E enjte, 28.03.2024, 12:15 PM (GMT)

Kulturë

Nexhat Halimi: Peizazh i ngrirë

E diele, 16.06.2019, 08:46 AM


Nexhat Halimi

Peizazh i ngrirë

kthimi

megjithatë do të zgjohet rrënja prej gjaku

e aty do të dalin gemat e degët të ikin qiellit

do të ketë shpirtra të paepur do të ketë liri

e toka e djegur do të kujtojë me pietet të rënët

në eshtrat e tyre të djegur do të rriten kalli`

është kthyer rrusta të frymojë në dumnicë

dhembja e plaga ende i rrjedh gjak në cicë

ja dhe biçaku sypatrembur te pusi fishkëllen

i ka nxjerr qentë ujqër brezit mitik kufitar

me dridhje shpirti shkrova ditarin e lufëtarit

në pritë te ura e cen korjelit në maj `99-ës

veç s`e futa në këtë hark në këtë libër të ri

rri më mirë mbase te “Vrasja e thëllëzës”

ja dhe gjergj elez alia në shesh të kosovës

banorët luajnë gurapesh e maten dhe me litar

e nga shkëmbi me borë zgjon sy i rugovës

Gjak në bar të dumnicës

Gjarpri vrasës derdhej dumnicës në gjak e helm

E Noli në gji të nënës i stepur pa ndjenjë i ngrirë

I vogël copëzuar nga ujqërit ndiqte yllin e mirë

Natyra e fjetur në zemër e lëviz vdekjen shqelm

Pik erë e egër në trëndafilat e lidhur me të zezë

E presin me kamë shpirtin dhe koka bie mbi hije

Klithja qiellit copëton gjithësinë besimin mitik

Zot a ka zot Imzot ja sesi e presin gjithçka thikë

Ujit të mos i thonë ujë bukës të mos i thonë bukë

Delet përgjakur e shqerrat shpërndarë në arë

E s`ka kush e mbush shtambën e kush e pi ujin

Oh kush e ka vrarë halilin e bukur kush mujin

Digjen shtëpitë pemët  toka të vdekurit në hunj

Veç pse secili qe duarthatë pse secili qe shqiptar

Malet e vjetra të ashtit të çarë për brez kufitar

E Noli ngrirë e lëshon qengjin ndër gjak në bar

Klithje të heshtura

Zjarri është shuar vetëm hiri ende është aty

Krijojmë emision të dhembshëm për fatin

Krijoj brenda qenies së coptuar inserte poezi

Ka klithje të heshtura vaje të thella ka dhe lot

mihanja noli sylejmani në shtëpi të vet vrarë

E etja e pashuar e rrënjës ik drurit të tharë

Me copëza qielli të prerë e sipërfaqe të çarë

Brenda meje e gjithësisë së mbetur pa orë

E nis `i fjali e s`e përfundoj pa dhembje dot

Toka digjet tymojnë damarët nga brena gjak

Lëviz veç e domosdoshmja gjysmë vdekur

I përngjet Ukës së varfër tashmë kaq plak

Te dyert e oborrit hije ndal shikimin kaq kot

Në vdekje të gjërave dhe kujtimi i perënduar

Veç etja e heshtjes në gurë ajrin ende e pëlcet

E hapësira e imagjinuar e qielli mbi pemë

E zgjon shpirtin të lidhur me tela gjemborë

Hija e flakës

E derdh shikimin pamjes së rrapit nën vetëtimë

Ja në njërën degëz s`çel sy hutini pupël përhirë

Diçka në shpirt më psherëtin me zjarri të ngrirë

Ec udhës me gurë mes malit me trungje të vjetër

Gjurmë kujtimi shfaqen kaq vjet etjes së fjetur

E zëri me jehonë i nënës vjen gjatë dhe i hollë

Ec trimi i nënës është koha të shkosh në shkollë

Te trungu i pemës së egër ndej gjakun shqiptar

I ardhur prej vatrës së yrtit të tullarit të toplicës

Të zbres gungat e ashpra malit të brezit kufitar

E `i dhembje e thellë ik cicës e përmes dumnicës

Çdo gjë rrotullohet përgjakur të kthej në tullar

Mbyll sytë mendimit të vetëtimës  ka vjet vrarë

Ec e më vdes ky bërryl dhe fillon bërryli tjetër

Zbrit se të vrava ngjitu se të vrava dhe në sy lot

Ja nënë arrita në gjak me mall të yrtit të shtëpisë

E ndjek larg trungun e gjatë të plepit të lirisë

Veç hiri ka mbetur prej hijes së flakës së qiririt

Në dumnicë me ukën

Aty tashmë frymon dimri e zogjtë e vrarë

Toka digjet pemët e thara prekin vetminë

shfaqet dhembjes udha e zbrazët ylli mbi arë

Të cilës lëviz vetëm biçaku e uka i thinjur

Te shtëpi e vogël i shkurton pemët me sharrë

Gjashtëdhjetë vjet s`qemë parë e në lot tha

A je ti nexhat apo veç çuditërisht më përhitet

E kërkoj ndonjë copëz të shtëpisë panda

Ja ata tre gurë në trekëndësh i flasin vitet

E flasin brezin kufitar e flasin luftën vrasjet

E koka dhe varret ende kërkohen kaq kot

Veç në zemër ke çdo gjë në këtë guri s`është

as gjaku s`është as shpirti s`është as kulla

flet uka e këmishës i këputet e bie pulla

eci udhën në kthim vetmi hijes së fëmijërisë

e erë e egër seç e ndërlidh me gjak qenien

Qenia tjetër

E njëjta dashuri me copë qielli ma lidh qenien

Kot i pres venat dhe shtrihem në çarçaf të bardhë

Ajo prej meje në asnjë mënyrë kurrë s`do të dalë

Të jetë në çdo mënyrë e pabesueshme e fjetur

E qartë ti s`je s`jam as unë e dashuria ka vdekur

Kot e kërkoj në dyert e vjetra me pulla metali

e kërkoj në pusin me rreth druri në ujin që s`pihet

s` pihet vetëm pse e rrjedh pikë pikë ujin e thartë

do të jehonte një zë i papritur i shenjtë nga lart

më vonë do të kuptoj pse qe ai ujë minerali

pak përmbi trungun e mollës së vjetër të thartë

e cila i pëlqente tepër ajshes së ardhur nga larg

asnjë etjes e dashurisë s`ia njihnim ngjyrën qartë

veç ajo dashuri e derdhte në shpirt etjen e zjarrtë

e s`e kapte dot asnjëherë pusin me ujë të thartë

tashmë e shkruaj këtë ditar për atë kohë të vjetër

as tashmë pa e kuptuar dashurinë e vdekur

e i njëjti zjarr me hirin lidhet me qenien tjetër

Peizazh dimri

Borë fërfëllizë dhe trumcakët e vetmuar në kashtë

Shpupurisin të gjejnë ndonjë kokërr gruri të artë

Shikoj e vij jetës së tretur me ty ndër valë e dallgë

Gjurmë në shkuarje e ardhje nga fshati në këtë acar

Kush ka vajtur natën  te gruaja e ndokujt me zjarr

Qelqi nën vija e mozaikë krahneze të bukur jashtë

Këtë mëngjes shkruajnë përzier me dhembje e hi

Me udhë ta gjata të jetës së shfrenuar me vetmi

Veç trumcakët s` ndalen me fije kashte në sqep

Në dhomë më futet aroma e bukës pjekur në çerep

Ma sjellë ketë kënaqësi të përjetuar në dumnicë

E diçka më zgjohet me hov të pashuar nën cicë

E mendja më ik papritur te copat e fatit në toplicë

Ikim nëpër fërfëllizë t`i shpëtojmë vdekjes të ngrirë

Prapë borë e fërfëllizë e trumcakët  në kashtë

Shikoj gjurmët në shkuarje ardhje kaq afër larg

Jeta e vdekja

Ja sesi rrjedh vdekja ndërmjet jetës me trok

E pëlcet drurin gjysmë të thatë ec gjatë në natë

E udhën e vjetër e ndjek ai i njëjti kalë gjok

E një yll nga bishti i qielli mes tufës fiket bie

ka vdekur dikush në  katund apo në mua

e ndiej sesi hapen me rrallim dyert e vjetra

ta nxjerrin jashtë të vdekurin e verdhë ngrirë

të salikohet t`i bëhet ceremonia me traditë

qeni leh qan gruaja fëmijët shikojnë në habi

sytë vdekur ndrisin të vdekurin në natyrë

e silueta jetës e vdekjes shtyhen në pasqyrë

e hija e heshtjes e natës zgjon vetminë e fjetur

dëgjohet trok i kalit nga vjen ftohtë e i etur

e fluturon kalorësi mbi kalë të planetit tjetër

të më jep shpresë për dritë ende e më zgjon

Udha labririntit

Më përhiten rrjedha me gjërat nën yje e flutura

Secila është idil për pranverat tashmë të këputura

Me aromë narcisi të egër të shtrirë në pasqyrë uji

I afrohet silueta ta marrë e duart i përndez zjarr

Dashurisë së trëndafilit i jepet halili zemër varrë

Bukurinë e egër e zgjon ndër enigma vetëm muji

Legjendat mitet e fyelli bie e më shpërthen vaji

Për ditët e gjakshkrimit të zjarrit e vetëtimës në sy

Kot rri mbi hirin ende të ngrohtë e të kujtoj ty

Ik udha e pikturuar në shuplaka me `i copë maji

Arrin vjeshta bie drurit mbi shtëpi me dy degë

Aty qëndron i paepur në formë të shkronjës v

xhamit e pjek kafenë e mëngjesit apo etja djeg

Dritares dardha e dimrit futet me degë në dhomë

Ende fle e hundët më mbushën agim e aromë

Më përzihen telat e të përditshmes bie tis i hollë

ikin ditët muajt e vjetët ikin çastet datat e ngjarjet

e udha me pluhur kujtimi vjen e ik labirintit

Fyelli i vetmuar

Gjërat e caktuara të mbetura mbrëmë në tryezë

Gotat me gdhendje të thella e pjatat s`janë më

E veç hijes sime në dhomë s`ka hyrë kush tjetër

Veç meje aty kush s`ka bërë gërhitje në gjumë

Në të majtë bie të fle e prej mbrëmë zgjoj në shpinë

Kush e ka lëvizur natën idenë e shkrimit shtëpinë

E asgjë s`e ka trazuar trëndafilin ëndrrës së vjetër

Silueta e jote është shfaqur aty ka lënë aromë

E njëjtë shtruar gjërat në të cilat ke ngrënë e pirë

E ke lënë pusullën e kaltër me ngjyrë të përhirë

Me apostrofim pritjen e dhembjen e vetminë lumë

Nxjerr dorën jashtë jorganit e gjithçka në gjëmë

Veç zëri yt jashtë reales zjarrin e frymës e zgjon

E fyelli i të vetmuarit të dashuruar ende jehon

Prekja e pleqërisë

Bishti i rrugës vjen e këputet te druri i thatë

Më kujtohet ai fëmija i vogël çel dyert del cullak

Pshurr pluhurin para vetes e lë gjurmë në sokak

Pemët atëherë me plot frutat në varg të gjatë

E qeni sy kaltër me lara i harlisur përmbi hije

Ikte herë prapa herë para leh në futura dhe yje

Qe kjo fëmijëri e bukur pa etje e gjëmë urie

Tash në kafenenë gjysmë të zbrazët e pi `i pije

E pema nga kopshti i vogël rrethuar në mërzi

Më ik mendje larg në kohë te ai fëmija cullak

Kafenë e mëngjesit të hidhur e hërrpoj pak e pak

E ngadalë shumë ngadalë zë e prek në pleqëri

O paske dalë dhe këtë mëngjes për `i kafe

Me gazmend papën nexhat halimin neki hakiun

Më zgjon kotësie fëmija i lagjes e ik me furi



(Vota: 4 . Mesatare: 5/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora