| E diele, 26.09.2021, 08:26 AM |
VLASH DROBONIKU
MALL, DASHURI, LARGËSI
Kushtuar
qytetit tim të dashur, Beratit
*
* *
Berat!
A
thua jemi larg i dashur qytet?
A
thua s'do shihemi më Berati im?
A
mendon se çdo ditë të pres e më pret...?
Oh,
ç'pyetje retorike më vjen ndër mend tani!
Çdo
ditë të mendoj plot mall dhe dashuri,
Të
mendoj shpesh plot ndjenjë dhe nostalgji.
Të
pikturoj i madhërishmi qyteti im
Të
pikturoj në largësi të paimagjinueshme kontinenti.
Ashtu
si dita dhe nata këmbejnë orët mes njëra tjetrës,
Ashtu
si ditët ikin, ikin në pafundësi,
Ashtu
dhe pafundësia e mendimeve të mia fluturon në hapësirë,
Fluturon,
për të ardhur pranë teje, Berati im.
Nga
largësia e përtej oqeanit
Sa
shumë përqafime malli të jap.
Një
trokitje zemre të befasishme
Pranë
teje vjen në të papriturin çast.
Të
dy bashkë të përqafuar të shëtisim,
Ta
ndjejmë mrekullinë e lindjes së Diellit mbi Tomorr,
Pasditeve
atë Diell të argjendtë ta shohim
Perendimin
e tij të kuqeremtë mbi Shpirag,
Atje,
ku shtatë kodrat e Beratinës
Ndihen
si në ëndërr buzë mbrëmjes,
Tek
ti Berat, qyteti im i lindjes.
Më
pas, të dy së bashku pa u ndarë
Të
rendim, të rendim gjithandej pandalim,
Të
kaloj orë ekstaze frymëzimi duke medituar,
Duke
të pikturuar si në të hershmen fëmijëri.
Të
shkoj e të magjepsem para ikonave të shenjta,
I
përgjunjur të falem, të puth afresket e Onufrit,
Të
jem mbi muret e kalasë shekullore
Si
atëhere në fëmijëri kur dëshiroja të prekja retë në qiell.
Dhe
prej lartësisë të ndjej rrjedhën e Osumit,
Fëshfërimën
e lumit, herë i qetë, herë i vrullshëm
Ujët
e lumit që rrëshqet ndënë urën e lashtë,
Ura
e mirënjohur, Ura e Gorricës.
Me
dhimbje, lot edhe mall
Këmbët
më çojnë atje, në heshtjen funebre...
I
pikëlluar, sy lotuar vazhdoj ecjen time të ngadaltë!
Ata
lot dhimbjeje i derdh mbi pllakat e mermerta të varreve,
Varret
e të dashurve, familjarët e zemrës sime,
Oh,
sa shumë më mungojnë, sa shumë vite pa i parë!
Buqetat
me lule që mbaj në duar,
Dhimbshëm
i vendos mbi mermerin e ftohtë.
Fotografitë
në mermer i puth me brengë shpirti,
Qirinjtë
t'i ndez si dritë përjetësie.
Vetëm
pak, vetëm pak!
Mendoj,
aq vështirë të jetë kjo ëndërr,
Ky
çast ku të bërtasim të përlotemi,
Të
gëzohemi ndër biseda,
Të
ëndërrojmë të pamundërën deri në çmenduri.
Vetëm
pak! Po, vetëm pak.
Aq
e vështirë qenka ta shoh këtë ëndërr?!
Oh,
ti e çmendura largësi mërgimesh,
Sa
mizorshëm miqtë i largon
Dhe
kujtimet e jetës çdo ditë i afron
Atje,
Berati im, tek Titaniku Iliro Mesjetar
Ne,
dy vëllezërit binjakë Vlashi dhe Rolandi,
Ku
lëshuam të qarën e parë.
Kalaja
shekullore, Kalaja e Beratit,
Vendlindja
ime,
Me
mall, me shumë mall, të përqafoj.