Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Resmi Osmani: Shtëpia e huaj

| E hene, 29.07.2019, 07:42 PM |


SHTËPIA E HUAJ

Tregim nga Resmi Osmani

Sinjorën  Maria-Luiza Monti, që shkurt e thërrisnin Liza,fatkeqësia e vdekjes së  të shoqit, të ndjerit inxhinier  Karlo, e gjeti në moshë të re. S’kishin as gjashtë vjet martuar dhe vajzës së vetme Xhulia ,sapo i kishin festuar pesë vjetorin e lindjes. E hidhur vdekja. Liza veshi rrobat e zisë. Edhe në vilën e bukur që i shoqi u la trashëgim, ndjehej plkëllimi. Në të kishte hyrë vdekja. Shpinte të kremteve lule mbi varr, lutej për shpirtin e tij dhe në një vjetorin e vdekjes, fali një meshë në kishën e “Zonjës së perdëllyer”. Ditët rridhnin pa gëzim, të zbrazëta,gri e të njëtrajtëshme. Po të mos kishte Xhulian, zemrën dhe shpirtin e vogël të mamit, nuk e dinte se ç’do të bënte.

Ndodhi që një stuhi e marrë, me shira dhe erëra të tërbuara, prishi një pjesë të çatisë. Liza telefonoi në një agjensi, që merrej me riparime të pjesëshme të shtëpive dhe të nesërmen i dërguan dy  specialistë. Njeri, më i vjetri, ishte vendës, tjetri, një djalosh shtatlartë bukurosh, ishte  i huaj, kuptohej se megjithëse e fliste italishten rrjedhshëm, kishte një theks të veçantë. Punuan gjithë ditën.  I gostiti me kafe dhe liker. Liza vërejti se djaloshi s’ia ndante sytë, dhe se ai kishte ca sy të zez e të bukur, qerpikgjatë, ca sy lakmues e të dëshiruar,me ninëzat që i lëshonin xixa drite, si një grishje të mistershme, teksa në çipin e buzëve të plota lodronte hija e një buzëqeshje të brendshme, si  thirrje shpirti e pazëshme. Ovali i fytyrës, balli i lartë, suaza e flokëve të errët, simetria dhe harmonia gati e përsosur e tipareve, ishin ato që i jepnin pamjen e një bukurie mashkullore klasike, aq të pëlqyer nga femrat. Liza në fillim u ndje në zor nga ai vështrim i guximshëm, por pastaj seç pati një trazim dhe drithmë kapluese, që kishte kohë pa i ndodhur dhe i kujtoi se ajo ishte grua e re, ende e bukur, që e kishte jetën përpara, femër që e pëlqenin dhe e dëshironin. Dukej açik që djaloshi e lakmonte. Si përgjigje ajo i ktheu një buzëqeshje, jo të hirshme e lozonjare, thjesht të mirësjellshme,  që nuk premtonte asgjë. Djaloshi uli sytë si i zënë në faj.

Kur punëtorët u larguan, Liza hyri në dush.Shiu i vakët që iu derdh mbi trup, avulli dhe shkuma me aromë livande,nuk arritën t’ia shuanin atë zjarrmi të brendshme, që ia kishin ndezur shkëndijat e syve të djaloshit. Në mendje i erdhi   melodia e një kënge të njohur me refrenin “Amore mio” që përsëritej herë pas here. Doli nga dushi, e zhveshur dhe ende me piklat e ujit në trup e flokë dhe u pa në pasqyrën e madhe të sallonit.Trupi ende i bukur, beli i hollë, barku petashuq, këmbë balerine, gjokset të vegjël e të fortë iu duk vetja si nimfë, si sirenë dhe ju kujtua tabloja e Botiçelit”Lindja e Venusit”. I buzëqeshi vetes, i shkeli synë. Ende e re dhe e bukur. Kishte nevojë ta donin, ta përkëdhelnin e miklonin me fjalë dashurie, e pse jo, duart e fuqishme ta shtrëngonin dhe ta zotëronin, të merrnin dhe të falnin dashuri. Jeta është e shkurtër- mendoi ajo- dhe duhet jetuar e gëzuar çdo çast.Nuk mund të jetohet me kujtime.Ato janë si udhëtim në shkretëtirë. Të duash, por cilin? Ndenji ashtu në soditje të vetvetes, por pastaj pas një psherëtime, iu drejtua duke tundur gishtin:”Mblidh mendjen mikja ime, zbrit nga retë në tokë, se nuk je më një çupëlinë romantike”Por të tjera fjalë thoshte goja, të tjera zemra. U vesh. Ishte koha për të marrë Xhulian nga kopshti.

Për të nesërmen, në pullaz nuk kishte punë për të dy, ndaj djaloshi erdhi vetëm. Parkoi makinën, një Citroen te vjetër, mori çantën e rëndë të pajisjeve dhe pasi u përshëndet me të zonjën e vilës u ngjit në pullaz.Punoi gjer vonë pasdite. Kur zbriti, Liza, për të qenë e gjindshme e priste në verandë.E ftoi të hynin në sallon. E gostit me verë te ftohtë “Roze” dhe kek. Ai piu dhe hëngri në heshtje. Fjalët i dukeshin të tepërta. Liza vuri re se nën bluzë, gjoksi ishte i gjerë, muskuloz, trupi i lidhur si i atletëve dhe psherëtiu, pa e ditur as vetë, ku ta dish pse. Dikur, ai me një zë që kishte nuanca drithërimi, i kërkoi leje të largohej dhe u ngrit, ngadalë, përtueshëm si të mos shkë putej dot nga forca e rëndesës. U ngrit dhe ajo. Djaloshit si bënin këmbët për tutje dhe i hutuar, mbeti në mes të sallonit,sikur diçka priste. Por çfarë? As ai se dinte. Liza iu afrua pranë dhe e pa drejt e në sy. Dukej që ishte i turpshëm dhe i mungonte guximi. Ajo frymoj thellë atë amzën që vinte nga kurmi i tij. Nuk ishte aromë djersë, por ajo aroma e veçantë e trupit të burrave, që çlirohej nga nxehtësia e brendshme e dëshirave dashurore. Ishte një thirrje. Ajo si bëri dot ballë. E kapi nga dora dhe e tërhoqi, u mbështet në gjoksin e tij të gjerë dhe me sy mbyllur kërkoi buzët e   plota e mishtore që i gjeti të ngrohta , të drithëruara dhe thithi etshëm nektarin që çlirohej syresh….

Ditët dhe javët që pasuan, djaloshi i shpeshtoi vizitat në vilën Monti. Pëlqeheshin. Bënin dashuri me ashk e pasion si të babëzitur. Po a ishte dashuri? Për djaloshin po. S’dinte ta shprehte me fjalë por me veprime. Për Lizën jo. Dukej si një tërheqje e papërballueshme fizike, me të cilën nuk kishte të nginjur. Dhe ndjeheshin mirë. Ajo gjente prehje me kryet mbështetur në parzmin e tij dhe atë e zinte gjumi mes dy sisëve të saj të ngrohta e të bardha.

Aleluja.

Jeta ishte e bukur.

Vendosën të bashkëjetonin. Ajo ishte pak më e madhe në moshë se ai, por kjo s’do të thoshte gjë. Përkundrazi. Djaloshi i foli për vete. Quhej Josif Guri, por për lehtësi, italianët e thërrisnin Xhuzepe. Ashtu do ta thërriste edhe ajo, se ai, për nga bukuria dhe hiret,-mendoi ajo- i ngjante vërtet Xhuzepes biblik. I tha se vinte nga Shqipëria, matanë detit, se qyteti i tij i vogël ishte diku mes maleve, në një pllajë, mbi të cilin nisnin pyjet e pishës dhe ahut. Dimrit binte borë. Atje kishte ujvara, arinj, dhi dhe gjela të egër. I bukur, por me pak burime jetese. Prandaj ishte këtu.  Nëna nuk jetonte më dhe ai ishte fillikat në botë. I lutej që ta donte dhe ti falte atë që i mungonte: familjen. Kujdes e ngrohtësi nëne dhe përkushtim e dashuri gruaje. Asaj ju dhimbs. I mori kryet midis duarve dhe ia mbështeti në gjoks. Ai u tulat si një zokth nën krahët e zogës –nënë.

Kaluan muaj, kaluan vite. Xhuzepe mori shtetësinë italiane. Liza ishte e kënaqur nga bashkjetuesi i saj. Njeri për së mbari. Mjeshtër duarartë, që paguhej mirë. I rregullt, as duhan as alkoohol, pa vese. I mençër dhe fjalëpakët. Pagën  ia dorëzonte asaj, mbante pak për harxhet e vogla të nevojshme. U kujdes për kopshtin e vilës, mbolli trëndafila, jasemin e jargavanë. Vila dukej që kishte dorë burri. Liza nderkohë, ndjehej e lirë, qeveriste shtëpinë, gatuante, bënte shoping, dilte për kafe me shoqet, stolisej e zbukurohej që t’i pëlqente atij. Xhuzepen, dukej se ia kishte dërguar fati. Ai mbetej po aq i dashur dhe i dhënë në shtrat pas saj, si ditën e parë kur ishin njohur. Por ajo vërente se atij, sado që rrekej, i mungonte ajo finesa, edukata dhe lustra qytetare, që trashëgohet nga familja, stërhollohet nga arsimi dhe jeta në shoqëri e  qytetit të madh. Dukej që zbriste nga fshati midis maleve. Shpesh ai i gjykonte gjërat  dhe sjelljet , sipas zakoneve të vendit të tij, që ishin disi të ngurta dhe të vrazhda. Desh Zoti, nuk ishte xheloz, ose të paktën nuk e shfaqte. Të qënët ndryshe nga bashkvendsit e saj, melodramatikë, që të lanin e të lyenin me lajka e xhibla, për të e bënte të veçantë. Të ishte burrë! Tek e fundit, ndaj të mirave të tjera, ato ishin të pranueshme.

Liza, megjithë kërkesën dhe dëshirën e tij, nuk deshi të bënin fëmijë. Në vend që t’i lidhte, një fëmijë, për shumë arsye, do t’i ndërlikonte gjërat. Kishin Xhulian. Xkulia, e bukur, si flutur, e dashur si shpirt. Cicëronte si zog dhe i falte gëzim e hare ditëve të tyre. Josifi u lidh pas saj dhe e deshi si ta kishte të vetën. Kur dilnin shëtitje në giardino Margherita dhe parqet e tjera të qytetit, e merrte kaliboç, vraponte me të, mblidhnin tok lule dhe ndiqnin fluturat. Më von e shpinte dhe e merrte në shkollë dhe për ditlindje gjithmonë dhurata të shtrenjta. Shqetësohëj dhe i rrinte mbi krye kur sëmurej dhe lumturohej kur ishte mirë dhe e gëzuar. Për të u bë babai që i mungonte. Xhulia, u rrit në sytë e tij, hodhi shtat, u zbukurua dhe nën bluzë, i gufuan gjokset e vegjël. Tashmë ajo ishte zonjusha Monti!

Ngaqë e dinte që ai s’ishte i ati, apo  ngase iu duk vetja e rritur dhe nga njëfarë xhelozie për të ëmën, mbase edhe që donte të ishte e pavarur dhe e lirë, Josifi vuri re se Xhulia nuk ishte më ajo e para. Më e matur, me sjellje të përmbajtura disi e ftohtë,mbante njëfar largësie, shfaqte bezdi për interesimin e mbarëvajtjes në shkollë, dhe përkujdesjet e tij të tjera i linte pa përgjigje.

Kishte hyrë vjeshta. Një pasdite, vonë, Josifi I lodhur u kthye nga puna. Hapi portën që të fuste makinën në garazh. Në fund të rruginës së shtruar me pllaka që të çonte te shkallët e verandës, majtas, në postatin e trëndafilave, pa dy silueta të përqafuara. Mbajti këmbët. Jo, si bënin sytë. Ishte Xhulia e perqfuar me një të ri. Po putheshin. Dukej të ishte një puthje e zjarrtë dhe e gjatë. Ata e ndjenë që ai hyri në oborr, por nuk u shkëputën. Mbetën të përqafuar me buzët puqur. Josifi u trondit. Xhulia kështu? Si ishte e mundur? Por ajo ishte ende nje fëmijë! Dhe kaq të paturp! Atë e kaploi zemrimi dhe ju errën sytë. Shkoi drejt tyure. Ata bënë sikur se panë. Ai u koll që tu jepte dije që ishte aty. Ata në të tyren. E humbi kontrollin.E kapi çunakun për krahu, një buzëqumësht që sa i kishte dirsur mjekra si push dhe e tërhoqi nga vetja.  Xhulja bëri të habiturën dhe e pa me përbuzje.

-Kush je ti?

- Nuk e sheh? I dashuri i Xhulias. Ne duhemi.

-Ti nuk je i dashuri, por një mashtrues çupëlinash, nuk e sheh që ajo ende është një adoleshente?

-Ashtu të duket ty- qëshi ai dhe pastaj duke u zgërdhirë- e vogël që bën të vegjël!

-Si?

- Ashtu si e dëgjove.

Ky ishte kulmi! Josifi e humbi vetpërmbajtjen dhe e kapi për xhupi  e tundi dhe e shkundi , me duart si darë e shtrëngoi në fyt.

-Lëshomë se më more frymën- tha ai.

-Matu mirtë kur të flasësh dhe tani shporru, në mos do të bëj të vdekur!

Ai, në të ikur e sipër, i trgoi grushtin dhe i tha:

- Ke për të ma paguar!

Xhulia që deri atëherë s’kishte bzajtur asnjë fjalë, u krekos: vuri të dy duart në bel, i dha shtatit prapa, ngrit pak kokën, sytë i lëshonin shkëndija zemërimi, fytyra e inatosur, tërë mllef, i jepte pamje grifshe. E shihte Josifin drejt e në sy me hakërrim.

- Kush je ti? Pyeti ajo zëdridhur. Ishte një pyetje e helmët.

-  Pse, ti nuk e di kush jam?

-  Pres të ma thuash ti.

- ……….

- Mos të duket gjë vetja si im atë?

-Edhe në s’jam yt atë,të kam rritur që fëmijë dhe jam kujdesur si të  ishe ime bijë.

- Të rren mendja, zotëri. Për mua ti je askushi. Bashkjetuesi i asaj kuçkës që kam fatkeqësinë të jetë nëna ime! Një i zbritur nga malet e Shqipërisë, ca më shumë i pasjellshëm e i paedukatë.

- Këtë mendim ke patur gjithmonë për mua, që kam dhjetë vjet që kujdesem për ju? Ajo buzëqeshi hidhur.Zemërimi ia shfytyronte pamjen.

- Ke ndenjur se të ka leverdisur: gjete një shtëpi që se kishe parë as në ëndërr. Pastaj të binte më mirë të palloje e t’i ngrije shalët sa herë të doje e të tekej sime mëje, se sa të lije njëqind euro me ato prostitutat e semaforit. Ti je një i huaj, në shtëpi të huaj!

Cinizmi dhe paturpësia e saj e la pa mend e pa fjalë Josifin.Vajza që fliste ishte një tjetër Xhulia nga ajo që kishte rritur dhe njohur ai.

- Si guxon të ndërhysh në jetën time, në veprimet e mia, në lirinë time. Kush ta jep këtë të drejtë që të bëhesh tutori im? Të vendosësh cilin të dua e cilin të mos dua, se të pëlqen apo s’të pëlqen ty? Tek e fundit, kjo shtëpi është e imja, trashëgimi atërore. Këtu vendos unë…..Va fanculo! Shporru, nuk dua të të shoh më në këtë shtëpi!

Tha këto e të tjera dhe hyri vrullshëm në shtëpi duke përplasur dyert. Josifi mbeti I shtangur në oborr.

Liza kishte dalë për shoping. Kur u kthye, ajo ja rrëfeu së ëmës atë që kishte ndodhur, dhe rrëfimi u mbyll me nje kërkesë të vetme:

-Atë malok nuk dua ta shoh më në shtëpi. Duhet të shporret.

Liza deshi t’ia zbuste zemërimin dhe i tha se po ngutej.

- S’më plas fare. Nuk dua t’ia di. Zgidh e merr, ose mua ose atë. Po nuk iku ai, do të iki unë, tek e fundit nëse e do aq shumë, ikë ti me të, shkoni ku të doni, kjo është shtëpia ime që im atë ma ka lënë me testament!

Liza u gjend ngusht, para një kërkese që si kish shkuar ndër mend.

-Po sikur Xhuzepe të të kërkojë të falur dhe ta ketë kuptuar gabimin. Fundja ai është i huaj dhe në vendin e tij kanë tjetër kuptim për moralin dhe mardhëniet njerëzore.

-  Nuk dua t’ia di. Senjora,ose unë ose ai. Zgjidh e merr!

Bashkëjetesa kishte marrë një të krisur të madhe.Vajzën apo bashkjetuesin? Liza u thye. Ky ishte fundi.  Josifi mblodhi ato pak plaçka në një valixhe, i vuri në bagazhin e Citroenit të vjetër dhe pa kthyer kokën pas, pa thënë as mirupafshim, as lamtumirë,  voziti në periferi te vëndi ku po ndërtonin një vilë të re. Aty kishin përshtatur një dhomë në katin e parë për të banuar dy shokët e tjerë shqiptarë të skuadrës së ndërtimit. Ata e pritën të habitur dhe i bënë vend.S’kishte të holla për në hotel, veç ca euro sa për harxhet e ditës. Ishte trok. Tashti e kuptoj qe e kishin përdorur. E kishin mjelë si lopën kur i marrin edhe pikën e fundit të qumshtit dhe I kishin dhënë shkelmin.

Të nesërmen kur po punonin në pullaz për vendosjen e arkitraut dhe kapriatve, kryemjeshtri i vjetër Marko,një puljez i shpërngulur në Bolonja, e vuri re mërzinë dhe shpërqëndrimin e Xhuzepes, por nuk e pyeti. Kur ishte duke sharruar një dërrasë, Josifi preu mollëzën e gishtit  tregues dhe një pjesë të thoit. E pllakosi me duhan që t’i ndalte gjakun dhe e lidhi me shami. Atëherë Marko i tha se duhet të shkonte në spital dhe e pyeti si e kishte hallin.

-Ndonjë lajm i keq nga Shqiperia?

- Jo. Këtu nga shtëpia.

Ai iu hap mjeshtrit të vjetër Marko dhe I rrëfeu gjith ç’I kishte ndodhur.

Pasi u mendua një valë herë, ai e pa me keqardhje dhe tha.

-Të tjera kohë, të tjera zakone. Këto bashkjetesat pa martesë s’më pëlqejnë fare. Po kush më pyet mua- pastaj,- ne në Pulja kemi një proverb: Kaun e parmendës dhe gruan e shtëpisë mere nga vendi yt.

Në vilën Monti, sinjora Maria-Luiza, i gjykoj gjërat me gjak të ftohtë. Me rrogën e mirë të Xhuzepes dhe pensionin e vogël që merrte Xhulia nga i ati, e përballonin jetesën për bukuri. Me pensionin e Xhulias ,s’paguanin dot as energjinë dhe ujin. Ajo ju shkreh së bijës:

- Ç’na bëre Xhulia, ç’na bëre!

U shamatuan, por pas spjegimeve të së ëmës, se pas largimit të Xhuzepes gjërat ishin keqësuar dhe, nevojës se ajo paskëtaj duhet të gjente një punë, Xhulia pranoi që ai të kthehej, por të mos guxonte të fuste hundët në jetën e saj.

Sinjora Maria-Luiza, e la mënjanë krenarinë dhe shkoi në kantier. I tha Xhuzepes se Xhulia e kishte falur dhe ai mund të kthehej në shtëpi.

Para se ta refuzonte, ai u mundua të gjente në italisht fjalët për nderin, ashtu siç thoshin në vendin e tij: “Dy gisht nder Zoti na i ka dhanë në ballë, o mbaje e jeto me nder, ose prano të jetosh me fytyrë të vrugueme përjetë. “ E refuzoi prerë.

Ajo shkoi edhe disa herë të tjera në kantier, gati përditë, sa u bë person i padëshiruar edhe për të tjerët. Josifi i kërkoi mendim sinjorit të vjetër Marko. Pasi u mendua gjat ai i tha:

- Ik, largohu nga Bolonja.Të mos ja shohësh më sytë kësaj zonje dhe asaj shtëpie, që nuk është e jotja. Më vjen keq se do të mbetem pa një mjeshtër si ti. Ik. Shko në Milano. Ti i ke duart flori, e kush nuk të punëson ty? Nxori nga portofoli një kartvizitë. Shko në këtë adresë. Do tu bëj edhe unë një telefonatë. Ik që tani. Që nesër do të jesh  i punësuar. Adio, miku im. Të priftë e mbara, paç fat. Dhe mos harro: Dona e buoi, dai paeze tuoi!

Josifi u nda nga shokët, vuri në bagazh valiçen dhe  hyri në autostradën që e çonte në Milano, për ta nisur jetën nga e para, por jo në një shtëpi të huaj.

Tiranë, korrik 2019.