E enjte, 28.03.2024, 08:15 PM (GMT)

Kulturë

Nexhat Halimi: Besimi në gjarprin

E marte, 16.06.2020, 09:50 AM


Nexhat Halimi

besimi në gjarprin

degë të ullirit me zgërbonjë ikin në lot mbi det

vaj kaq me shpirt nuk është dëgjuar te ti me vjet

hënat i shkëput flokët e thinjur nga kafka e vet

gjarpri i gjakut digjet ulqini për zot ra zotIm

e ti  njëjtë i verbër  i nisje dhitë në kullotë

punë e madhe pse ndër lule të mimozë ndizej shqotë

guri i gjeranës çahej për gjakun e `i teute tjetër

e zogu i vrarë ikte e vinte vigmës së vet të vjetër

krejt ra besimit të diellit e mitit të gjarprit

ndërsa i ngjitesha rumisë me gurin e njëjtë mbi cicë

tash presim vdekje të bukur nën degë të ullirit

me gjarprin rreth qafe në të cilin besonim zotin

orët e çeljes së mjegullës

ulur në një rrënjë ulliri e sodis detin nën hënë

kaq mjekër thinjur kaq i prerë nga secila anë

gjaku më pik në gurin në të cilin ndrit shpirti i ulqinit

e kusari nuk do të jetë kthyer ende nga ëndrra e vet

zot e kjo krismë në moçalishtë kjo thëllëzë e vrarë

puplat as qëndrojnë në ajër as bien rrezes së ullirit

e në gjerana pinë përreth zjarrit në të shuar e hirit

peshk sonte s` kap kush zgjohen zëra në brendi

e hija e kusarit rrah në rruzare me dhembje në gji

e përzien kohën me fishkëllima hijes në largësi

kurrë nuk zhduket ai del nga fund i detit del patjetër

kurrë s`i lë gjërat varur në ajër as zgjuar dhe as fjetur

vjen të rrëfejë luftën e lepantit e robin servantes

për plagën e thellë nga e cila do të mund të vdes

e vitet dhe thinjat në kafkën e kohës bëhen gjithësi

II (era i bie ashpër e i hapet mitani)

kusari mjekër thinjur dehet me verë të pirë me cezë

kush tha zbret në fundin e detit te amfora e vet e vjetër

ende atje fsheh perlat ndër korale  tha dikush tjetër

as në kohë as në hapësirë nuk e pa kush më të gjallë

kaq vjet ngeli zbrazësi në rërën nën borigën e zezë

kurrë s` zhduket del nga fund deti prapë del patjetër

kurrë s`i lë gjërat varur në ajër as zgjuar dhe as fjetur

vjen të rrëfejë luftën e lepantit e robin servantes

për plagën e vet të thellë aty nga e cila do të vdes

ende përhitet te guri i gjeranës me të njëjtën shpatë

në mjegull afrohet e largohet pa gjurmë në natë

vjen përsëri ulet në rërën e vet gjithnjë aty nën borigë

dorën e servantesit në gjak e kujton dhe kotet gjatë

mos e mbyt ka vlerë mbase do ta përmend kapedani

era i bie ashpër kraharorit të djersitur e i hapet mintani

e falë spanjollin dhe i plaguar shtrihet nën hije të vdes

apo veç kështjellën pikturon me gjak në një mafes

me të cilën lidh fort kokën e fryrë dhe kaq të mpirë

III (sytë kokrra ulliri)

kusari i plaguar rëndë në brinja shtrihet të vdes

vdekja i endet në bedena të kalasë me një thes

e robi dorëprerë i jep ujë me lugë druri pikë e pikë

sheshit të kështjellës ngarend me afsh një dritë

zot ngel gojëhapur spanjolli është grua apo çikë

i mahnitur nis të shkruaj për flakën e vet në gji

kusari i plagosur e zgjidh robin e lë ëndrrës në liri

në kullën e servetit ik një vjeshtë ik dhe një tjetër

nën pëlcitje kambanash detit shfaqen miqtë e vjetër

me shatë gomar robin ta blinin sa peshë kaq ar

ngelën vetëm shkrimet  për vashën zjarr e mall

për të dashurën e ulkinjit  me  flokët ngjyrë kalliri`

dylqizën me ballin fushë të slizanit e sytë kokrra ulliri

e dhëmbët margaritarë e faqet  zotIm portokall

shëtis plazhit të shtojit e hija tjetër seç më kallet

ik përbri borigës nën degë të së cilës fle kusari

vetë ai i njëjti në luftën e lepantit të greqisë i vrari

në çast të çeljes së mimozës të arrijë të ngjallet

etja

a mund kush të t`i lexojë çarjet e zemrës  dhembjet

misteret vitet me të cilat digjesh nën kambanën e së dielës

kaq tmerrshëm të derdhur mbi vagëllimë të detit

e uji ja në çast tërbohet e zë të përplaset për bedena

copë copë e rrëzon trëndafilin  e ndezur të qiellit

oh me shpirt të vrarë në hi zotIm kush i bie zjarrtë fyellit

e veç një varkë e vjetër përkundet në ëndrrën e vet

e një plak mbytur rrjetës së kujtimit  për të kap peshk

e vdekja e çastit të çeljes së mimozës ndërsa bie borë

apo vdekja e ëndrrës dhe habia e zgjuar fedorë

apo vdekja e agronit apo vdekja e tetutës apo e iLirisë

agon e një copëz e zemrës së robëruar e ndiej nga ik

mungon fryma mungon hapësira e vizatimi i çupës në rërë

e letra nga ti për kaq vjet e vjet nuk vjen fedorë

ulqini i fjetur kthehet në krah e ka ankth ëndrrën

wc-ja e ballkanit

shkrimin e librit për ty e ka mbuluar mjegull

sytë gjak pikin të gjelbrës së `i gjarpri pjergull

veç dhembja ende udhëton në  mua në kala

kafkat e ngrira dëgjohen veç për të çara

as i prek vetëtima as zgjohen në hapësirë

muze është terri e lagështia pikin pamëshirë

kartat e shfaqin relievin shtrembër në flakë

fill e fund i tërësisë digjet etjes në shuplakë

veç ndonjë ulli mbi hije të vet ende kotet mbi det

secili send kot e kërkon dritën e gjakut të vet

është përzier çdo gjë strajcë e magjupes pak

vjen duhmë e wc-së epo-lirike të ballkanit plak

rreth e rreth shpirtit me kama e parmakë

II shi në varre

tashmë kam humbur dhe shpresën për ty

s`do të vish të më ngushëllosh për vdekjen e iLirisë

e në tokën e robëruar nga e kaluara bie shi në varre

stepur shikoj në një pikë një dhi pa një bri në qiell

kullot në yrtin e vogël mes kullës dhe kullës

aty ku robi servantes ka mbjellë lule për liri

tash dhia e një karamanage i këput kërrup kërrup

i përtyp dhe ngreh kokën e në hapësirë e përplasë

e hapësirën kuçedra zot e përgjak përsëri

ndjek në habi `i gomar në pazar me `i thes në samar

i ndjek udhët krejt kot pallon bajgëson i lagur në shi

e zotëria e rrah pse s` guxon ta thotë atë që ka ngjarë

ka shumë shi këtu në varre ku miti lidhet me histori

e shpirti digjet gjithherë në përralla të njohura nga ti

III ah fedorë

galera vjen detit e asnjë pëllëmbë s`lëviz

në kuvertë tre marinarë e kapedani me shpatë

vetëtima e degëzon e thyen përmes hënën

hënë ah moj hënë derdhur dhembjes mitike

a  krijohen libra me gjëra të shkruara

hëna është varur mbi kullën e servantresit

e don kishoti  e kalëron kalin për te mulliri

e e kaluara me krejt dhembjen digjet në hi

e verbër s`ka guxuar të lëviz ajo që ka ngjarë

e kanë vënë kryqin e vdekjes e ka mbirë bar

galera i afrohet kështjellës zbresin marinarë

dynden dhembjes në tavernë me fanar në dorë

e hëna humb  mjegullës metaforë e parrëfyer

ah fedorë nga netët e acarta ah moj fedorë



(Vota: 1)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora