Nexhat Halimi: Më vrit mami

Nexhat Halimi

Më vrit mami

Mami, m`i nxirr gishtat nga zjarri

M`i kruaj buzët e çara me satër;

Dhe, sapo të vijë pranvera

Lojën time nise ti para derës së oborrit

Mami, më vrit mami

Për hir të ëndrrës së vdekur

Pisha ka thyer të gjitha degët

Me gjak të ruajtura ndër vite

Ujku shikon qiellin e ulërinë në kodër

Në harkun e errët tymon një kasolle

Hëna e djegur fle mbi degë.

II

Shtrydhi gjinjtë e shterur

Pak tambël për buzët e mia mami

Pak bukë për qenin e shurdhër

Thyeje prej krahut tënd

Mami, vraje qenin mami

Kuis i çartur mami, apo mami

S`më le të ëndërroj mëngjesin

Tamblin e gjinjve të tu që s` është

Tamblin që kurrë s` do të kthehet

Në harkun e errët një fjollë tymi

Një ofshamë që rrënon shpirtin

Një dhembje që thyen eshtrat e vjetër

Pisha ka thyer tëra degët.

III

Baba s`patëm kurrë, mami

Vetëm emrin ia patëm për farë

E vraftë koha e vet e verbër

E vraftë largësia, mami

M`i fut gishtat në gjinj, mami

E pasi të më ngrohen më vrit,

Ky është çasti i përjetshëm yti

Të ma plotësosh dëshirën, mami

Se kurrë më, kurrë më, e gjora ime,

Nuk do të më gjesh të ngrohtë

Vraje qenin njëherë, mami

E pastaj, mami, më vrit mua!

IV

M`i fut gishtat në gjinj, mami

E pasi të më ngrohen më vrit

Ujku do t`ua ngul dhëmbët reve

Tymi i oxhakut të kasolles së vogël

Vizaton ëndrra në qiellin e zi

Pisha ka lëshuar degët e vjetra

E heshtur laget në shi të ftohtë

Dhe, asgjë më pos syve të vogëlushit

Në pritje memece të babait të ikur

Që i ka premtuar bukën e largësisë

Dhe, asgjë më pos qenit të vrarë

Nga ende kuis i uritur mbi hije

Me sy të çelur nga qielli i verdhë.

fyelli dhe hiri

duke e kujtuar beqar musliun

a është e zezë bukuria njëmend

qiri nga digjet bri trëndafili

The është e zezë dhe qe ngaqë ra dhe syri

iLiria nga tërhiqej në zinxhirë të rëndë

ndërmjet figurës së vjetër dhe metaforës

tokës së rizgjuar nga mishi e fluturimi

deri te kroi i gjakut memec

një metaforë për fyellin e hirin

një figurë për ujin që s` pik gurit

bukuria natyrisht është e zezë gjithnjë

po qe se s`do ta ketë kokën e vet

po qe se s` do t`i ketë duart kurmin

gjithsesi sytë e zemrën domosdo këmbët

pa shpirtin nuk lëviz rrota Them

kot digjesh kaq vjet dhe zgjon hirin

a është e zezë njëmend bukuria ngaqë ra ja

gjakut ra deri te varri yt i gjallë

e çeli bozhuri i ashtëruar i fjalës