Viron Kona: Rakia, pas pune

Viron Kona

 

Rakia, pas pune...

 

Mullisi e priti miqësisht oxhakfshirësin syndritur,

dhe pa filluar ende punë, i nxori shishen e rakisë.

Punë  e mbaruar! kthehu gotën plot oxhakfshirësi,

Mbarë e paç! iu përgjigj me fund dhe zoti i shtëpisë.

 

Kthe me fund gotën njëri dhe kthe me fund tjetri,

përfunduan tërë eufori shishen e parë të rakisë.

-Shpejt, të dytën! i thirri çakërrqejf gruas mullisi,

dhe të dy  vijuan traditën  e pijes së marrëzisë.

 

-Tani them të  fillojmë, tha i bërë xurxull ustai,

me gjuhë të trashur dhe vështrim të mjegulluar.

-Për punë kemi ardhur, usta!-ngriti zërin mullisi,

e duke iu marrë këmbët e çoi te oxhaku i bllokuar.

 

E pa oxhakfshirësi oxhakun e zënë krejt nga bloza,

foli diçka nëpër dhembë dhe bëri të futej brenda tij,

por mullisi, sy zgurdulluar, i thërriti sa i hante zëri:

te oxhaku im, do futemi unë i pari, ti i dyti, or zotëri!

 

-Ti qenke dehur, më lërë të futem, i tha Oxhakfshirësi.

-I dehur je ti, do futemi bashkë, të dy, ia ktheu mullisi.

Oxhakfshirësi syndritur, i hollë; mullisi i trashë, buall,

u futën në oxhak, të ngjeshur, si një deng me dru lisi.

 

Shkundën oxhakun me zallamahi rreth një orë,

përhapën përqark re të dendura bloze dhe tymi,

e ndërsa mullixhesha priste t`dilnin “dy heronjtë”,

n`grykë u shfaq vetëm syndrituri, oxhakfshirësi:

 

-Oxhak si ky nuk kam rastisur kurrë ndonjëherë,

me shumë punë e mundim mezi arrita ta zhbllokoj,

por ndërsa unë dola, ai sarhoshi yt s`dëgjon t`dalë,

ka rënë në një gjumë të thellë dhe s`ka top ta zgjojë!

 

-Shpejt, ta nxjerrim! thirri  me alarm mullixhesha,

e duke dredhur trupin e kolmë futi kokën n`oxhak,

sytë e oxhakfshirësit dalldisën te fustan`i zbërthyer,

vallë i lënë vetë, apo, kush e di pse atë çast u hap!?

 

Kur pa që burri i saj s`kishte ndërmend të dilte,

gruaja iu kthye  syndriturit, që rrinte te oxhaku:

Usta bëj një dush, lau sa t`i dalë gjumi tim shoqi,

pastaj bëjmë pazarin sa t`shkon mundi dhe haku.

 

N`pritje të zgjohej mullisi, që tek oxhaku gërhiste,

ata bisedonin ëmbël e sy mekur te minderi i qoshes,

pastaj, kush e di pse oxhakfshirësi diç nisi të bënte,

me një kopsë të këmishës së zonjës mullixheshë...