Nexhat Halimi: Silueta te kroi

Nexhat Halimi

Silueta te kroi

Vdekja vjen tebdil dhe qetë e pritur e papritur

Jeta natyrisht vdekje ka dhe vjen e ik përsëri

Bëjnë përpjekje të fshihen t`i ikin me arnime

Të begatë të fortë kriminel e s`ia dalin kurrsesi

I zë ku të dojë në shtrat në shëtitje në udhëtim

Vdekja vjen ndërmjet ëndrrës dhe kënaqësisë

Vjen ndërmjet heshtjes vuajtjes e mizorisë

Vjen ndërsa ka vjet të pres të vish siluetë zot

Vjen e më merr për mënge me bartë udhës kot

Hapësira është e njëjtë ja erret agon bronztë

Agon kuqërremtë e ti e shikon portretin lart

Sytë yje fytyrën plakë e ndjek qiellit të zjarrtë

Ja pse do të vlente të më shkruaje ndonjë fjalë

Një letër me një grusht inserte formulime

Të ndihem i vdekur e i gjallë e ja ti ik përsëri

Me shtambë në dorë mbush ujë të gurit në iliri

Te kroi mitik arrin e tjerr për mua kujtime

Flakë qiriri

shikohesh në pasqyrë e nuk e gjen dot veten

Shpirti të është kaq i varfër e më s`e njeh etjen

Ndjek udhëtarët në peron në pritje të trenit

E ja treni vjen dhe ik e kë e pret ti ke harruar

Ndoshta ai është të cilin e pret shpirt poeti

Apo ndonjë flokë verdhë me së të gjelbër deti

është ndoshta ai tjetri me zemër gjithë dashuri

apo ai i treti mund të jetë i varur në drejtpeshim

me ëndrra të ikura mes dritë hijes në hutim

i përplasë flokët me rrëmbim të ashpër fytyrës

e mes përmes të thyhet sipërfaqja e pasqyrës

aty të bie me degëzim të përgjakur vetëtima

e zemrën e ndanë në dysh vetmia e etja e hiri

dymijë vjet nëpër degëza të psherëtinë  ulliri

ushtimën në kohë përsëri e ngjallë flakë qiriri

Vdekja për ty e këngën

Më në fund u shfaqe dhe ti apo qe e vdekur

jeta vdekje ka e s`jepet lakuriqe në këtë fushë

e mërdhezur apo e fjetur e herë tjetër zgjuar

e ecja vetvetes gjithë nën yje në zbritje kçiçit

mbyllja plagët e hapura zgjoja gjurmët e hiçit

me fanar te gardhi bënte rojë në kohë vetmia

këmbë merrnin lart ndër erë të egër të malit

ja aty dhe vetmja mburojë nën rrapin e fjetur

apo veç hija ndërmjet e tundte merimangën

apo ti ndiqje hijen e vdekur veç me këngën

apo plasi pushka e pikte gjak në lule të zeza

për gema drurësh zgjohej fyelli në krahneza

e shaloja ëndrrën nën yje në shpinë të kalit

e shpërthente veç uji i kroi për brinjë të malit

e fyelli binte shpirtit me tinguj të dashurisë

ti dilje ujit kaq e vdekur më puthje në largësi

për qiellin e tingujt e fyellit e këngën përsëri

Kujtim e lot

Rigë e shiut me hov përplaset në dritare

Më zgjon çaste data ngjarje të vjetra mitike

Secila pikëz e çel dhe ndez udhët zigzage

Të vij prapë hijes apo të mos vij më fare

E zemra më dhemb e buzë uji dalin korale

Këputur nga fund i detit e radhiten në zall

me ngjyrë të kuqe, të trëndafiltë të bardhë

më merren mendtë e sillem rreth një pike

zgjohem në lojë të harruar e kaq magjike

e pika shiu dhe bula dhe rruaza prej korali

seç më kthejnë në çastet e zbritjes prej mali

të të gjeja nga krijon solli natyrore në gji

e zbrisja drurin e gjatë dhe të rëndë krahu

e t`i puthja sytë e gjelbër det e qiell fjetur

e pak pak zgjohesha në këmbën e ngrehur

ti prije kërceje me shami të kuqe në valle

e deti bëhej një pasqyrë me sipërfaqe tjetër

tashmë pasqyra e thyer dhe kalimi im aty

arrij te ti në botën e tretur e lotët çurg shi

Duhma e tokës

Ky disk kaq i turbullt i ngjet hijes së ariut

shtëllungë së mjegullës ndër sjellje vetmisë

kjo errësirë i ngjet zjarrit në gjak të veriut

të rënë ashpër në dritare këputur gjithësisë

mjegull me ngjyra të kuqërreme vjen e ik

e unë kthehem pa vete mbyt në lëngatë

e dumnica ngel fund udhës së vjetër të gjatë

çdo gjë ka marrë fund pa shpirt dhe pikë

shtëpitë nuk janë më e toka është djegur

mes gurit dhe gurit ka mbirë veç bar i egër

më ik mendjes çdo gjë e tretur me vitet

ja aty qe shtëpia me dritare të vogla të ukës

këtu shtëpia tjetër molla e udha me bërryl

Atje shtëpia e biçakut e mjegull pik furkës

Kot provoj të dal vetes diçka seç vritet

Vetmia

Vetmia është e ngjashme siç qëndroj tashmë

Me sy të ngulitur në faqe të ngatërruar të cungut

Pres të gjethojë ajo që s` gjethon asnjë herë më

Shikoj qilimin e dyshemesë me ca vija e thekë

E mendja më ik hapësirës shtrirë për të vdekur

S`ka kënaqësi më të bukur heshtjes së paprekur

Ti prapë qëndron zog kaçul në hije të bungut

E shikon pamjen e rrallë të dhisë në maje gurit

E për xhama të dritares pandërprerë ik curril shi

Pres letrën ndërmjet ëndrrash e ajo kurrë të vij

S` do të arrij fare ajo që as nuk është nisur dot

E portretizoj siluetën e vetmisë faqes së murit

E lulja e kuqërreme tashmë ka çelur në gjithësi

Është zemra jote e gdhendur etjes sime në kuti

E vetmia ende është e njëjtë siç qëndroj tashmë

Me sy të ngulitur thellë në këtë çast e asgjë

Gjërat në jehonë

Është festë ndihem midis jetës e vdekjes në re

E mendimit ik e vjen njëbrirëshi me zile në fre

E shi bie pandërprerë `i shi i imtë e kaq i qetë

Kolovajza e imagjinuar sillet me kaq ngjyra lart

Tërhiqen rrugë të gjata e kaloj perit në gjithësi

Ja në mua shpërthen hovshëm diçka e zjarrtë

E ndej pak mbi cicë pikën e gjakut nga pik

Diçka e pashpjeguar e ngrohtë e ftohtë në gji

Mbyll sytë e ec përplasem të arrij ende herë aty

Herë tjetër këtu e atje veç t`i kujtoj të vdekurit

Të dashurit e mi të cilët ma vrasin të fjeturit

Prek ajrin rreth i kujtoj gjërat e vjetra në jehonë

Kthej kokën në të djathtë silueta jote e ngrirë

Kthej kokën në të majtë je e njëjtë në pasqyrë

Në tryezë ka haje e pije të begatë ka ëmbëlsirë

Pikin lot qaj në dënesje gota derdhet vetëtimë

Ç`ndodh me mua vallë dëgjoj rreth ushtimë

Derdhet aty ku ka dëgjoj zërin tënd gjithmonë

Peizazh i jetës e vdekjes

Vija gjarpërore e ujit rrjedh me tufa lart

Përgjatë lumthit pikin aromë narcisët mitik

Mbledh një e një tufën me etje të zjarrtë

E i bie trup ujit e dal i etur në botën tjetër

Në dritaret e mëdha të shkollës së vjetër

Drita krijon peizazh të përhershëm magjik

I shkund këmbët e ngjitem arës me kalli

Midis të arës tri bozhure me ngjyrë gjaku

Ndonjë insert i jetës së bukur tashmë  hi

Bie në gjunjë e puth tokën e më pikin lot

Krye të arës më përhitet hija e një plaku

Mbase do të jetë babai ka vjet në varre fle

Me tre fëmijët e vet dy djem e një vajzë

Tashmë dhe nëna plakë e re është aty zot

Shtrirë në kokërr të shpinës e `i kolovajzë

E zgjuar në mendje më sillet e sillet në re