Afrim Caka: Ringritja e sindromit islam radikal dhe loja me perëndinë

RINGRITJA E SINDROMIT ISLAM RADIKAL DHE LOJA ME PERËNDINË

Nga Afrim Caka

“Tani, nuk po u drejtohem shqiptarëve, por ty, Zot i të gjitha qenieve, botëve dhe kohërave”. Nuk e di nëse lejohet që këto krijesa të poshtëra  e të dobëta moralishtë e shpirtërishtë, të përhumbura në pafundësi dhe të papërfillshme në gjithësi, të guzojnë të të kërkojnë diçka ty që ke dhënë gjithçka, në bazë të rregullave të pandryshueshme dhe të përjetëshm, të denjosh të shikosh me zemërgjerësi gabimet që edhe pse vijnë nga natyra e jonë, të mos bëhen menxyrat tona. Nuk na ke dhënë zemër ta urrejmë kombin, kulturën, historinë, gjuhë, e duar ta therrim kulturën tonë. Kështu pra, Zoti madh, kur natyra flet me zërin e saj të ëmbël e të dhemshur, fanatizmi i egërsuar, ky armik i natyrës turko-arabe lëshon ulërima ndaj kulturës sonë. Ndërsa hoxhallarët nëpër xhami kur paqja troket në derë të shqiptarëve, mostoleranca fetare farkëton gjuhën dhe armët e saja të liga. O ju, hoxhallarë të tempujve të errësirës, të cilët keni dhënë paditurinë Arabisë dhe Afrikës e që jeni gati t’i vëni flakën tërë Dardanisë, vendosni ju besimtarë të devotshëm kë do të zgjidhni në krye të xhamive, shpirtin paqësor apo atë vrastër anti-kombëtar!

Shqipëria gjatë robërisë ka pasur një përvojë veçanarisht të keqe me fondamentalizmin. Ky fondamentalizëm i eksportuar ka infektuar jo vetëm shoqëritë e tjera që nuk bëjnë pjesë në botën shqiptare. Sindromi politik përmbanë shpesh brenda vetes mjaft dukshëm një program politik arab e të  prapambetur. Kështu, muslimanët shqiptarë, të cilët njëzet vjet më parë as nuk e dinin ku i binte Turqia, Siria, Avganistani e Pakistani, sot janë militantë në mbështetje të kauzës së saj. Shqiptarët ende nuk e kanë  kuptuar dot më në fund se rrugët duhet pastruar dhe arsimimi duhet ndjekur. Hoxhallarët mund të luten me bythë përpjet sa të duan, nuk nxjerrin gjë në dritë. Por, kjo do të ishte një arsye e mjaftueshme për të rrezikuar Dardaninë, t’i futen ndryshimit të  kulturës, që e çoroditi këtë Dardani për plot njëzet vjet.

Me anë të këtij shkrimi të hollësishëm, Ringritja e këtij Sindromi, e cila sqaron më së miri çarjen që po ndodhë në kulturën politike e fetare shqiptare, unë shpjegoi: “Apeli fondamentalist radikal përqafohet nga shumë hoxhallarë shqiptarë, sepse ajo i fton qytetarët, fshatarët të jenë pjesëmarrës... në kundërshtim me një kulturë tjetër fetare që i lë ata vetëm si spektatorë dhe gjithçka tjetër që kanë në dorë. Në një kohë kur e ardhmja e jonë është e pasugurt, kjo thirrje i rikthen në strehën e traditës mesjetare, e cila shkakton çoroditje kulturore!”. Islamistët radikal u thanë besimtarëve, ne duhet të jëmi të pakënaqur me kulturën shqiptare, me një gjuhë të fuqishme për t'u kundërvënë. Në këtë pikë, Islami ka pak konkurime në mesin e besimtarëve. Fondamentalizmi është një shkretirë politike pa besimtar të vërtetë, pa shtyp të lirë dhe me fare pak shtigje për mendime. Në ëndërrimet e këtyre individëve fetarë ne zbulojmë paranojat dhe prirje analoge, që dalin jashtë kufijve të mundësive njerëzore. Në këto ëndërrime ne shohim gjeste të zbrazëta, “heroizma të guximshme” që t’i ngjajnë Perëndisë në qiell - kjo tregon se deri ku mund ta çojë shqiptarin trutharë një egoizëm i tillë.

Kultura bashkohore iliro-dardane depërtohet tejpërtej nga ndalimi i egoizmit. Kultura jonë ne na mëson që të mos jemi egoist është mëkat, kurse të duash të tjerët është virtyt. Unë e quaj fetar njeriun që vazhdon të rritet në dashuri, në mirëbesim dhe që vazhdon të përhap dashurinë, lumturinë e vet nëpër gjithë qenien e tij pse jo edhe për të tjerët. Çdo ditë ne zbulojmë se një  pjesë e jo e vogël e shqiptarëve me mjekërra priren të kërkojnë për vete vend në krahun e djathtë nga Perëndia... Islami politik është mister, dhe jo kurdoherë mund ta gjajmë shpjegimin e faktit që përse dhe për ç’arsye diçka ndodhë me të. Nëse kujtojmë se viktima e kësaj çoroditjeje u bënë mijëra gra, burra e fëmijë, ne nuk mund ta quajmë këtë një gabim të padëmshëm, por duhet ta krahasojmë ndikimin e kësaj bestytënie me tmerret einkoizicionit dhe lufrave nëpër siri. Ajo që na bën të habitemi në karakterin fetar të shqiptarëve rural e të lashtë është vrulli i papërmbajtshëm helmues që i buron - është një lloj qenieje jo njerëzore shumë i egërsuar si në pamje, në sjellje dhe edukatë ajo që na vihet kështu përpara natyrës, kulturës, historisë, gjuhës dhe përpara jetës! Pastaj, kur në xhami kur shtresa e ulët rurale me edukim arab u bë mbizotëruese, egërsia lëshon rrënjë dhe në fenë Islame dhe përgatitet radikalizmi. Kjo përzierje joshjeje dhe mospranimin me Perëndimin - pra me modernitetin e ka çorjentuar tërësisht shqiptarin rual. Të rinjtë, shpesh të arsimuar më mirë se prindërit e tyre, largohen nga fshatrat për të gjetur punë në xhamit e qyteteve. Ata arrijnë në qytete zhurmshëm dhe duke kërkuar një udhë qorre. Pra ky devijim kulturor i lejonte të nxirrnin avantazhe nga sëmundja e tyre. Hoxhallarët janë vërtet të marrë që diskotojnë gjëra që s’i shohin dhe si kuptojnë dot.

Pjesë dërmuese e shqiptarëve nuk janë musliman me devotshmëri të arsyeshme, por nuk e ushqejmë përzierjen e fesë me politikën dhe me kulturën, gjë që për ne shqiptarët do të na dukej si një kthim mbrama robëri. Fatkeqësisht, kjo u shfaq hapur tek shqiptarët rural Drenicë, Prizren, Gjilan, Muçibabë, Kaçanik dhe tek partitë e vogla islamike PDK, AKR, VV dhe LDK që e kishin mbështetur ngjitjen e ekstremizmit në tempujtë e errësirës dhe në pushtet. Më e rëndësishmja është se intelektualët dhe vetëdija kombëtar, që në fillim të viteve ’50 filloi ta kundërshtonte fort, shpeshherë me metoda pedagogjike. Si përfundim, vendi për të diskutuar për kulturën, historinë, flamurin nuk mund të jenë xhamitë. Si vetmi vend në shoqëritë muslimane që nuk mund të preket, aty grumbullohet dhe fryhet e gjithë urrejtja dhe kundërshtimi kundër kulturës shqiptare.

Kur qeveria duket e paaftë të zbatojë çfardo lloj logjike apo arsyeje kur është puna për t’i sanksinuar me ligj këto lëvizje radikale islame, shqiptarët kanë humbur besimin në zotësinë e drejtësisë  për të zgjidhur problemet me ekstremizmin fetar. Një prej ndryshimeve më kuptimplotë në dekadat e fundit ka qenë bindja shumë e përhapur mes të rinjve se ndryshimi i kësaj gjendje të rënduar mund të  arrihet, pë rmes ligjeve të rrepta si një lumë i trazuar që rrëmben gurë e lisa. Sot qeveria në Dardani shihet si një  kal i ngordhur, i rënë në kurthin e korrupsionit dhe në kurthin e historisë së saj dhe e paaftë për t’iu përgjigjur problemeve të së nesërmes. Ndaj s’ka pse të habitemi pse shqiptarët mendjendritur, të rinj e energjikë largohen nga vendi. Në lidhje me këtë, duhet vetëm të fiksojmë dy elemente jo të barabartë në menyrë të njëpasnjëshme për të parë që në cilin rast dimensionet e sindromit islam janë zmadhuar jashtë çdo mase. Në lëmin e “dashurisë ndaj atdheut” apo fesë islame e të ndjenjave të tillë njerëzve si politikan ose fetar janë të prirur të përvetësojnë e të vjedhin. Ata ushqejnë tundim vetëm atyre besimtarëve të shpërlarë nga trutë. Orjenti zhvatës dhe loja me Perëndinë nuk ndryshon krejtësisht nga tipat receptiv dhe shfrytëzues, që janë të ngjashëm me faktin, që të dy ata shpresojnë të marrin gjëra nga bota që i rrethon. Kurse orjentimi i hoxhallarëve radikal, për të cilin do të flasim tani, na jep besimtarë fetar që pak besojnë në mundësit e realiteti shkencor: siguria e tyre bazohet në zhvatjen dhe mashtrimin. Ata e rrethojnë veten, si të thuash, me një mur mbrojtës, dhe qëllimi kryesor i tyre është të sjellin sa më shumë frikë dhe pasuri në srehen e vetë dhe të japin sa më pak prej saj.

A nuk mundemi ne ta shkaterrojmë nevojën e të shërbyerit nëpër xhami e medres? Ne e kemi këtë mundësi, mirpo do të zemërohen shumë veprimtarët fetar të islamit radikal? E gjithë bazapër ekzistencën e tyre do të humbasë, se ky është biznesi i tyre...