Kristofor Mërkuri: Përkëdhelu valë

Katër poezi nga Kristofor Mërkuri

PËRKËDHELU VALË…!

…Mos u rrëmbe valë e “uritur”!

Përkdhelisht do kridhem në trillet e tua.

Me ty jam lindë, me ty jam rritur;

Përkdhelu valë se…e di që të dua!

Pluskojnë bulëzat në mishin e regjur.

Drithërima nga koka në thua.

Gjysmën e jetës, tek ti jam dergjur;

Përkdhelu valë, sa shumë të dua!

Zhaurima jote, mbi bregun me zall,

Ekstazë dashurie, ergjele lëshuar.

Më squlle shpirtin me dhimbje e mall;

Përkedhelu valë se…vet të kam llastuar!

V A R F Ë R I…?!

Si somnambul endem nëpër natë.

Nuk ka perëndi sonte të më joshë!

Vikamën e ditës, gëlltis fillikat;

Sa duar të shtrira, kërkojnë lëmoshë.

…Dhe të “pamundur”, sa janë o zot!

{dhe të kërkosh që në shpirt, të ndjesh pranverë}

Kur nëpër rrugë sheh dhimbje e lot;

Ndihesh i zbrazur, më shum’ se i mjerë.

Pse kaqe fatkeqë, në këtë vend të bekuar?

Lëmoshën përtypin, me lot përzier.

Kush ta mbolli farën, qoftë mallkuar;

“Varfëri,o  vuajtje e urryer!

FOTOGRAFIA…

Ç’mall që më bie për ca vite të shkuar!

Kjo foto e vjetër,  bardh e zi.

E lashë dikur, mes një blloku harruar.

Ç’t’i thom shpirtit që, bën marrëzi?

Nga larg ajo erdhi, diku në pranverë.

Fustan basme, plot lule të limonit.

Lirikat që solli,si gonxhe plot erë

I lëshoi si flutra, brigjeve të Jonit.

……………………

Atë natë të fundit,vera mbyllte stinën,

Gojët na u kycën, gishtat po më ngrinin.

Ajo, e mëshironte Tatjana Larinën,

Unë, e” urreja” Eugjen Onjeginin!

Si fllad ajo erdhi, ashtu u largua.

E kam këtu, në foton bardh e zi.

Ajo,muzë në vargje, mbeti për mua;

Sa shumë kam bërë, sa shum’ marrëzi!

…………………………

Që atëherë, ka shkuar tërë një jetë.

Por sot…erëmuan lulet e limonit.

Ajo…veshi uniformën e blertë,

Unë …spirancën hodha, brigjeve të Jonit.

MAGJIA E NJË LUGINE

(Lugina e Krongjit)

Në ka një vend që, kaq ëmbël

më sëmbon,

Që fryma më meket e dua të

këlthas.\

Që çmendurisht, shpirtin ma harbon;

Magjia që s’dua ta humbas!

Një luginë ku dielli, syrin

saponxjerrë.

Mijëra rreze  hedh, mbi qelq

të liqenit.

E ndezi vesën në mijëra ylberë;

Magjia u shfaq në “Kopshtet e Edenit”!

Lugina mitike si altar hyjnor.

Një kurorë lofate, kush u dashurua.

Cila vajzë nuk do, këtu te vër’ kurorë?!

Cila nuse nuk do, këtu te bëhet grua?!

Perënditë e krijuan këtë amfiteatër.

Këtu e ngjizi Krishtin, Maria.

Bekuar me lotët ë “Syrit të Kaltër”.

Këtu lindi jeta,lindi mëmësia!

…E thonë që jeta nuk shihet,nuk flet;

Dëgjoj një burbuqe tek frymon, kërcet.

Në do vërtet, të prekësh Magjinë,

Një mëngjes pranvere, eja ne Luginë!