vetëm me gjithë djalin foshnjë, erdhi për të banuar me ne.

Vijon

Më 8 të vjeshtës së parë, moti 2022.