Nexhat Halimi: Kurorë sonetesh (2)

Nexhat Halimi

Kurorë sonetesh

dy guaca me perla

dy koka me një hije gjakosur nën ulli

figura kaq e vjetër mes ishullit të jugut

trungu pritet veç prapë gjethon cungut

aty vijmë ti e unë e krijojmë gjithësi

ti lexon poezi unë lexoj ndonjë prozë

ylli farfuritës ndrit e derdhet mbi delet

qiellit trokon ati sesi i shprishen jelet

e pjesa tjetër zgjon dizgje ngjyrë rozë

asgjë ndërmjet s` e prish këtë mozaik

në dy krahët e udhës kaq radhë me fik

e maranxha mjedra e kivi ulli e shega

unë pi çaj me tri copë liman e një fletë

gotës me të cilën shuaj etje i bie vega

yrti nën yje ndrit çuditshëm në vinjetë

II lika eceni ec detit

yrti nën yje ndrit çuditshëm në vinjetë

udhët ikin e vijnë nëpër tjetër planet

shpatit me plot lisa zbresin shtatë vetë

e ti ndihesh kaq e vjetër kaq e vërtetë

do të takohemi prapë në legjendë esa

të ecim pëllëmbë e pëllëmbë në histori

ta skalisim hijen gjak me shigjetë aty

me data ngjarje çaste e udhë e kthesa

nëpërmjet të cilës dhembje do lidhemi

nëpërmjet të cilit trazim do të sillemi

ja deti tundet e unë vjell e vjell e vjell

amfora është fundosur fund ujit thellë

lika eceni ec sipërfaqen e detit i qetë

gota me verë e shkruar jashtë me fletë

III e vërteta s` qe kurrë pa ty

gota me verë e shkruar jashtë me fletë

në flurimin e pijes së rrushit shfaqesh ti

i puthim duart me njëri tjetrin përsëri

e pi dhe `i gllënjkë serum vetë i tretë

është verdhemë molla e kuqe në vetmi

ndërmjet lirisë së gjakut e kujtimit flet

e vetmja që nuk është e është ndërmjet

në shpirt ndërsa bie borë e zgjohen lot

e vërteta s` qe kurrë pa ty s`qe pa gjak

qafë rrjepur grimcon hënën gjel gollak

kënga i pik zë trashë e ngjirur në shi

tund verën e kuqe gjak e tund kujtimin

hijet ecin gjurmët të krijojnë zgjimin

unë marr flakë prej etjes e ik në magji

IV kopshti i edenit me dele

unë marr flakë prej etjes e ik në magji

shtrirë në kokërr shpine me sy në largësi

bien pika të mëdha shiu e `i shtrezë tisi

tërë kalaja bie me rozafën e ca gjithësi

shikoj e nuk kuptoj çfarë ngjet me mua

a rrënohet qielli apo degëzon vetëtima

gur i mullirit sillet apo zgjohet ulërima

veç ti s`jepesh ec me shtambë në krua

e më pihen gishtat kot i zgjat të të prek

zemra është ndalë e shpirti pak pa vdek`

cilën derë ta çel në kullë e të dal ngrirë

`i tebdil me bastun e lecka mjekër thirë

etur në zvarritje kaq vjet për bisht `i pele

a do të arrij te kopshti i edenit me dele

V  kroi i kishës në luginë

a do të arrij te kopshti i edenit me dele

të jetoj mbi fytyrë lule me lot në dumnicë

të kujtoj në këmishë liri jashtë me `i cicë

të mbledh tufa të përjetshme asfodele

hijes ikim dhe tash kodrës me kalanica

zbresim të etur te kroi i kishës në luginë

në vete e ndezim gjithnjë pafundësinë

ti me shqerra e unë me maza e buallica

në radhë narcisët e egër e kaq me aromë

e tufa e dritës e rënë në portë të shtëpisë

hyj brenda e ec pëlhurës thurur me kom

e kopshti endej rreth peizazhit të blertë

e zgjohen silueta të evës e adamit shëtisë

cepit të jallisë ecin për dritë të ylbertë

VI te guri i rrufesë

cepit të jallisë ecin për dritë të ylbertë

hija jote dhe imja lënë gjurmë mendimit

ëndrrës së thyer vjen e sillet etja kujtimit

perla guacës bie rreth vetëtimës së sertë

vetëtin në zemrën tënde e zemrën tjetër

pandërprerë humb qielli e egër bie shi

çfarë ndodhi vallë me dashurinë në stuhi

a ka zjarr ta shpëtojë apo çdo gjë tretur

te guri i rrufesë i mbytur pres në vetmi

a do të lajmërohesh prapë a kot rigon shi

mbuluar me pëlhurë prej leshit të dhisë

shikoj buzë ujit përftojnë dy hije arbërisë

të dy me arna mbi shalë të mermertë

adami e eva me nga një gjeth të blertë

VII katrori i zarit

adami e eva me nga një gjeth të blertë

te pemë degëhapur ajo e kafshon mollën

ai përpihet dhe puth me afsh belhollën

e shtrihet në rërë kaq i zbehtë i shtertë

zemra i trokon në cicë me ritëm të lartë

qiellit i janë shpërndarë delet e shqerrat

herë te uji herë te kripa i zgjohen berrat

gjaku i rrjedh ndër damarë kaq i zjarrtë

ani or ani thotë eva të shpeshtohet pylli

tash laji djersët ujin e valëzuar shkele

ja mes kaq shqerrash e edhash ndrit ylli

fryn erë e ngrohtë i përkulë fijet e barit

ai merr frymë e hedh lart katrorin e zarit

malet rreth zgjuar nën trok e valë jele

VIII valë jele

malet rreth zgjuar nën trok e valë jele

në flluska pasqyrohet shpirti i gjakut

ti e unë për dore ecim hijes së kavakut

për gjurmë shfaqet dea me kordele

e ndjek me duart e zgjatura një flutur

në dorë të majtë i kuqëlon `i trëndafil

në dorën tjetër i hapë krahët `i bilbil

është copëza e shkëputur imja e bukur

në yrt çelin lulet rreth malet me borë

ec me ty për dore e gjaku pik dashuri

në mendje gjysmë fjetur thur kurorë

ky është mëngjes i artë i lidhur me ty

apo vetëm harmoni e krijuar me lirë

era e sertë përplaset ashpër për fytyrë

IX hëna lart mbi kullë

era e sertë përplaset ashpër për fytyrë

valët rikthehen detit bien për rozafat

herë kujtoj mitin herë e shkruaj këtë fat

e vetat e legjendës shikojnë të ngrirë

fryn erë e mirë e zgjuar në pikëza gjaku

nata ka rënë në gjirin e gruas mbi mur

dizga të ylberta bunës `i duhmë i lënur

e hënën lart mbi kullë e çukit gollaku

e unë pandërprerë dëgjoj daulle në mit

kush vjen vallë me fyell dhe kush me rit

me sy në mall shaminë flakë loti e pik

herë ik në lirikë e herë tjetër në epikë

zot gjithçka ndërmjet tashmë e mpirë

plepi ngrirë bie hijes së çarë në pasqyrë

X sipërfaqja flakë e detit

plepi ngrirë bie hijes së çarë në pasqyrë

dhiarja përbirohet ndërmjet dritë territ

a është parajsa në të majtë apo tisi i ferrit

zot të arrish në kodër kaq gjë e vështirë

poshtë rishtrihet sipërfaqja flakë e detit

unë ec me ty të arrij kalaja ende fjetur

e harruar aty nga kohë e vrarë e vjetër

këputur i ndez veç fjalët gjakut të poetit

ti në njërën shkallë të hyrjes loz me hije

e  kaq bëj përpjekje të digjem e të dua

të kujtoj në zbritje kodrës tharë vetmie

e sjell lart shtambën me ujë për mua

e poshtë detit gjarpëron paepur `i ngjalë

etja e prek deri në pikë zjarrin në fjalë

XI ai zog hiri i fjetur

etja e prek deri në pikë zjarrin në fjalë

ec ati me kalorësin e humbur nën yll

ec trok rrugën me pluhur të fjetur në prill

unë lëviz kujtimit nga guri në gur i valë

mes dy gurësh këput bar `i qengj me larë

blegëron kërkon në çdo anë nënën e vet

e rrugës ndërmjet ati hingëllon kaq vjet

e qiellit prapë fluturon i njëjti zog i vrarë

njaj zog feniks i lindur nga hiri i fjetur

vetëtima e shkruan përsëri zjarrin tjetër

i shpjegoj për mitin për ëndrrat e vetes

prek gjakun rrëshqitas sipërfaqen etjes

diçka më shqetëson e më rimbyt andralla

rërës guaca të gjalla me perla të rralla

XII mahnitur për gurë stralli

rërës guaca të gjalla me perla të rralla

me ngjyra të arta e të gjelbra e ndonjë blu

vijnë me valët në përplasje deri nën gju

ti shikon etur e për dore të merr përralla

të shëtit pyllit të lashtë me fik dhe me ulli

herë para herë tjetër prapa të vjen qeni

ec mahnitur për gurë stralli buzë liqeni

e mbi kodër e zgjon syrin kaq i zjarrtë ylli

malësia veç fle e vjen kalorësi me kalë

i përhumbur e ndjek hijen e vet të vrarë

e kroi përsëri rrjedh gurit thellë të çarë

kot vritet zot ajo që qe do të jetë gjithnjë

herë prekur në zjarr dhe herë prekur në hi

lilakët derdhin aromë e shtrihen në valë

XIII  vija e vragë të ik ballit

lilakë derdhin aromë e shtrihen në valë

degëzojnë dhe ndahen  në fije vaut të ujit

e mbesin ndër guaca gjurmët të askujt

e kokë e bisht lidhet për dorë një ngjalë

e dëgjohen në mal vetmuar keci e dhia

ti ec kodrës ngjitesh lart s`bë vër me gojë

e etja ti djeg lulet e s`të lidh më në lojë

e bredh pa cak e s` arrin kaq vjet te hija

vija e vragë të ik ballit dhe të zbret në fyt

degëza e fikut lidh lulëza e bëhet fryt

çdo gjë vjen e shkon e më sjell andralla

unë pres në ranë të vijë varka me vela

e rinis ritmin e ëndrrës me vetëm dy tela

anija vjen e loja e ti lidhen në përralla

XIV  dy hije me një kokë

anija vjen e loja e ti lidhen në përralla

ujku s`e sulmon dhinë e as ajo lakrën

uji ngrirë kallkan e gjaku e zgjon flakën

guaca del nga fundi i vet e flet kopalla

ti e unë ndërmjet anekdotash  në vetmi

shkelim rëndë rërën e rrjedhur nga ora

në pikën e çeljes së mimozës bie bora

unë nisem të kthehem te vetja e s` arrij

detin e puth agu e ti e unë ndër guaca

të hapura të kuqe të verdha të ylberta

kalaja është zgjuar dalin gra në tarraca

ky është ai zjarri me pikë të mermerta

unë marr hijen për dore e arrij në arbëri

dy kokë me një hije gjakosur nën ulli

mgjistrali

dy kokë me një hije gjakosur nën ulli

yrti nën yjet ndrit çuditshëm në vinjetë

gota me verë e shkruar jashtë me fletë

unë marr flakë prej etjes e ik në magji

a do të arrij te kopshti i edenit me dele

cepit të jallisë ecin për dritë të ylbertë

adami e eva me nga një gjeth të blertë

malet rreth zgjuar nën trok e valë jele

era e sertë përplaset ashpër për fytyrë

plepi ngrirë bie hijes së çarë në pasqyrë

etja e prek deri në pikë zjarrin në fjalë

rërës guaca të gjalla me perla të rralla

lilakë derdhin aromë e shtrihen në valë

anija vjen e loja e ti lidhen në përralla