Poezi nga Irini Nanushi

Irini Nanushi

Poeti

Gjysmënjeri, gjysmëshenjtor

Ti vet'e di se ç'heq!

Mban gas e dert në kraharor

Dhe ndihesh mirë e keq.

Gjysmëshenjtor, gjysmënjeri

Në tokë dhe mbi re.

Mes njerëzish gjithë ditën rri,

Mes yjesh ngjitesh fle.

Ti rron e vdes e prapë rron

S'ke thembrën e Akilit.

Nuk dashuron as gradë, as fron,

Por këngën e bilbilit.

Di çfarë urren, di ç’dashuron

Në zemër ke qëndresën.

Ti shkrepëtin dhe zjarr lëshon

Kur të plagosin shpresën.

I bukurive je dashuror

Pa lajka e kurtherënë

Të dehësh botën s’e ke zor

Veç me një majë pene!

Vjeshtë në luginën e Vjosës

Ç’janë këto ngjyra? Vallë ku i gjete,

Vjeshtë moj, që më bën të derdh lot?

Të gjitha, sa pashë, i mora me vete

Dhe prapë nuk ngopesha dot!

Luginës përrallore, ku Vjosa vraponte

Si të kish një të fshehtë takim,

Fshihej e dilte, përsëri gjarpëronte

Gjithçka sikur kish një kuptim.

Në krahët e detit, Vjosa ëndërrimtare

Nxiton me vrull e pasion

Përkëdhel shpejtas brigjet ledhatare

Zhurmon, shkumon e s’ndalon

Dhe binin gjethet si copëza yjesh

Dhe lumi i ngiste në det…

Krenare, shpërfillëse, e bukur sa s'dihet

Kur Vjosa kaltëron në Përmet!

Vrapoj në urën lëkundëse mbi Vjosë,

Ashtu, si dikur një fëmijë e pafrikë

Nuk di, në ti vjeshtë sot mendjen ma more,

A vetë e lashë të më ikë?!

Perëndesha Afërditë

Fluturoi gur më gur

Ishujve të Mesdheut

Perëndesha e dashurisë

E bukurisë së dheut

Nga vendi, ku ajo lindi,

Qipro lule drite

Kaloi detet tej e tej…

Doli në Ohride.

Mbet pa gojë kush e pa

Dashuritë buisën

Trëndafila, perla deti…

Trup e rrugë stolisën.

Thonë; Një dorë, qe xhelozia

I buroi nga zemra;

Mori gurin dhe qëlloi

Të shtrenjtën te thembra.

Perëndesha – Perëndi

Gojën, nuk e hapi

Zemërzezën plot zili

E zuri mëkati…

Pikturat e galerisë

Pikturat e galerisë së qytetit tim,

Peizazhe, kompozime, portrete,

Me fotot e fëmijëve të mi në çdo shtegtim

Unë edhe imazhin tuaj mbart me vete.

Liqeri, Mali iThatë, Voloreku e Shën Naumi,

Motivet lasgushiane e kuteliane,

Qilaret me bute të verës, korani e bodrumi

Në penelin e Tasos¹ e në çdo kumbim kambane,

Piktura që ju sodita në galeri

Nga Poradeci, në Bukuresht e në të tjera qytete,

Unë bashkë me fotot e fëmijëve të mi

Edhe imazhin tuaj mbart me vete.

_________________________________________________________

^1.Anastas Kostandini, piktori i shquar poradecar

Kush të bën të bukur?

Dikush m’i pati sharë sytë

Me fjalët : "S’i ke të bukur!"

E pati më të lehtë t'i shante

Se sa t’i bënte të lumtur.

Po vitet si zogjtë shtegtarë

Më sillnin ca thënie të tjera

Dhe fjalët që më patën sharë

S'e di si i mori era.

Nuk di?!- një ditë nga më zbrite

Si yll, si zog, si pallua

Në zemër çdo ditë u rrite

Me heshtjen dhe fjalët e tua.

Unë zemrën e ndjeva të lumtur

Kur sytë vraponin pas teje

Dhe vinin çdo ditë më të bukur

Siç bëheshe ti brenda meje.

Se fjalët,shikimi dhe ngjyra

Të bukura bëhen të tria

Atë, që s'e bën dot natyra

E bën dashuria!

Xixëllonjat

I shkathët, si atlet, ti veç vrapoje

Ma mbushje grushtin prush e dritë plot

Dhe mbas çdo feksje e fikje xixëllonje

Më puthje e thërrisje: O Zot!

Dhe për altar nën një qershi më shpure,

Më gjunjë ramë e lart më ngrite,

Mbi buzë një xixëllonjë vure

Pastaj mbi ballin tim e ngjite…

Rrathë mbi liqen

Marr një gur në duar,

E hedh mbi liqen,

Dhe rri e menduar

Se ti nuk po vjen.

Marr një gur në duar

E hedh përsëri…

Rrathë bën liqeni

Një…e dy…e tri…

Ja, po vjen!-më thotë

Një zog në zabel,

Edhe hëna e plotë

Që mbi mal po del.

Rrathë bën liqeni

Një…e dy…e tri…

Rrathët vijnë drejt bregut…

…Drejt meje vjen ti!