Fatmire Duraku: Tingujt e zgjuar të vetmisë

Fatmire Duraku

Tingujt e zgjuar të vetmisë

Trioleta

I

Copëz e dritës bie në  dritare

Unë lëviz fjalës dhe gjithësisë

Ajo pikë shiu e panjohur fare

Copëz e dritës bie në  dritare

E ngushëlloj etjen  me zamare

Me tingujt e zgjuar të vetmisë

Copëz e dritës bie në  dritare

Unë lëviz fjalës dhe gjithësisë

II

Çfarë mund të besoj përsëri

Ndërsa i kam vetëm kujtimet

Ja ik mes tyre me mjeshtëri

Çfarë mund të besoj përsëri

Dal në çardak prek në hapësi'

Ikin rrugët, vijnë mashtrimet

Çfarë mund të besoj përsëri

Ndërsa i kam vetëm kujtimet

III

Ik në dhomë e perdet i mbylli

Frymoj në vete pa askënd aty

Besoj në kujtime a veç te ylli

Ik në dhomë e perdet i mbylli

Diku larg jehon melodi fyelli

Gjithçka sonte do të vdes me ty

Ik në dhomë e perdet i mbylli

Frymoj në vete pa askënd aty

Lulja ndalë aktine çeljes

Trioleta

I

Qielli kishte kaq ngjyrë të kaltër

Aty ja gjysma e hënës së verdhë

Figurën tënde zgjoi ylli mbi vatër

Qielli kishte kaq ngjyrë të kaltër

Në sytë tu shkrepi dritë me hatër

Në mua pikin lotët çurkë derdhë

Qielli kishte kaq ngjyrë të kaltër

Aty ja gjysma e hënës së verdhë

II

E trishtuar e kaq e errët kjo natë

E sa mistershëm bie mjegullnajë

Larg - larg dëgjohet një serenatë

E trishtuar e kaq e errët kjo natë

Kush i gjymtoi pemët me sëpatë

Kush e preu rrapin në këtë lisnajë

E trishtuar e kaq e errët kjo natë

E sa mistershëm bie mjegullnajë

III

I shpalli luftim të ashpër vdekjes

Apo vetëtimat më prekin në zemër

Shndrit qielli gishtat ikin prekjes

I shpalli luftim të ashpër vdekjes

Shkëputet lulja ndalet akti i çeljes

Ngel vetëm gjurma e zezë qemër

I shpalli luftim të ashpër vdekjes

Apo vetëtimat më prekin në zemër

Gjurmë në zall

Trioleta

I

Era fryn, bien ndër pemë gjethet

Eci, e ndjej vdekjen nën këmbë

Ky është fundi i ditës ikin rrezet

Era fryn, bien ndër pemë gjethet

Ç' më kaplojnë në këtë natë ethet

S' të shoh me sy, të ndiej për gjëmë

Era fryn, bien ndër pemë gjethet

Eci, e ndjej vdekjen nën këmbë

II

Këmbëzbathur iki fillikat vetmisë

Arrij e hutuar te shelgu degë gjatë

Vala rrjedh, uji përmbytet qetësisë

Këmbëzbathur iki fillikat vetmisë

Prisja vetmuar e humbur largësisë

Silueta e hënës nga shfaqet në natë

Këmbëzbathur iki fillikat vetmisë

Arrij e hutuar te shelgu degë gjatë

III

Në degë shndrisin dy mollë të kuqe

Me orë të tëra i shikoja gjithë mall

Sesi vajti koha, e u rriten këto lluqe

Në degë shndrisin dy mollë të kuqe

Vij e vogël në fustan lule-burbuqe

Iku me veten lë veç gjurmë në zall

Në degë shndrisin dy mollë të kuqe

Me orë të tëra i shikoja gjithë mall

Vetëm fjalët

Trioleta

I

Sa keq, s 'më fale asnjë trëndafil

Ta mbaj në dorë deri sa të ngel hi

Tash eci mezhdën e arës me tërfil

Sa keq, s 'më fale asnjë trëndafil

Në kavak ja si këndon një bilbil

Cicëron vajton ka rënë në vetmi

Sa keq, s 'më fale asnjë trëndafil

Ta mbaj në dorë deri sa të ngel hi

II

Pengë na mbetën fjalët mua e ty

The mbylli sytë, i mbylla sa çudi

Pengë na mbeti shikimi ndër sy

Pengë na mbetën fjalët mua e ty

Ta ndjej aromën nga derdhet aty

Në udhët mitike ik heshtja përsëri

Pengë na mbetën fjalët mua e ty

The mbylli sytë, i mbylla sa çudi

III

Sonte vetëm  ty të ndjej në largësi

Sonte vetëm ti je shpendi me larë

Ma jep dorën në ëndërr të arrij te ti

Sonte vetëm  ty të ndjej në largësi

Lulja e ka bukurinë e vet në gjithësi

Pres zogun qiellit të errtë e të vrarë

Sonte vetëm  ty të ndjej në largësi

Sonte vetëm ti je shpendi me larë