Afrim Caka: Kakofonia si filozofi e mendimit të gabuar e Arianit Koçit

KAKOFONIA SI FILOZOFI E MENDIMIT TË GABUAR E ARIANIT KOCIT

Nga Afrim Caka

Kakofonia e një shqiptari u shndërrua në ate turke dhe arabe?

Por, brohoritjetë, veçanarisht ajo e kohës së Skënderbeut, Sylejman Vokshit, Abdyl Frashërit, Kadri Kuasrit e Adem Jasharit... kishte brenda një element të fortë kombëtar, si pjesa më e madhe e trojeve shqiptare. Në pjesën më të madhe të trojeve shqiptare dy tradita përplaseshin me njëra tjetrën: Ilirishtja dhe autoritarizmi jo popullist i kakofonisë Islame, shembull i të cilit ishin lugetrit turkë dhe serbë. Kultura Ilire “e humbi” betejen në dy dekadat e fundit të këtij shekulli, ndërsa ndërsa nacionalizmi u mposht dhe u deskriditua. Për shkak të kësaj betej disa politikanë, akademik e historian u shitën, shpesh duke devijuar në epizode të rrezikshme të revucionit anti-shqiptar. Sipas këtij këndvështrimi mbi botën shqiptare, avokati është gjithmonë djalli vetë. Kjo kakofoni e tij i eksportuar ka infektuar jo vetëm vetëm shoqërinë shqiptare, por edhe minoritetetë që nuk bëjnë pjesë në kulturën e botës shqiptare. Ndoshta sipas tij një reformë politike fetare graduale do të kishte qenë e përshtatëshme për një revucion tërësor talebanë, gjë që pa dyshim vlente për një shqiptar të krishter mesatar, që supozon ai vetë të ishte përfitues servil i politikës fetare lindore.

Shpeshherë në shoqërinë tonë është diskutuar për çështjen e “Islamit radikal dhe për ofendimet që i bëhen relindasve tanë”, dhe për këto diskutime disa shqiptar të krishter e kanë devijuar esencën e të qenurit atdhetar. Ky devijim ka konsistuar në degradim të parimeve kombëtare të shoqërisë shqiptare! Një variant i kësaj teorie avokati ngulmon se çdo shqiptar që fiton lehtë turpin dhe servilizmin, për shembull, duke bër lundrimin në të njejtën Bark anti-shqiptare që lundron në detrat e turbulluara të Historisë politike", që trazohet nga paturpësit e Lavires se Vjetër që quhet "Turqi, Arabi, Serbi e Greqi", dhe perfitoi nga Rasti qe t’a përshëndes për Punën që bën pa përtes “avokati i popullit” për Dinjitetin e Islamit radikal e politikë. Përdoruesi i keq i një gjuhe apo një shkrimi shqip në GAZETA EXPRESS, s'mund të ishte veçse një përdhunues i mungur i historise dhe i deformimit mendor për të krijuar versione të shumta sipas modelit të vjetër anti-shqiptar! Prandaj, nuk kemi pse habitemi nëse, me adhurimin e Koci dhe të këtyre të këqijave, do të zhduket një herë e mirë sensi i heroizmit. Pasi e tashmja është vetëm fryt i asaj që ka mbjelle shkuara e keqe... Të gjitha këto simptoma që paraqesin kolapsin e qenies sonë kombëtare si dhe pasigurisë së përgjithshme kombëtare. Turp zoti avokat!!!

Sistemi edukativ ose pedagogjik i avokat Arianit Kocit u drejtohet besimtarëve me mentalitet mesjetar. Gjatë dy dekadave të fundit, kakofonit - në shumtën e rasteve me “financime private” - kanë helmuar nëpër të botën shkolla talebane (madrasas - medresetë) dhe qendra ku përhapet Vehabizmi (një sistem, një variant i ngurtë, i thatë i Islamit që është model për pakicën e fondamentalistëve islamikë). Në dyzetë vjetët e fundit të tiilla kakofonitë dhe medresete e financuara nga sauditët,  turqitë dhe disa shqiptar të krishter janë mësuar të zvarritën duke helmuar kanë çoroditur trutë e dhjetëra mijëra muslimanëve fanatikë shqiptarë, gjysëm analfabetë, të cilët e shohin me shumë dyshim kulturën pellazgo-ilire dhe jo muslimane. Sipas këtij këndvështrimi mbi botën shqiptare, avokati është gjithmonë djalli vetë. Arianit Koci e ka një përgjigje. Për të problemi i regjimeve shqiptare është se ata nuk janë islamikë aq sa duhet. Vetëm duke iu rikthyer Islamit politikë, u thotë ai ndjekësve të tij në facebook, nuk është liri e fjalës nëse “profeti Muhamed cilësohet si pedofil”. Edhe nëse vërtet problemi lidhet me boten arabe dhe jo me Islamin e mirfilltë shqiptar, ka avokat që mendonë se Islami mund të afrojë zgjidhjen shqiptarëve duke u larguar nga vetëdija kombëtare... ?farë duhet që, me aq sa të lejon mjerimi ytë, të jesh i lumtur me shkrimin tëndë? Të tregohesh zemërdhembshur andaj atyre që urrejnë vëllezërit e tu të krishter. Është fare lehtë ti kapish brenda një dite të gjithë predikuesit e mendimit ndryshe, t’i varim njëherësh dhe në të njejtin vend, jo vetëm si mësim për njerëzit, por edhe si shfaqje e jashtëzakonshme. Ky dënim i juaji në fakt ishte i tillë, që Koci kishte pse të thoshte: “Ndëshkimi im ishte më i madh nga ç’mund të durohet ndaj atyre që mendojnë ndryshe!”.

Një “misionar” i mendimit banal. Doktrina e kakofonisë avokatjane patjetër që nuk është shkruar për “Profetin Muhamed pedofil, nuk është liri e shprehjes”! Pra, Gjykata e Strasburgut nuk ka vendos ndalimin e (dis)kualifikimit të Muhamedit pedofil, por i ka dhënë të drejtë gjykatës austriake, e cila në atë vendim gjyqësor e ka përkufizuar të drejtën e shprehjes se mendimit të lirë, meqë ka vlerësuar se mendimi i lirë, – në rastin konkret “Muhamedi ishte pedofil”, – rrezikon paqen sociale në Austri. Arianiti është padyshim një njeri hirplotë, në kuptimin më të mirë të fjalës, domethënë një avokat brilantë i pajisur me aftësinë për të dëgjuar të tjerët dhe për t’u treguar atyre udhën, jo vetëm sjelljet, por edhe përtej veprimtarisë së tij për ta konceptuar gjithsesi vetveten si një njëri i veçantë për heqjen e mendimit ndryshe... Tabloja dukej disi e ndryeshme në shkrimin e tij tani, me përjashtim të thelbit: thirrjes që i vinte islamistëve të tërbuar kundër Kastriotit, Bogdanit, Barletit, Nëna Terezes etj. Fatin e shqiptarëve të krishter, Koci e çonte kumtin si dikur turqit, kishte të njëjtën pamje si të disa hoxhallarë që vjellnin çdo gjë kundër Rilindasve: Skënderbeun e vdekur e të çmendur. Kurse marrësi kumtit, vetë avokati, ndodhej në tjetër gjendje. Vetëm ata do të jenë të lumtur. Ndërsa të tjerët e mendimit ndyshe i ke nemur përjetësisht.

Në letrën e tij jo të gjatë, njerëzit e Mesjetës zënë një vend mjaft dytësor në shkrimin e tij në krahasim me atë së cilës kërkimi i historik dhe e ashtuquajtura histori e filozofisë Mesjetare i ka kushtuar më shumë vëmendje. Është e qartë se nevoja avokaturjane, me të cilën i lind kritika historike (e nënkuptuar si djalli në mbrojtje të mendimit jo ndryshe, i cili mundohet të merrë një rol qëndror si avokat i popullit edhe në brendësi të filozofisë Mesjetare) përballë Mesjetës dhe mendimit të lirë. Shprehja “Mesjeta e errët” ishte krejt normale normale për të në kohët kur hetimi i avokatit për vitet pesëqind përvetsonte tekstet e traditës së jetuarit dhe të shprehurit nëpër shpellat arabe: kinse ajo ishte një botë më vete, e cila në traditën e rreptë dhe të fuqishme të Xhamive islamike përbënte një prani dogmatike në mendjen e Arianit Kocit. Tani duke lexuar shkrimin e tij në “Gazeta Express” po e kuptoj më mirë teknikën e tij servile. Koci duke i joshur viktimat e tija ekstremiste islame përmes dëshirës së tij joshëse dhe i udhëheq drejte ofendimeve anti-Skënderbe dhe anti-Nëna Tereze. Kur ata joshen prej avokatit dhe i biri i kompozitorit Akil Kocit, i nxit ekstremistët islam të bëhen endacakë në trojet shqiptare. Nëse ata e ndjekin pasë, ky mundohet të mbjellë  farën e frikës në mendjet e të komunitetit të krishter për t’i futur në kurth përmes ndonjë fatkeqësie fetare të paqenë dikur në trojet tona. Pyes avokatin:

“A është kjo metoda e zgjuar që përdor ti?”

Tani po e kuptojmë qartë. Arianit e shikon që po luani me të dyja anët e një shqiptari. Po, por do të ishte më mirë të mos e provoni vetë. Mposhtja e djallit është shumë e vlefshme mes jush dhe mëkatarëve fundamentalist tokësorë. As bota kokofonisë së Arianit Kocit. Ju keni frikë nga djalli islamik dhe refuzoni t’i besoni Skënderbeut, Bogdanin, Nëna Terezes dhe kulturës që i përket, prandaj, keni vetëm një burim të mundshëm, përmes të cilit mund të përfitoni fuqinë universal të një fundrrine hoxhallarësh. Këtu, si dhe në shumë pika të shkrimit tëndë përgjatë të kësaj gazete me djallin, Koci në menyrë  “eksplicite” bëhet zëdhënës i teologjisë së fondamentalizmit islam. Duke e përdorur djallin si një fletë ku shkruan dhe duke i lënë fjalët të dalin lirshëm nga goja e tij. Me sa duket, ne, shqiptarëve, na pëlqenë të na thonë se çfarë duhet të bëjmë. Nëse nuk do të kemi Zot, dikush tjetër do të duhet të na thotë ç’është e drejtë dhe ç’është e padrejtë, ç’është e mirë dhe ç’është e keqe. Ku e ka burimin një mosdashje e tillë për të menduar në menyrë të pavarur? Në këtë shkrim nuk do të kërkojë të diskutojë përkuptimin psikologjik të mendimit obsesiv të avokatit Koci. Një diskutim i tillë do të ishte në gjendje të jepte rezulltate të jashtëzakonshme për të sqaruar idet e tij mbi natyrën e ndërgjegjes dhe të Pavetëdijes më mirë se çdo lloj studimi mbi histerinë apo fenomenet e deformimeve mendore. Do të ishte shumë mirë e arritur, nëse filozofët dhe psikologët, të cilët arkitektojnë teori brilante mbi pavetëdijshmen bazuar mbi një njohje të dëgjuar apo formuar mbi fenomenet e  ndodhura dhe në këtë bazë më të gjërë shoqërore: Kur shqëria shqiptare papritmas bie në kaos, ca shqiptar “intelektual” fillojnë të kërkojnë me forcën e kakofonive një udhëheqës taleban të marrë situatën dhe të vendosë drejtësinë e sheriatit taleban. Kur bien bombat, ato kakofoni kërkojnë mbrojtje nga populli... Kakofonistët shpesh janë kritikuar që merren aq shumë me vdekjen e popullit. Ata, në fakt, e diskutojnë atë thellë se teoricentët tjerë, por është një interesim edhe i frikshëm. Është në përballjen e vdekjes, që ne ka shumë mundësi t’i mos japim një kuptim kombit por kakofonive të Kocit e të tjerëve. Sepse kakofonitë e tyre fillojnë në anën e largët të dëshprimit.

E përshendes miqësishtë avokatin dhe kakofonin e tij brilante?