Cikël poetik nga Peso Pemza

Nje cikël poetik nga Peso Pemza (Emine Maliqi-Zairi)

 

POEZIA

 

poezia guxon të zbuloj

përmes një trikoje

defektin e brendshëm të lavatriçes

për gojët që fryejnë mbi kutinë e

fizarmonikës

ajo di të flas përmes thumbit që nxjerr kry

nga buzët e këpuctarit

pastaj për minutin e prishur

në sahatin e ortarit

për o- hin e njejtë mashtrues

që lëshojnë gratë dyshekëve

dhe prostitutat trotuarit

ajo guxon ta mar tonin ngushëllues

ashtu siç mer nëna para fëmije

ta kompozoj përmbajtjen e një letre

ose të shkëputet epitaf mbi gurëvarri

por asnjëhere s'guxon të jetë e veshur keq

me petk vorfnije .

 

 

ZBULO NJË FE TË RE

 

do ta shpëtosh fytyrën tënde nga rrudhat

nese arrin të bëhesh

po aq kurvë e mirë sa burrat

pra mësohu të prishësh në bark të thatë

duke tymosur një cigare

edhe bletarët kështu i shpëtojnë thumbimit

kur prekin majat e ëmbëlsisë

pi diçka

që t'mos përfundosh e pirë

zbulo një fe të re

që dehjen do ta kishte kusht

nëse e takon dashurinë

bjeri grusht

të jesh e sigurtë

se pushteti i burrave qëndron më gjatë

edhe pse më shumë gërhasin se sa flasin

dhe se ndjenja është argat i keq

që duhet shtypur nën zgjedhen e thoit

si plesht

 

 

PIKAT

 

I emroja të gjithë fustanat e mij

me emra vullkanesh

edhe në rast djegije

ata i fajsoja

edhe për në orën e parë të mësimit

vonoja gjithmonë

përderisa të gjitha pikave që kisha në fytyrë

u thoja mir'mëngjes

në qoftë se ndonjëhere

ndiheni të vetmuar

dhe keni dhjetë minuta kohë

më telefonini

unë e di çka do të thotë

të jesh i vemuar

prej se më ikën të gjitha pikat . .

 

 

ILUZION I QETHUR

 

me vjen për të qeshur

kur kujtohem

që e kisha një pjesë të iluzionit të qethur në kokë

sa maje gishti një çarje e qepur

nuk e di në isha gjithmonë njeri

përderisa i ngatërroja burrat muzgjet dhe burgjet

me ngjyra u mësova krejtë vone

për here të parë në kinema

në një film ku flitej për „dashuri“

u binda se burrat shpikën kurvat

dhe ato zbuluan ngjyrat

më pas vallëzoja mbi huqet e mija

të vetmet që ia dolën të më vrisnin

qenë këpucët

është e lehtë për skulptorin për ta bërë një Venus

merr për model një grua që nuk i ka gjinjët në të

njejtën lartësi

ndërsa mua më duhet të marr dhjetë nga ju

për të bërë një përsonazh të vetëm

që mund të më kuptoj

se unë vërtetë kam në të çarë në kokë . .

 

 

KUJTOHEM NË DUAR

 

për rreth dhjetë sekonda

mendoj për vetën

kur e laj fytyrën në mëngjes

krihem lëmuar

nga valixhja nxjerr listen me rregullat e ditës

në asnjë rresht nuk shkruan

kë ta urrej e kë ta dua

në drekë rrënqethem nga shija e keqe e supës

prej se më ndanë nga gjiri gatuaj

mbrëmjeve e fsheh dashurinë nën këpucë

netëve kujtohem që shiten e kurvat

edhe në qentë endacakë që kudo pshurrin

në duar kujtohem sa here vishem

në gojët sa here zhgënjehem

në sy sa herë lodhem

dhe pyes

çka ndodh kur më zë gjumi

a ndalon gjithçka . .

 

 

VJESHTË

 

mbramë e zuna vjeshtën tuj qa

nën strehë të shpis

e veshun hollë e lagun deri n'palcë

si gru e përdalë

kur e ndjekin nga dhomë e k'naqësisë

kshtu vjen gjithë dergjë e saj

e rrxon secilen fletë e zverdh secilin ftu

bashkë me dorën e ndukjes

kah vjen me turr baltës mbi mu

vjeshta t'verdha kan me ardhë

si kjo

e neve do t´na gjejnë

t´përbaltun

tek falemi krah shoqi-shoit

si fletat kur bien dy nga dy

për mos me ni lëndimin

tuj u mundu

me sy me ndal perendimin . .

 

MOS MA KUJTO

 

hë lejlek

s'tka ra me dimnu edhe ty si mu

asnjihere vet

je m'su

n'ujna t'omla me i majtë komtë

deri n'kapakë t'gunit

brazdës me ia njeh kokrrat e grunit

kanjushes me i kqyrë t'përbimet e gushës

do t'msohem edhe unë si ti

mes flokëve t'borës

me dal pa u nxi

edhe ti bijë

mos ma kujto

se dita nis e shkurtohet

sa jakë e bardhë

mbi t'zezën e priftit

e netët bijë

mos mi kujto

se nuk di cilën t'a flej

e t'mos zgjohem i zi . . .

 

 

Kam shumë të pakryera

 

Arnoj një natë të grisur nga yjet

dhe kujtohem

se thurja e shallit mbeti në shtiza

disa fletë të palexuara të librit

madje edhe lulet dalë boje

mbi trupin e vazos

duhet përtrirë

kam shumë të pakryera

që shtohen si zogj klloçke mes gishtave

për shembull

të gjitha do ti radhis simbas alfabetit

kjo i bie që për zemrën kujdesem kah fundi

vetëm për të fituar

më shumë jetë për tu rrëfyer

përdersa i ngacmoj fijet e dala të mbulojës

që t'mos duket

asgjë e përkryer