Zymer Mehani: Atdhe

Zymer Mehani

ATDHE

– Atdhe, trazimin tim a do të ma kuptosh?

Ne, a nuk jemi sot shpella të zbrazëta?

Po edhe ky shekull mos është njerka jote?

Vallë mos dhe kësaj here po i bëjmë “komplot” kësaj bote?

– Atdhe, a nuk e paguam me gjak këtë liri?

A mos u lindëm herët a ndoshta jemi vonuar?

Oh, mos ma dëgjo zërin tim se jam i dëshpëruar!

– Më trego, atdhe pse s’je i bashkuar?!….

Pse, atdhe dhe sot më je me sy të trishtuar?

– Edhe unë besova Edhe unë lëngova

Por kurrë s’u dëshpërova

Nëpër flakë vrapova

Gjatë shekujsh t’neveritur

Por n’liri besova U ktheva i kalitur.

Unë e di çfarë është pikëllimi dhe plaga

Unë e di çfarë është padrejtësia dhe ndarja

Por s’e di Evropa ç’është turpi a marrja!

Humbur e kam hapin n’rresht t’pafund t’marshimit

Se m’pat shkelur gjatë këmba e romanit, e latinit

Mandej edhe e turkut dhe e këtij katilit

Që u zhdorgj nga Karpatet n’truall t’Ilirikut

E prej rreshtit kam dalë ta kuptoj drejtimin.

Shekujt brutalisht janë lëshuar mbi mua

Në ballin tim kanë gdhendur, kanë pështyrë e damkuar

Por gjithmonë pata yje në qiellin tim të trazuar

Mirëpo besimi të mos nxitohet Sepse Ribashkimi do të realizohet!