Gazmend Papa: Silueta e nënës

Gazmend Papa

silueta e nënës

mes degësh e vërej qielli errëson

drita jote e gjallë vetëtin e shuhet

shpirti yt vjen e pik e fiket

këputet një damar e gjaku ik

ndiej dhembje zjarr e varfërohem

mbetet vetëm zëri nga më thërret

vetëm hija nga endet buzë lumi

vetëm kujtimi i vetmuar kaq vjet

e një siluetë e nënës nga tretë

me fëmijën e vet në lot për dore

i mbyll sytë e dhembja pëlcet

ka formë e përmbajtje e s`përngjet

zot prej diçka duhet të vdiset

vërej degësh bien copëza të qiellit

jashtë bie shi

qelqit të dritares rrëshqet një bulë

jashtë bie shi brenda shtrihet kujtimi

sipërfaqja e lëmuar avullit të shpirtit

vijës së bulës ikim ti dhe unë fushës

kaq lule xheneti kaq asfodela nënë

lart në qiell vetëtima e krijon asgjënë

arrijmë dorë për dore fund ëndrrës

a do të zgjohem vetes qaj para hijes

dëgjohet veç ardhja e ikja e treni ik

unë e ndjek tymin ta zë me grushte lart

ngrihem mbi brigje e fluturoj qiellit

të takoj ty të buzëqeshur te engjëjt

jashtë bie shi e brenda zgjon kujtimi

sipërfaqes së ndarë avullit të fjetur

shpirt var vinjetës së bruztë të hënës