Adnan Abrashi: Fati ynë krijohet nga vetë ne (I)

Adnan Abrashi

Nga shumë paraqitje të lexuesve tanë të nderuar në formë të letrave që permanent marr në adresën time elektronike, pa dyshim, dominon brenga e tyre për të ardhmen dhe frika e fuqishme në mes kundërshtish së dëshirave dhe realitet, synimeve jetësore dhe mundësive praktike etj. Kjo shkakton shqetësime të ndryshme psikologjike të cilat si të vetëdijshme shprehen në formë të pasigurisë, depresionit, stresit, apo formoma tjera jonormale të gjendjes së çrregulluar shpirtërore. Shkaktari kryesor dhe i vetëm i të gjitha këtyre brengave dhe shqetësimeve, nuk gjendet jashtë, ashtu sikur mendojmë shumica prej nesh, por çelësi i zgjidhjes së suksesshme të tyre fshihet në brendinë e qenies tonë; në procesin e të menduarit, dhe mënyrës së qasjes së gabuar ndaj saj në praktikë.
Urtësia më e vjetër e mendjes njerëzore është e thjeshtë: “NIHE VETVETEN”, dhe, ne, përmes këtij cikli artikujsh qo do t’i publikojmë në vazhdime, do të tentoj t’ju ndihmoj sado pak lexuesve tanë pikërisht në këtë qëllim.

Nga Adnan Abrashi

Tanimë as për shkencën tonë oficiale nuk është enigmë dhe as diçka misterioze fakti se, fatin njeriu vetë e krijon dhe esenca e saj kreative qëndron pikërisht në mënyrën e të menduarit tonë. Në realitet, mendimet tona janë ato që krijojnë të ardhmen tonë por, pak kush prej ne është në gjendje që pikërisht këtë proces të natyrshëm funksional, në mënyrë të vetëdijshme ta kontrolloj dhe ta vej nën shërbimin e nevojave vetjake praktike të realitetit objektiv. Përmes këtij cikli shkrimesh, qëllimi ynë i kësaj qasjeje teorike është pikërisht ky, që të arrihet një shkathtësi e tillë, por, fillimisht, të gjithë patjetër duhet ta kemi një njohuri elementare për vetë procesin e veprimit të ndërlikuar të të menduar që zvilohet pandërprerë në ne si funksion.
Të ja nisim nga e para! Nga jeta! Nga vetë njohuria e vetëdijesuar“Unë jam!”.

Si funksionon jeta?

Nga të gjitha krijesat që jenë prezentë si ekzistenca në natyrë, njeriu konsiderohet si gjallesë më e avancuar dhe më e përsosur i tërë këtij procesi të përgjithshëm evolutiv që ne do ta quajmë si realitet objektiv. Edhe pse jemi materialisht si trup, përveç kësaj, ne ndërrohemi edhe nga shpirti i pavdekshëm hyjnor dhe procesit tjetër që zhvillohet ndërmjet, e të cilin në forma të ndryshme e quajmë: njohje, vetëdijesim, koshiencë, proces i të menduarit, etj. Në fakt, ne si qenie e gjallë në këtë realitet, jemi të ndërtuar si triadë: TRUP-MENDJE- SHPIRT.
Trupi fizik në të cilin gjendemi ka të limituar ekzistencën e vetë. Ai dikur do të vdes, por ne si qenie spiritualë do ta vazhdojmë ekzistencën tonë në përherësi. Shpirti jonë qëndron pas personalitetit që ne tentojmë t’ia pasqyrojmë botës, e, në të vërtetë, ne nuk jemi personalitet. Ne jemi shpirti jonë. Ne jemi etnitet jo-fizik, qenie nga drita e cila vibron me një frekuencë të caktuar. Në përgjithësi, të gjithë ne jemi një dhe të njëjtë – pjesë të një tërësie të pandashme. Unë, ju dhe kushdo qoftë tjetër jemi të ndërtuar nga substanca e njëjtë gjithëpërfshirëse energjetike që është UNIVERSUMI. Dhe jo vetëm ne, por edhe gjallesat tjera së bashku me jo gjallesa. Të gjithë pra jemi pjesë e atij kreatori që e quajmë ZOT. Kur thash se të gjithë ne buromë nga krijuesi ynë Zoti, nuk mendoj në Zotin si botëkuptim religjioz . ZOTI, për të cilin këtu lexoni, përfaqëson çdokënd dhe gjithçka, pa marrë parasysh në bindjet e ndryshme individuale religjioze dhe politike të çdonjërit në veçanti.
Ne lëvizim dhe ekzistojmë në një hapësirë të pakufishme të energjisë e cila është gjithçka dhe çdo gjë, duke mos e vërejtur atë lëvizje dhe prezencë pikërisht për shkak të madhësisë kolosale të saj; mu njësoj sikur nuk vëreni se toka lëviz në hapësirë edhe pse çdo ditë qëndroni në të.
Nëse të gjithë jemi një, atëherë na lind pyetja se si shfaqemi në trupësa të ndryshëm. Trupi i jonë, karrika ku ulemi, toka ku lëvizim pandërprerë janë të ndërtuara nga e njëjta energji që e ndërton Universin tonë. Kjo energji është sasia gjigante e substancës e cila është e organizuar që të prezantohet mu ashtu sikur na prezantohet. Nëse pyetemi se pse ne nuk vërejmë se jemi pjesë e një tërësie të pafund, për këtë ekzistojnë 3 arsye të fuqishme: