Gazmend Papa: Kurorë sonetesh

Gazmend Papa

Kurorë sonetesh

zgjimi në pasqyre

zogu vjen hijes me shpirt të peshkatarit

e vetëtima krijon vinjeta të paqarta qiellit

e unë e ndiej në gjëra jehonën e fyellit

e vigma shpërthen mall në lule të beharit

çel pranverë deti përplaset me hov valës

e ti lë gjurmë për vijë uji e ndizesh fare

së largu derdhet muzikë  bie mbi dritare

unë ende prek  në ëndërr gjarprin e fjalës

fjala është ilaç thoshte miku im e poeti

sipërfaqes së qetë e të tërbuar vlon deti

ti vjen për fije të mrekullisë së pranverës

natyrisht zgjohem për histori të galerës

hija shfaqet në gjërat e shtruara të darkës

gjak i pikë gjithnjë për brinjë të varkës

II kalorësi i përhumbur

gjak i pikë gjithnjë për brinjë të varkës

vallë shpirtin e etjes së guacës e sjell vala

apo zogu mitik e bart fjalën apo ngjala

e vetmia nxjerr vinjeta  në faqe të arkës

në arkë thellë fle dashuria për ty guacë

ndërsa shfaqet kalorësi i përhumbur  aty

vjen prej planetit tjetër me borë e shi

e ti ja prapë përhitesh flakë në terracë

kot të kërkoj ndër kujtime dhe tufë etje

gjithnjë më shpërfaqesh gjysmë në fjetje

e galera vjen e shkon e asnjë herë s` je

përhitesh në haje e pije faqes së lakrës

asgjë me mua nuk të lidh më atdhe as fe

Indigo nxjerr mozaikë në faqe të ashkës                          

III ky fat tjetër

indigo nxjerr mozaikë  në faqe të ashkës                          

pamje të lashta të dashurisë në zemër vrarë

anije nga ikin e vijnë të njëjtës hije të çarë

me zjarr e akull të ëndrrës brenda sarkës

ky fat tjetër kaq i vrarë kjo çehre e verdhë

me tipare të fytyrës me pamje gjysmë blu

krejt e përgjakur mes dylli flakës në hu

frymë etjen siç e ka sarkën jashtë e derdhë

vjen ndërmjet dhembjesh vetëtimë e zarit

pik në tërfilin me katër dhe gjithnjë për fat

e shikon i afrohesh e kurrë s`e ke përgjatë

veç `i karkalec lazdrak të fije të trëndafilit

ik lart e përsëri bie rrezes së zërit të bilbilit

malet heshtin e gjoku trokon tufës së arit

IV koha kurrë më nuk kthehet

malet heshtin e gjoku trokon tufës së arit

ngjitet te hëna e varur në gem përgjumur

zbret prapë te ujit mes guacash përhumbur

e rrezja e thyer bie në degë e ndrit barit

në mua e zgjon kujtimin për tullarin zot

e nis udhëtimin rreth e rreth vetes e botës

fytyrës pret brisk i rrojës e shkel shqotës

shkel në gjurmë të gjyshit të babait e kot

koha kurrë më nuk kthehet e kulla vallë

dheu i yrtit e pemët e vjetra fjetur ndër erë

zemra kaq vjet çarë kaq vjet në hije kall

kulla me vetmi në frëngji zgjon shtrojerë

e vetmia nis të lidh afsh dashurie me mua

indigos shtrihet vinjetë e lehtë me krua

V  shfaqet dhembja e bie shi

indigos shtrihet vinjetë e lehtë me krua

`i copë cungu `i trung `i degëz `i kolazh

ja ulliri ja shega ja fiku e deti në imazh

ti merr shtambën fund deti e gic `i ftua

ndër gjurmë të ikura e të kthyera gaca

me lëmshin e çuditshëm të jetës ec ti

nëpërmjet shfaqet dhembja e bie bie shi

e ëndrrës së tretur me valë dalin guaca

në të artën ndoshta në të kuqën ka perla

tashmë bën vjeshtë nuk ka më të vjela

duhet patjetër prapë të kthehem në pejë

të shihem me gruan time mbetur e vejë

gurtë përhitur në dritare ndërsa bie borë

njëjtë ti shfaqesh me shtambë në dorë

VI pret me vjet në dritare

njëjtë ti shfaqesh me shtambë në dorë

e sutat e drenushat shikojnë gjithë habi

e breshkat e lepujt e urithët  bëjnë dashuri

ti arrin te uji e s`je ja gjurmët në borë

kanë çelur mimozat të argjendta fare

hapen në ranë dhe guacat me margaritar

detit të shqetësuar shihen peshkatarë

ti e mallëngjyer pret me vjet në dritare

kaq vjet i pret sytë e gjelbër të narcisit

pret e të ikin shi lotësh hijes në ujë të lisit

e prej thellësisë dikush të thur kurorë

të jep shenjë  apo vetëm trokon gjaku

hëna lart është copëtuar fare nga gollaku

është drita me rreze të thyer në dëborë

VII orë e xhepit me gravurë

është drita me rreze të thyer në dëborë

nëpërmjet të së cilës unë papritur dola aty

eca urën e drurit mbi ujin që ikte me furi

e zemra trokonte ngjashëm me `i orë

orë e xhepit me gravurë e qostekë të artë

e tregonte kohën e ikur që s` kthehet më

fërkoja sytë të shihja e të mos shihja gjë

rreth e rreth vetes më sillej `i zog i zjarrtë

njaj zog mitik rilindur gjithnjë hirit të vet

të shtatë qiejt i kapërcen e prapë mbret

flakës së ëndrrës e etjes flatron ndërmjet

të njëjtën udhë e ec me shtambë në krua

zot ende më presin kaq pritë në përrua

plepin e dridh sëpata me vragë mbi mua

VIII njëjtë ec vigun e gjatë

plepin e dridh sëpata me vragë mbi mua

njëra pjesë në të majtë më është prerë

pjesa tjetër në të djathtë më ka ikur me erë

e ti njëjtë mes ëndrrash shëtit me `i ftua

e ti njëjtë e vetmuar ik për ujë në krua

etjen megjithatë hiri ta mban të zgjuar

apo pika e gjakut tashmë kaq vjet i shuar

e ti njëjtë ec vigun e gjatë mbi përrua

unë me hijen tënde gjithnjë ec buzë deti

të flas pandërprerë e kush s`përgjigjet

të flas fjalë të urta të flas dhe fjalë poeti

e ikin ditët me radhë e koha veç digjet

ik java vjen tjetra e vdes krye të shtunës

a mund të jetë ky flijim i ri buzë bunës

IX ky flijim i ri

a mund të jetë ky flijim i ri buzë bunës

apo vetëm ndoshta valë e gjallë në gur

rrjedhë gjiri e pikës së qumështit në mur

stërkalë e ngrirë me fytyrë të furtunës

të vijë prapë dhe gjithnjë të pi hija aty

të bëhet vinjetë ëndrra e të bie në rrjetë

të vjen lule në lule me zë zë `i bletë

të zgjohet ndjenja e pavdekshme për ty

kaq për vdekje të dua thoshte m shehu

mua tashmë më ndjek veç hija dhe jehu

e etja e fjala për lindjen ndërmjet maji

të arrish të ngjitesh gjatë lumit verior

me `i tufën të bukur me asfodela në dorë

silueta flet rozafën gur e dëgjohet vaji

X kolazhi i vetëtimës së ftohtë

silueta flet rozafën gur e dëgjohet vaji

vjen çdo gjë nga vet thellësia e gjakut

akti i flijimit e ardhja e fëmijës sokakut

vjen miti ringjallet në trëndafila maji

ngjallet hija e plakut me thes në shpinë

kumbimi i daulles pandërprerë në mur

me gji jashtë rozafa e shtrirë në gur

e kolazhi i vetëtimës së ftohtë mbi ilirinë

tash ik buzë deti me shikim në gjeranë

degën e mimozës e bëj një me `i thanë

ti vjen rënës lë gjurmë në zjarrin mitik

përsëri për gema të ullirit vjen vaji e ik

ik koha dhe nuk kthen më kurrë furtunës

qyqja në gem zgjon ikjen e të shtunës

XI hënës lart i rrjedhin lot

qyqja në gem zgjon ikjen e të shtunës

digjet dhe `i e diele vjen tjetra plakë

kaq e përgjakur nga zemra ime në flakë

në mall i harruar për sytë tu e të bunës

e fedora e vajton të dashurin e vdekur

e perit të merimangës zgjohen flutura

e perla shpirtërore e dhembje të bukura

e aspak zgjuar në furtunë aspak fjetur

e hënës lart i rrjedhin lot nëpër fytyrë

e sipërfaqes së liqenit rrëshqet `i lirë

në kroin magjik freskon faqet belholla

majë rumisë zemra përpëlitet mbi gur

e zgjohet pafundësisht shpirti yt në mur

ylli ka rënë në ulli e s`lëviz katërkolla

XII në frëngji digjet qiriri 

ylli ka rënë në ulli e s` lëviz katërkolla

e njëjta udhë përpihet fushës bri mali

e uji i gurit pik rruaza rruaza prej korali

prej mjegullës së ftohtë rrëshqet bolla

kollë e thatë shkëputet për vetmi dimri

apo kuçedra shkrepë trëndafila e flakë

ti ndjek hijen e pi ujë të ëndrrës gjak

etja të përzihet me gurin e të piqet ulliri

ik prapë në ulqin me hark e shigjetë

të zë me kusarë në bedena hënën vetë

për balshajt në frëngji të digjet qiriri 

ç`ma ndërpret papritur rrëfimin kolla

e fryn e vetëtin ndoshta do të bjerë shi

retë do të sjellin shi a veç piqet molla

XIII te ura e cen korjelit

retë do të sjellin shi a veç piqet molla

veç marr udhë e s`arrij te qendra e botës

te pika e gjakut që s` jepet para shqotës

për dore me dean ëndrrën prapë e solla

e solla kthimin e kohës në zjarr të ri

ani pse koha kurrë s` kthehet në toplicë

pse koha kurrë s`kthehet në dumnicë

kot ëndërroj e dridhem i paepur përsëri

ti prit te ura e cen korjelit e ikim pastaj

duke ikur gjithnjë hyjmë të njëjtës etje

gjithnjë arrijmë në zjarr e prapë në tretje

natyrisht megjithatë sillet e prapë agon

bie dritë e mes degës e degës vetëton

ende s`është dorëzuar çdo gjë e unë qaj

XIV  lules së narcisit të egër

ende s`është dorëzuar çdo gjë e unë qaj

qaj për ikjen tënde e shuarjen e nënës

qaj për tretjen mistike në dumnicë të hënës

mbyll veshët me dyllë e ik pa vete pastaj

as shikoj gjë as dëgjoj aspak e ec lulishtes

ndërmjet bie erë e  lules së narcisit të egër

qielli tërësisht i ikur e shikoj veç  `i flegër

alesë me akacie zgjoj e zbres pemishtes

çdo udhë natyrisht e ka nismën e zgjimin

secili gur i vënë në mur e ka ca flijimin

ja ky fillim e ky fund e ka pikën e gjakut 

pik sipërfaqen ngrirë ndjenjës së udhëtarit

të panjohurës së vet arrin te nyja e lakut

zogu vjen hijes me shpirtin e peshkatarit

magjistrali

zogu vjen hijes me shpirt të peshkatarit

gjak i pikë gjithnjë për brinjë të varkës

indigo nxjerr mozaikë ndër faqe të ashkës

malet heshtin e gjoku trokon tufës së arit

indigos shtrihet vinjetë e lehtë me krua          

njëjtë ti shfaqesh me shtambë në dorë

është drita me rreze të thyer në dëborë

plepin e dridh sëpata me vragë mbi mua

a mund të jetë ky flijim i ri buzë bunës

silueta flet rozafën gur e dëgjohet vaji

qyqja në `i gem zgjon ikjen e të shtunës

ylli ka rënë në ulli e s` lëviz katërkolla

retë do të sjellin shi a veç piqet molla

ende s`është dorëzuar çdo gjë e unë qaj