Qerim Zogaj: Në Festën e Flamurit

Qerim Zogaj

Në Festën e Flamurit

Në festë.Ti po vije

Prej uratës së nënave

Prej buzëve te tyre te etrura e

Shrumb.Për fëmijët e humbur,

Dashurinë, token e robëruar.

Edashuruar në dhëmbje

Në festë.Ti po vije

edhe prej këngës së djepit

prej këngës së vekut,e verës

plotë qendisje te vjetruara në

harresë.për lakminë tënde,

bukuria vdes

Në festë. Ti po vije

Prej të gjitha kohrave.Me ëndërra

Nëpër duar e gishtrinjë.Prej të gjitha

Tokave .Diell e lumenjë ne bukën tone.

Sytë flamur e mall

E dashuruar në lirinë e përflakur

Në festë. Ti po vije

Me lotin e humbur në lum

Me floket dhe lojen e erës

Me këngën e zogjve.Për lamtumirën

E fundit.lotët, kujtimet i ruaj

Të akullta, se ato tani janë vetëm te miat.

Qerim Zogaj

Shtepia e fëmirisë

Në shtepinë e madhe të (kohës).Fëmirisë

Ndërtuar me mure guri me gjërsi mbi një metër

Lisa te mëdhenjë të vër, pagdhendur anë e mbanë

Nën ta flenim me dallendyshet

Dhe ushtimen e bjeshkës

Nga oxhaku si shkëmb që rrinte në votër

I rënd zbriste zingjiri, si kujtim i historisë

E ne, venim nje kove, për te ziejrë vezë e gështeja

me përralla i përzinim në prëhrinë e gjyshesë

dhe thoshte edhe pak e zë e zgjatet dita.

Bora qe po binte si lodër femije

Mbulonte cdo gje dhe qati shtepije

Cfarë të bëj me Kujtimet,për dimratë e gjatë

Që vijnë si mjegull shkretetire

Në këtë kohë të zjarrtë

Si mund t’i harroj qepallat e ngrira të prindit

Saherë I kërkponin armët e fshehura askund

Nepër hartën e captuar të shtruar në tryezë

dhe kockat e shpuara nga fjalë dhe erëra

Harresa është tallje

Dhe kallje për së gjalli

Shpjegimi i shpresës i rëndë.Tepër e zezë heshtja

Sa e pafundme vazhdimsia ,e zën peng

në fjalën, që koha e ndjek