Afrim Caka: Psikologjia e hoxhallarëve

PSIKOLOGJIA E HOXHALLARËVE VALLËZUES DHE TURMA E BESIMTARËVE QË BESOJNË LEHTË

Nga Afrim Caka

Ka ardhur koha që shqiptari t’i vërë vetes një qëllim. Ka ardhur koha të mbjellë në kokë një vetëdije kombëtare të shpresës së tij më të lartë.

?farë shpreh në vetvete vallëzimi i tyre? ?farë është vallëzuesi në krahasim me besimtarin? Të veprosh mbi besimtarët nuk është vështirë. Duhet vetëm që kandidatët të pranohen dhe të mos kenë pasuri të maftueshme të diturisë. Fuqia e komiteteve të hoxhallarëve. Ata përbëjnë formën më të rrezikshme në shoqërinë shqiptare. Vallëzimin e tyre nuk mund ta zëvendësojmë pavarësisht nga vlera e tyre antikombëtare në kuptimin psikologjik. Pra vallëzimi mbetet po i tillë madje edhe në rastin kur e drejta e dreqërve vallëzues do i jepej vetëm një klase të kufizuar të shoqërisë?

Nuk ka nevojë të përseris këtu se turma e kandidatëve ka nevojë për vallëzim meqë të gjitha besimet qofshin politike, fetare apo “shoqërore” asimilohen prej saj vetëm po qe se ato janë të mveshura me islamin politikë që nuk lejon diskutime dhe mendime përtej vallës dhe është e drejtë të ndëshkojmë ata që sot mendojnë si dikur!? Një tallje ose turp i mundimshëm. Dhe, në të njejtën kohë, duhet të jetë vallëzues për mbimajmunin - tallje ose turp i mundimshëm. E tillë është pavetëdija shqiptare... Mos vallë është bekim ky i Perëndisë? Prandaj nuk u pëlqen vallëzuesve për llogari të tyre fjalën tallje. “Atëherë unë do t’i drejtohem krenarisë së tyre”. Ka ardhur koha që shqiptari t’i vërë vetes një qëllim. Ka ardhur koha të mbjellë në kokë një vetëdije kombëtare të shpresës së tij më të lartë.

Nuk ka asnjë shans të pastrohet Dardania nga ky llum që ka marr për sipër të drejtoj xhamitë në këte vend! Nuk ka “ilaç” të zhbëj nga trupi Dardanisë këta parazitë vallëzues, sepse janë shumë, sepse ky popull është komplet i infektuar “i pa aftë dhe shkerdhatë”, ia pa zot, i përçar që beson lehtë, që qanë natën e zgërdhihet nëpër kafene ditën, që akoma i duron vallëzuesit si Gëzim Këlmendin, që akoma i falet Erdoganit, që përfaqëson figurën e një tradhtari ordiner. T’i shërosh ata nuk është e thjeshtë. Ne mund të përpiqemi ta bëjmë këtë kjo vetëm duke e ndryshuar plotësisht tërë stilin e jetën së këtij mileti të infektuar...

Në historinë e tyre të vallëzimit shpesh përshkruhen hoxhallarë, të cilët nuk i kuptojnë lëvizjet e shirtit të tyre. Vetëm më të rrallë shqiptari i vëmendshëm mund të shpjegojë se pse ata veprojnë me mendje në kokë në dëm të atdheut. Të tilla fenomene - janë treguesi i saktë i vetëdijës shoqërore, përzierja e gjakut dhe prishja racore janë shkaqet e vetme që kanë sjellë rënien e qytetërimit Dardanë. Në këtë botë, gjithçka që nuk i përket racës së pastër është destinuar të humbë.

Unë ngul këmbë që më në fund të mos ngatërrohen vallëzuesit e dogmave dhe në përgjithësi hoxhallarët e xhamive të mos ngatërrohen me kulturën dhe kombin shqiptar dhe në përgjithësi me njerëzit e shkencës. A duhet të ketë filozofë, vallëzues të tillë?... Të tillë vallëzues veprojnë keq në ekip. Ata janë më pak të aftë t’i kuptojnë hollësit e kulturës, kombit etj. Shpeshherë ata nuk i shohin veprimet e tyre, përderisa nuk e vlerësojnë sa duhet veten, ne shohim, gjithashtu, se jo pak vallëzues janë të informuar në menyrë të pamjaftueshme për të metat e veta. Puna qëndron se vallëzuesit kanë frikë se mos zgjerimi i horizontit të besimtarëve do t’i çojë te humbja e pushtetit personal nëpër xhami.

Këta vallëzues organizojnë kryqëzata, shpallin xhihadin, ndezin luftra fetare dhe vrasin këdo që s’beson në dogmën e tyre, sepse besimi i tyre është hyjnor dhe të gjitha besimet e tjera janë pjellë e djallit..! Vallëzuesit përpiqen t’i “shërbejnë shqiptarëve” duke vrarë bashkëvëllezërit. Ata duan t’i çlirojnë shqiptarët nga konfesionet e tjera, nga krahët e djallit. Por më e çuditshmja qëndron në faktin që besimtarët e secilës xhami i konsiderojnë besimet e tjera pjellë të djallit. Lufta fillon me vallëzimin e hoxhallarëve. Vallëzuesit ndezin luftë pas lufte antikombëtare. Për çfarë qëllimi???

Si hoxhallarët, ashtu edhe ca politikanë që falën dhe lutën me bythë përpjetë janë shumë të dobët. Nën këmbët e tyre lëkundet toka. Mjafton një shqelm i fortë që atyre t’u vijë fundi. Shoqëria shqiptare do ta shijojë lirinë, kur të mos ketë hoxhallarë dhe politikanë vallëzues.

Kjo ringjallje ndeshet vetëm të popujtë e modernitetit primitiv të turqizuar e arabizuar. Ringjallja e vallëzimit e turqizimit, rilindja e islamit radikal dhe i erdoganizmit, megjithëse kanë bërë përshtypje si rishfaqja e islamit apo islamit politik, janë shoqëruar më një numër të madh hoxhallarësh dhe shpesh me vallëzimet e tyre janë lidhur me vetëmbrojtjen e vallëzuesve dhe me mitet e përzgjedhjes së tyre. Në raste të tilla vallëzimi, mitologjitë islame veprojnë si garantues për shpagimin e testamenteve të lëna përgjysmë ose riinstalimin e “vlerave” dhe stilit etik të jetesës sipas islamit radikal.

Me anë të miteve për rigjallërimin e vallëzimit politik dhe bartësve të tyre të përzgjedhur, forcat e primitivizmit duhet ndaluar dhe të mos vihen në shërbim të shoqërisë shqiptare. Edukimi e mëson drejtpërdrejt shoqërin shqiptare t’u shmanget këtyre vallëzimeve të rrezikëshme dhe shoqëria çlirohet nga frika kur përshkon sheshin i shoqëruar nga ulërimat e hoxhallarëve.

Nuk është mëkati i vallëzuesve, por vetëkënaqësia e tyre që ulërijnë minareve drejtë qiellit, parëndësia e mëkatëve të tyre që i ulërijnë qiellit. E ku është ajo kuçedër shumëkokëshe që i lëpin me gjuhën e saj? Kjo është ajo çmenduri që mundohen të na imponojnë ne? Jam i tronditur, jo pse këta na kanë gënjyer e tradhtuar, por sepse unë dhe të tjerët nuk duhet besuar më këtyre vallëzuesve. Ky mister paradoksal i mizorisë vallëzuese po i rezervohet pikërisht brezit që po rritet: për këtë gjë jo të gjithë kemi filluar të kuptojmë diçka rrethë konceptit filozofikë të hoxhallarëve.

Unë e dua atë hoxhë, i cili hedh fjalë të arta përpara punëve të tij dhe gjithnjë realizon më shumë se sa i ka premtuar atdheut: sepse ai ka etje për të jetuar. Unë nuk e dua atë vallëzues që e justifikojnë brezin e ardhshëm, dhe ua privojnë kulturën, gjuhën, artin, historinë të tjerëve... Psikologjia, në të vërtetë, është tashmë përseri rruga për të arritur tek problemet e thella që sjellin vallëzuesit e xhamive.

Në fund të fundit, çfarë bën e gjithë filozofia e shoqërisë shqiptare? Që nga Gjakova, Broja, Malisheva e Prapashtica (dhe kjo më shumë për inat të atëdheut se sa për shkak të shembullit të vallëzuesve fetar) të gjithë fetarët islam nuk cënojnë konceptin e lashtë të shpirtrave vallëzues, gjë që do të thotë që nuk cënojnë parakushtin bazë të doktrinës së djallit që janë brenda tyre. O marrëzi! Ka pra një peshë e vërteta rrethë vallëzimit, dhe kur qenia shqiptare sillet në këtë gjë në mënyrë tepër jokombëtare. Unë nuk jam këtu që të dallohem nga të tjerët; natyra e shpirtit tim ndryshon nga vallëzuesit tjerë, dhe gjithë rruga kombëtare nis kështu nga heronjtë tanë. Prandaj, ngritja e një shpirti vallëzues nuk është fillimi i një të fshehte, është si një përvojë e tyre që gjithkush nuk mund ta bëjë, me forcën e mendimit të tyre, por edhe duke qënë të mbyllur ndaj asaj të fshehte që zotrojnë jetën e besimtarëve.

Kur hoxhallarët nuk kanë nocione të drejta mbi ATDHEUN, zënë vend idetë e rreme, ashtu si në kohët e liga. Përderisa kënaqën vetëm më gjërat vallëzuese që mund t’ua zhvatin të tjerëve, hoxhallarët kanë prirjen vallëzuese të mbivlerësojnë vetën me gjëra që mund t’ua zhvatin besimtarëve, ata kanë prirjen të nënvlerësojnë atë që u përket të tjerëve dhe të vlerësojnë vetën si mbinjeri. Hoxha nuk është mbinjeri. Orenjtimi zhvatës dhe mashtrues i hoxhallarëve ndryshon krejtësisht nga tipat receptiv dhe shfrytëzues, që janë të ngjashëm në faktin, që të dy ata shpresojnë të marrin gjëra nga bota e jashtme ALIENE. Besoj se në mbretërinë e errësirës nuk kanë mbetur as njëqind hoxhallarë: disa thonë një qindë, të tjerë nga Ilirida tonë njëmijë. Por, sado që të jenë, ja mendimi im, të cilën jua parashtroj përunjësisht, ashtu si ma kërkon nderi i atdheut.

Ne vetë jemi engjëj. Kurse të ashtuquajturir hoxhallarë të “rasformuar” dhe janiçerët e tyre do ti pret ferri. Ne vetëm sa po shpejtojmë pak çastin kur ata të mund të rahatohen në të përjetësisht. Më se i qartë është edhe fakti që parajsa u takon të ashtuquajturve të “reformuar”. Pra, nëse çojmë në atë botë thjesht nga pakujdesia, jo me ndonjë qëllim të keq, vetëm sa ua përshpejtojmë udhëtimin drejt saj. Qoftë në rastin e parë, qoftë në të dytin, ata jenë shërbëtorë të Zotit e të parajsës...!

Unë nuk mundë t’ju mësoj ju për “mbinjeriun”. Hoxha është diçka që duhet kapërcyer, nuk duhet lejuar të vallëzon në mendjet e tona. Çfarë kemi bërë ne për ta kapërcyer atë – për t’ia treguar vendin se ku duhet të jet? Deri më sot të gjitha besimtarët kanë krijuar diçka që të jenë nën të; kurse ne duhet t’i bëhemi zbaticë e kësaj vale vallëzimi të madh. ?do vallëzim i hoxhallarëve bart në vetëvete aq shumë hirezi, saqë është pothuajse e pamundur t’i numërosh të gjitha. Të zbulosh te kuptimet të gjitha të vallzimet, të fshehtat në ta, Dhe kjo vështirsohet akoma më shumë, sepse këta janë kundër të gjitha traditave shqiptare, të gjithçkaje oksidentale, të gjithçkaje të së kaluarës.

Me hoxhallarët gjithçka është krejtësisht e kundërta. Pohimet e tyre bartin errësirën dhe kjo është e ardhmja e jonë e pafund, kjo errësirë është shumëdimensionale. Për të kaluarën këta mund të flasin në mënyrë të papërcaktuar, sepse ajo kohë nuk është e vdekur për ta. Kurse për të ardhmen këta mund të flasin në menyrë hipotetike - për mundësitë e shkatërrimit të një kombi, potencialet për ta deformuar kulturën, historinë dhe gjuhën, sepse kjo e ardhme është e hapur.

Ajo dyhet ndaluar dhe është e “pamundur” ta parashikosh - këtu qëndron e shëmtuara e saj, te kjo padituri e shoqërisë shqiptare, qëndron çoroditja e saj. Duke i hedhur një sy të ardhmes, NE mund të ndjejmë vetëm respekt të thellë, interes, kurreshtje për ta mbrojtur kulturën, qytetërimin tonë nga vallëzimi i hoxhallarëve. Në çdo qoshe është fshehur aq shumë vallëzim, për sa kohë që nuk kemi vajtur atje në vallëzimin e tyre, është e “pamundur” të thuash ndonjë gjë për të fshehtat e “fesë hyjnore”.

Vallja e tyre në shikim të parë nuk është aq e thjeshtë, në vetvete mbanë hirezi dhe anti kombëtarizëm, krejt po ashtu si hoxha dhe imami i ndonjë xhamie; të gjithë ata - janë rezulltat i së kaluarës mesjetare turke. Vallëzimi e këtij islami politik nuk mund të jetë shpallje e së ardhmes. Duhet mbajtur mirë në mend: ata janë mistikët më të paparashikueshëm në të gjithë historinë shqiptare.

Shqiptari, xhëmati është aq fatkeq, shkurt pamës, saqë ai që të harrojë fatkeqësinë e tij në çdo shfaqje të hoxhallarëve, sado e marrë t’i duket atij, i cili ka qoftë edhe pak koncept të qartë. Të gjitha vallëzimet janë anti shqiptare, besimtarët janë lodrat e tyre, por shumë shqiptar shfaqin interes ndaj tyre, sikurse atyre po u jepet një virgjeresh e re qiellore, sikur do t’ua transformojë jetën, sikur besimtarit do t’ua largojnë fatkeqësitë, sikur nata e errët do t’ua merr shpirtat.

Të jesh mbinjeri, hoxhë vallëzues do të thotë ta lësh mënjanë mendjen, të flakësh ideologjin kombëtare, të hedhësh poshtë vetëdijën kombëtare, të flakësh mendimin e shëndoshë, të ikësh plotësisht jashtë kufijve të të gjitha përfytyrimeve për lashtësinë. Vallëzimi është doktrina e një hoxhe; dhe ky vizion i çoroditur ndodh prej një dukurie krejt të panatyrshme. Deri më sot, e gjithë bota e civilizuar kanë krijuar diçka që është sipër tyre... E tillë është teoria e evolocionit: Majmuni e ka krijuar hoxhën “shqiptar”. Ata as që janë në gjendje ta përfytyroni se ata - janë të parët e majmunit: aq më e madhe është largësia, aq e madhe është transhedenca në mes hoxhës dhe shqiptarit të vërtetë.

?farë është vallëzimi i një hoxhe në krahasim me majmunin? Një tallje ose turp i mundimshëm. E po kështu nuk dujet të jetë vallëzimi i hoxhallarëve për mbinjeriun. Në të vërtetë është degradimi më i madh, sëmundja më e rëndë shpirtërore e hoxhallarëve, ky është njeriu i mbaruar - sepse ai ka humbur çdo interes ndaj kombit dhe dashurinë ndaj atdheut. Por është shumë vështirë të mos i urresh këta njerëz, të cilët besimtarëve ua prishin gjumin, nuk ua prishin gënjeshtrën tyre të rahatshme dhe gënjeshtrën e tyre komode. Vallëzuesit tallën me ta. Ata gjithnjë janë tallur. Fakti që besimtarët nuk janë në gjendje të kuptojnë vallëzimin e tyre... gjëmati nuk mund ta pranojë edhe atë fakt se nuk i kuptojnë, sepse me këtë rast nuk duanë të tregojnë injorancën e tyre dhe shtiren se i kuptojnë të gjitha vallëzimet e hoxhallarëve.