| E merkure, 25.03.2020, 10:51 AM |
Nexhat Halimi
Poezia dhe amshimi
Natyrisht
koha nuk përsëritet në asnjë mënyrë
Veç
ky mëngjes ngjet i njëjtë 33 vjet më vonë
E
në hapësirë nuk pushonte të luante engjëlli me lirë
Ikim
me dy ditë pranverë e binte ndopak borë
E
zemrat ngrirë me gjethet pa ndjenjë në kurorë
Me
babanë e vdekur udhëtonim për në Dumnicë
Të
gjithë ndjenim mall për rrënjën në Toplicë
I
mbytur në lot ecja në kolonën e gjatë të zezë
Te
varrezat e vjetra ta hapnim dhe `i varr të ri
Me
lotët të akullt të ngrirë faqesh dhe në vetmi
Buzë
vijës së ujit bri jallisë me lule të xhenetit
Ikja
e ikja rrugës së egër të mjegullt të vetit
E
shelgu me zgërbonjë kërciste degët nën krahnezë
E
ndarja shkruante dhembje të thellë me tërbim
Ja
pse kujtimi nuk vdes e poezia është amshim