Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Puntorie Ziba: Shën Makbethi

| E diele, 03.02.2019, 12:00 PM |


Puntorie Ziba

SHËN MAKBETHI

(Shën Makbethi ose fatkobi)

Turp imzot

turp Shën Makbeth,

hëngre e pive shenjtërisht

vure gjithë atë gjak e dhjam në shtat

na zure derën shqyt.

Turp imzot

turp Shën Makbeth,

me krerët famëkëqij

e bëre ajrin deng

që të na ngec në grykë.

Turp imzot

turp shën Makbeth,

i bëre gratë të ulërijnë

ua fute sherrin netëve

ia trete sytë ditës.

Turp imzot

turp Shën Makbeth,

përplase kokë më kokë vargmalet

ku flen shpendi ogurbardhë,

as Drinin binjak se le kulluar.

Çka iu deshtë dheut të të lind,

o Shën Makbeth!

U shofsh fatkobi ynë

boll ke jetuar,

ti burracak që regje sytë e kësaj toke

ah, në ankand e flake për pesë pare.

Turp imzot

turp Shën Makbeth ,

e dhjese famën

dhjese kohën

dhjese shkëlqimin e pritjes

dhjese nurin e buzëqeshur n’faqe trualli.

ÇMENDURI PËRTEJ LËKURËS

( njerëzimi çmendet njëherë në jetë)

Në ditën e çmendjes

qenia futet në katër fille mur

kyçet me shtatë palë dryna

flet me vete

flet me baltën

ia luan syrin hënës

çaravesh ajërin

mbush mushkëritë buzë më buzë

përthith hënën në palcë

përdhunon dritën

përmbush detyrën si burrë

përmbush detyrën si grua

ngatërron fillin,

nis e gris me sy lëkurën

dredh brirët si mëz

ha si mëz

dhe nis e shpif

dhe nis e gënjen

dhe nis e vjedh.

Shqet nga lëkura e tij

rras sytë drejt dritës së beftë

fekondon njomështinë

bëhet për faqe t’zezë

flet jerm...

Ai çel sytë

se mos e ndjek kush

se mos e gëlltit qenia,

fyen ndër dhëmbë atë që ia polli kokën

edhe krijuesin e qenies.

Vesh çorape të leshta, xhup pambuku

fton acarin.

Një lot mushke i shket nga syte

kur kruan hundën.

Në zhurmim humbet trurin

rrit thonjtë

mpreh dhëmbët

dhe nis e grish të tjera vdekje,

tjera shtëpi i hedh në erë.

Në gërmadhë prushi fut qeniet

dhe nis e zbehet

nis e turbullohet

ngaqë ndihet i shëruar.

***

Si ta shembi egërsinë,

epërsinë e kokës së pushtetshme

unë mundim madhja.

S’gjej krahë t’i bie strallit për një eshkë

s’gjej vesh për gurgullima.

E ligështuar çel rrugë

çel kanatin

çel dritaren

çel forcën

çel bisedën

se m’u shterën të dy sytë.

Të keqtë vjen zëshëm

futur ngahershëm në eshtra

fytyrë pikturuar me bojë ajëri

me thonjëza skifteri,

zemër pikturuar me bojë ajëri

lëkurë mekur, gojë çatalle.

Mos ndjell zi

se kam bezdi ta mbaj frymën

pa pikë shqise,

ta ngjëroj këtë plogështi

zhytur në muajt e mykur,

të eci me zor

të rri me zor

të ha me zor

të flas me zor

të marr frymë me zor

të qaj me zor,

midis turbullirash

pa i buzëqesh gjalljes.

Ligështuar çel rrugë

çel kanatin

çel dritaren

çel forcën

çel bisedën

se m’u shterën të dy sytë

nuk i shoh dot qentë e ngopur

as gurgulet e zuzarëve.