Bashkim Saliasi: Shtegtarët emigrantë

BUQET ME POEZI

Nga Bashkim Saliasi

MIRËNJOHJE

Një tufë me lule mblodha,

Mësuesit tim t’ia dhurojë.

Atij që më mbajti dorën,

ABC-në më mësoj.

Të vrtetën nuk e dija,

koha të largon,

në festën e 7-marsit,

rastësishtë e mësova.

Me tufën e luleve në duar,

te varrezat vrapova,

mësuesin tim të parë,

lulet e fresketa ia çova.

Si puhizë e mëngjesit,

kujtimet m’u trazuan,

mësuesin tim të parë,

kurrë s'kam për t’a harruar...

PRANVERA NË MYZEQE

Lulet e para, lulet e bukura,

Lulëzojnë kudo në Myzeqe.

Mbi to fluturojnë bletë e flutura,

Pranvera hapin e parë hedh atje.

Pastaj sulet luginave, shpateve,

Deri në malet kryepërpjetë.

Lumenjtë nga lartësitë e maleve,

Kalojnë nëpër Myzeqe e bëhen bereqet.

?

PULA DHE GJARPËRI

Më jeo një kokërr vezë në ditë,

Ta gjarpëri dhe unë zogjtë ti ruaj.

Pula si pula besoi te gjarprinjtë,

Tani, tha: “Nga skifteri s’do vuaj”!!

Filluan të rrallohen vezët,

Dhe zogjtë po ngordhnin të helmuar.

Pula thërret gjarpërin një mëngjes,

Më duket me marrveshjen ke abuzuar.

Jo, moj zonjë, i thotë zvarraniku,

Me dhelprën kemi kontrat.

Që të mbroj ty nga skifteri, armiku,

Një zog i vogël, i takon dhuratë.

SHËN VALENTIN

Në mëngjes kur dola, gruaja më ngacmoi;

Sot Shën Valentin i dashur burrë!

Nuk i bëra zë, i qetë u largova, për punë.

Gjithë jetën Shën Valentin jeta jonë.

Në mendje më erdhi dashuria parë,

Nuk njohëm Shën- Valentin, asnjëherë.

Ram në dashuri, dhurata s’kërkuam,

Gjithë ditët në jetë  rrodhën pranvera.

BALADË

Lumi i çoi detit një djep,

Me një fëmijë të braktisur nga nëna e vet,

vala e përkdheli e nxorri në breg,

fati e mori e bëri diku mbret.

Gojëdhëna rrjedhin ndër shekuj e vite,

Nënë e bir u takuan një ditë, rastësisht.

-Më fal, o mbret, i lutej, i binte në gjunj,

Më ekzekuto, po më hidh në lumë!?

Kur mbreti mësoi historinë e vërtet,

Iu përkul me respekt, e fali nënën e vet.

Po lum e det shfryjnë tërë dallgë,

Mëkatet njerëzve s'ka oqean që i mban.

UNIVERSI

Një mrekulli dhe një mister,

Njeriu kërkon të hyj, po s'hyn dot,

Kërkon një shteg të dalë nga ky terr,

Po ende është fëmijë e lodhet kot.

HIENAT

U mblodhën hienat,

Bëjnë karshillëk,

Eh - thotë mbreti,

Kush po na shet mend!.

Hienat çirren,

Luani krifën tund,

Kush nga ju mendon,

Se më erdhi fund.

Grini sa  të doni,

Bëni dhe  opozitë,

Nuk luaj nga vendi,

S’më trembin as perënditë.

FATIN KËRKOJNË

Fytyra të zbeta shikon në rrugë,

Flasin me vete nuk kanë punë.

Presin në shesh dikush ti kërkojë,

Me shikim në horizont fatin mendojnë.

Mallkojnë veten, avenirin ku e lam,

Zbritëm në qytet, gjetëm belanë.

Parajsën kërkuam, u zhytëm në humnerë,

Asgjë s’bie nga qielli, jeta na u bë sterrë.

Çdo e keqe mendojnë ka një të mirë,

Erdhëm në qytet të shkollojmë fëmijët.

Me vete flasin, fytyra shpreh shpresë,

Lind diell i ri, fytyra u buzqesh...

SHTEGTARËT EMIGRANTË

Ikën bijtë e bijat, paritur një ditë,

Morën rrugët e largëta të mërgimit.

Nga dhimbja u shëmbën  shtëpitë,

Rrugëve ndihet kënga e trishtimit.

Kanë mbetur varret, pleqtë e braktisur,

Që presin të kthehen të gjallët e ikur.

Rrugicat kërkojnë zëra fëmijësh gazmorë,

Arat djerrë bujqërit, shtëpitë punëtorë.

Politika si qen leh e kuis në parlament.

E varfëroi popullin e shkatërroi këtë vend.

Deri kur kështu, Shqipëri ime e shtrenjtë,

Të dergjesh nga një politikë që të çmend?