Brahim Avdyli: Shtegëtimet e fjalës

Brahim AVDYLI:

SHTEGËTIMET E FJALËS

(Panorama e fundit e poezive të librit të 11-të)

LËNDINA E MALLIT

1.

Në mes të ëndërres

e malit të kujtimeve

është kjo lëndinë

e mallit të shpirtit,

pikojnë vitet

zemrën e përvuajtur!

2.

Erërat

me rrebëtmin e kryqëzimeve

përplasen rrotull

në qenien tonë

e llogarisim shpresat

para dimrit të acartë

nëpër mjegullat e bardha

të vjeshtës së fatit,

një pikë drite

me dridhjet e këngës

që e përcëllon

ngritet drejtë hapësirës...

3.

Një peng i kahershëm

me gjërat që prore digjen

për dheun e rritjes

dikund

nëpër truallin e dhembjeve

të mbanë përherë

lëndinave të mallit

pa e shpërlarë damarëve

atë etje të rrallë!...

SENTENCAT E PROVAVE

1.

Një ditë

do të plasë

zemra e trishtë

kur shpirti vlon

e mendja rri

me kujdesin amtar

mbi dhembjen,

përpiqet t`ua vë

në peshojë të fjalës

rrebticat e kohës.

2.

Qenia e gjallë

të katër elementet

i kthen në aureolë

e të pestin

nuk e zënë

grushtat e viteve

sepse

materia përceptohet

vetëm me ato

që i zë vështrimi,

prapavija mbetet

e pakapshme-

enigmë e përjetshme!

3.

Cili mund të flasë

me të panjohurën

nëse është i padukshëm,

drita e madhe e Dijes

e mbështjellë

tërë njeriun

por zbardhet dioptria

aq sa e bardha

të humbë në hapësirë.

4.

Po të mos ishte

drita

në të gjitha shtresat

errësira

do të na përpinte

të gjitha gjërat

e nuk do të shkrihej

asnjë materie.

5.

Sikur ta kishim

në dorë të provave

laboratorin e uneve

do të ecte nëpër flakë

e këmbëngultazi

pa frikë

qenia e gjallë e meditimeve!

6.

E si mundet

të shkruhej shpirti

kur nuk është

tabelë e shkrimit,

shkëlqen nga jashtë

me aureolat e ngrohta

e ndjenjat ia dikton

zemrës sonë!

7.

E sheh gjithmonë

me sy të ëngjujve

botën e sertë

e të pafundshme,

ia dikton

me të butë

dufet e ndjenjave,

i pikon mëshira

mes suferinave të ftohta,

e kurrë nuk kthehet

dashuria e vërtetë

në zgavrrën e vet

apo nuk i bjen

shija

sharmi

arti

e kontura e madhësisë.

8.

Kur del shpirti

nga qenia e jonë

trupi kthehet

në një kufomë kohe

kutërbon

qelbësira e pafund

në atmosferën

për rreth,

e hapësira trishtohet

nga dhembjet.

9.

Lum ai

që ia njëh vlerën

atij

që e mbanë gjallë

nëpër batica e zbatica

nëpër ngitje

e zbritje

atij

që ia vlon mendimet,

provat

na dëshmojnë

kalkulimet e fatit!

10.

Ne jemi

një lëvizje përherë

nga materia e dukshme

në materien

e padukshme,

prore

ia themi këngës

apo vajit

deri në botët paralele,

tragjikomedia

është formë e shprehjes

deri në pamundësi,

kurr nuk dëgjohet

zëri i tretur

në botën

e përkohshme...

11.

Nëse na vlon shpirti

vlojnë gjërat

rreth e rrotull,

i ngjajmë kazanit

mbi zjarr

të ndjenjave,

përherë e nxjerrim

nga një sentencë,

kërkojmë në jetë

vërtetimin

e ardhjes sonë!...

DISKURSI I ECJEVE

1.

I lëvizim këmbët

deri në lëndinat e vetmisë

të nxjerrim

idhësimin e ditëve

në natyrë

e natyra e teptisur

na e hedh

jorganin e mjegullave

të na e zë pisk

edhe frymën...

2.

Diskursi i ecjeve

gjatë krizës së vonë

të Koronës

i kaliron rrebticat

përpiqet të na jep

frymëmarrje të lirë

midis qarqit të meditimeve.

3.

Lëndina e malit

e frymëmarjes së derrave

ia mësyen

shpërfilljes së vet

e na i lë provat

e ecjeve tona

deri në pakohësi!...

4.

E ku ta dija përse

kjo ecje malesh

në kujtesë

e paska edhe një shkarje,

disponimi i brishtë

sillet me pahir

deri në këtë lëndinë

për të shkundur

morrat

e lëkurës sonë...

5.

Tani

duhet të ikim

nga ky rrah

malit teposhtë e përpjetë

me revoltën tonë

nëpër duar...

6.

Kush e di

në cilin vend

pushojnë fjalët

diskursi

i ecjeve tona

e ka nga një arësye-

nuk e mundim dot

krizën e shpirtit!

PËRDITË

TË VDES NGA PAK

1.

Pse më ndave

nga mbrojtja e sinqertë

në ato gjyqe të kohës

biri im,

përditë më le

të vdes nga pak

me lot të tharë,

e askund qetësi!

2.

Të bredhë

deri te lojërat e lotëve

përtej liqenit të vetmisë

aty ku përleshem

ndonjëherë me ty

e kohën time pa ty,

brenda kthinave

të paqenura

e paramendoj me vete

fatin e pafatin,

si mund të digjesh

si mund të durosh

përafërsisht e ndjej,

apo sëmundja e jote

e zemra e viteve

kalërojnë jashtë syve të mi

deri në shkatërrim!...

3.

Kam bindjen

e ilusioneve të mia

se dënohesh me pa të drejtë

deri në përjashtim,

informatat e rrejshme

të armiqëve e serbofilëve

i bluajnë

në një mulli fjalësh,

e drejtësia

përpëlitet

sikur të vdesë

në cepat e kohës!

4.

Athua

të kanë shtyer djajtë

të veshur si engjuj

të rënkosh

për të gjallë

me duhmat e shpirtit

e të marrësh inat

me çdonjërin që të do,

të mbetesh prore

i dënuar pa ne

ashtu si unë

i dënuar pa ju

në kohën e pa kohë-

baladë përjashtimesh!...

5.

Rrepticat e vdekjes

serbo-turqia

apo vetë arabia

të padukshme i hedhin,

edhe nëpër ty

e deri në mbytjen tonë

me rrotacion,

në vorbullën e kohërave

apo në vrimën e madhe

të pafatit,

ndërsa vetë

kërkojnë të rrojnë

me lotët

e gjakun tonë-

konglomerat

i gënjeshtrave!...

6.

Kultura e feve

nuk duhet të ngritet

mbi origjinën

e nga kjo gjë

ka lëvizur tërësisht

çështja e përkufizimeve,

abstraktja është platformë

e atyre që merren

me teoritë e rrejshme

mbi ne,

prandaj unë

duhet të përpëlitem

me vitet që më dridhen

në të dy kohërat

e vetminë time t`a vras!...

7.

Ti nuk e kupton

lojën e atyre që duket

sikur të puthin,

ndoshta

kthehesh në tretdhé

i gojuar nëpër dhembjen

e pamatur,

për dikend

je apoetozë

për një tjetër

baladë e pakryer-

fortifikatë askund!...

8.

Kush guxon

të të ndajë

prej pjellës sate

e fëmijët

pa babë t`i lë

tek brenë miza hekur,

athua

demokracia direkte

qenka shpërputhje

më të vërtetën

apo ndoshta është

jetë e përkoshme

e ilusioneve!...

9.

Edhe po të marr

bjeshkët mbi kurriz

nuk ma beson

dhembjen për ty,

ti je i pari

që të bartja kalistrok

edhe nëpër ëndërra,

vdekja ime

nëpër vargje

në çdo dhjetor

më je TI!...

VIJA E DEGËDISJES

1.

Më duket

se çdo ditë ma ndryshojnë

lëndinën time të mallit,

vi në ndonjë mbrëmje

me shiun

apo dëborën e çmedurisë

nëpër truallin e betonuar

plot me mendime të kallura

apo dhembje të shpirtit

dhe e gjëj një tjetër

nga pararendja e pikëtakimit.

2.

Askush

nuk është këndej pari

pos ndonjë copë të ëndërres

të vjerrur

nëpër drizat e kohës,

gjithmonë

ato janë të befta

dalin prej kupës

së mendimeve,

papritur

ia shkrepin më tutje

dënesjes së pafund-

vija e hollë është

e dridhen

regëtimat e shpirtit!...

3.

Më largë

sa e dyta ikje

përtej liqenit të lotëve

është ikja ime

nën urën e mllefit

kur të gjithë djajt

i kam lënë

të zhytur nëpër ujë!...

4.

Se si ndjehem

nuk u intereson specieve

që ndoshta

më afrohen

të vjedhin

suferinave të fatit

si të padukshme

e kullotin

kurreshtinë e tyre

nëpër etapa,

ato nuk ngjajnë

me ditën e merzitshme

që e bluaj kohën!

5.

Edhe ashtu

nuk kemi shumë punë

në këtë mal të dhembjes,

a e dini

rrugën nuk e kam

të humbur shpresash,

por degëdisem

në fluturimin e yjeve!...

OFSHAMË SHPIRTI

Edhe dy-tre rrjeshta

sa për fund

të kësaj dhembje

të dhënë prej unit

edhe në mesin

e kapakëve të kohës,

nuk përfundon këngëtimi

as pas kësaj rreshje

të fijeve të kuptimit,

ka prap përpjekje

t`i paketojmë mendimet

në stile të ndryshme,

është fjalë e peshuar

në librin e zemrës,

e nuk mund të themi

se po ndahemi

pa këngë,

fundi merret si fillim

e çdo fillim

e ka nga një fund-

ofshamë shpirti!...