| E shtune, 28.12.2019, 06:12 PM |
O shqiptar, s`do mend se diçka nuk është në rregull me ty!
Nga Aurel
Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)
Tragjedia në botën shqiptare nuk është shtypja dhe mizoria e njerëzve të
këqij, por heshtja e njerëzve të mirë. Indiferentë. Indiferencë që është forcuar shumë
edhe për shkakun se midis nesh ka edhe kalemxhinj-shakaxhinj që vuajnë nga
çrregullimet e personalitetit, prandaj me shkarravinat e tyre të përditshme
nëpër portale, ua kanë prish mendjen lexuesve të pafajshëm, duke i hutuar dhe
shastisur me llafe të kota që vendin e kanë në qendrat psikiatrike. Prandaj
indiferentët nuk dinë saktësisht kush janë autorët e letrave të mirëfillta,
prej të cilave do t`u orientoheshin për veprime të menjëhershme, duke ua
shkulur veshët hajdutëve dhe tradhtarëve që janë duke i shitur haptas trojet
ilire-shqiptare.
***
Komentuesit e
mirëfilltë janë njerëz me mendim të shpejtë, me mendje kritike dhe me gjuhë të
mprehtë, të cilët, duke parë situatën nga një këndvështrim pa konflikt
interesi, i afrohen publikut me ato që shohin.
***
Burra të çmendur në
mediume. Psikopati është imitues. Kur lexoni
për psikopatët, shpesh thuhet se atyre u mungojnë emocionet, kështu që kur ai
shpreh emocione nuk është real, por imitim. Përkatësisht, psikopati ka mësuar
duke vëzhguar njerëz të tjerë, ndryshe nga njerëzit normalë që ndiejnë ndjenja
të vërteta. Ne njerëzit normalë nuk imitojmë kur shprehim ndjenjat, kur
shprehim një ndjenjë, atëherë është diçka që është e vërtetë. Ne jemi në
gjendje të tregojmë ndjenja të vërteta sepse kemi ndjenja të vërteta, por psikopatët
nuk kanë ndjenja të vërteta, kështu që ato imitojnë. Ajo që është e frikshme
për psikopatët është se ata janë në gjendje të imitojnë ndjeshmërinë në një
mënyrë shumë bindëse. Ata kanë vëzhguar njerëz të tjerë për aq kohë sa që janë
në gjendje të imitojnë çfarëdo, dhe kjo është e frikshme për shëndetin e të
sëmurit.
***
Rreth personalitetit
të kalemxhinjve që vuajnë nga narcizmi
Çrregullimi i personalitetit që vuan
nga narcizmi është një diagnozë që ka të përbashkëta të caktuara me
psikopatinë.
Disa besojnë se ky çrregullim i
personalitetit ndodh si rezultat i përvojave të vështira në fëmijërinë e
hershme, por saktësisht si ndodh kjo ka disa teori të ndryshme rreth kësaj. Një
person me çrregullim të personalitetit narcist duket "i
vetë-zhytur", por është një përshkrim sipërfaqësor dhe tepër i
thjeshtë. Në fakt, personit i mungon një perceptim i qartë i "Vetë"
të tij. Si një përpjekje e dëshpëruar për të kompensuar këtë, personi përpiqet
në çdo kohë dhe në mënyra të ndryshme të sjellë ambientin për të konfirmuar
ekzistencën e "Vetë" të personit, pasi mënyra e vetme që
personi mund të ketë ndonjë të dhënë për ekzistencën aktuale personale është
përmes mesazheve nga të tjerët. Konfirmimi dhe reagimi nga rrethina është
natyrisht i rëndësishëm për të gjithë njerëzit, por për një person me
çrregullim të personalitetit prej narcizmi, nevoja është dëshpërimi i egër, i
pashpresë, pasi personi do të pushonte së ekzistuari nëse të tjerët nuk do ta
kthenin vëmendjen e tyre ndaj të tillëve. Sidoqoftë, një personi me atë
çrregullim, në një kuptim i mungon mundësia të njohë personat e tjerë si qenie
të pavarura. Kështu, ata nuk përjetojnë asnjë ngushtësi personale për të
treguar respekt ndaj të tjerëve, dhe nuk kanë mundësinë normale të ndiejnë ndjeshmëri dhe sjellja egocentrike bëhet e
rëndësishme për të përmbushur nevojën për vetë-afirmim. Sjelljet që mund të
duken të respektueshme dhe/ose empatike, motivohen nga qëllimet e udhëhequra
nga nevoja të vetëdijshme/të pavetëdijshme për vetë-afirmim. Kjo do të thotë, sjellja
me sa duket e respektueshme dhe empatike e një personi me këtë çrregullim është
një instrument i përdorur në mënyrë aktive në një lloj mashtrimi për të
manipuluar mjedisin. Meqenëse një personi me këtë diagnozë i mungon një
perceptim i qartë i vetvetes, personi ka vështirësi të ketë ndonjë kuptim ose
mendim për diçka që nuk është drejtpërdrejt e rëndësishme për agjendën e vetë
personit. Prandaj, është e nevojshme të kopjojnë njerëzit normalë sa më mirë që
të jetë e mundur kur bëhet fjalë për shfaqjen e cilësive personale. Vlerat,
mendimet, shijet, mënyrat e të folurit etj., merren (kopjohen) nga të tjerët,
dhe personi i sëmurë në vijim kryen atë që supozohet të përfaqësojë shenja të
cilësive të mirëfillta, personale. Ata kopjojnë atë që ata e perceptojnë si të
pranueshëm dhe me cilësi të lartë, sepse kjo mbulon nevojën e tyre madhështore
për konfirmim. Nga kjo rrjedh koncepti i "vetvetes" së
rreme, që është fasada me të cilën rrethohen. Kritika zbulon se kjo fasadë
është shumë e cenueshme dhe për këtë arsye vlerësohet si e tillë si shkelje
serioze. Shpesh, fjalimet (shkrimet) mund të tingëllojnë si "kopje
& ngjitur" dhe duken të panatyrshme, dhe mbase absurde në kontekst
"Shfaqja- prezantimi" mund të duket konfuze (hutim) për
"publikun", kështu që përshtypja përkeqësohet edhe më
tej nga fakti se i sëmuri padyshim nuk vëren mungesë konsistence në deklarata.
Padyshim se ai (ajo)
që lëngon nga çrregullimi i personalitetit, nuk duhet të përzihet fare në gjëra
që nuk i di fare.