Azem Osmani: Pëllumbi s'është më postier

AZEM OSMANI

 

PELLUMBI S’ËSHTË MË POSTIER

 

-Cikël poetik-

 

HËNA

 

Binarëve të gjumit,

udhëtoj me tren

E ëndrrat m'shfaqen

Si me kinoprojektor;

vagoni i parë dokumentar natyre

i dyti film i Hiçkokut

i treti thithëse djersësh nga ankthi

 

Yjet ndezën sinjalin

gjumi ndalet në stacion

mbush lokomotivën me qetësi

vazhdon e s’ndalet më

deri në stacionin e fundit,

te zgjimit

 

Përjetimet e ditës,

më shkruan

skenarin e ëndrrave

e hëna ma bëri regjinë

 

Ajo, kujdestare e gjumit tim

flijohet në betejë me terrin

e katandiset në gjysmehënë

Per te rilindur me tuje

Te plote,një Hënë

 

 

SERENATA KORÇARE

 

Grumbuj siluetash

me hije të zbehura

nga fatet e jetës

marshojnë me hapa të breshkës

shiritave gjarpëror

drejt orbitave të shërimit

 

Një re e vetmuar në qiell

seç ndez dritën jeshile

Si tellall, i lajmit të bardhë

 

Marshimi ndalon...

 

Fytyrat pëlhura pikture

të kthyera nga qielli

shpresën ngjyrosin

me llavë vullkani

 

Marshimi sërish vazhdon...

 

Atje diku afër

errësira e zbehtë e tunelit vdes

verbëria seç flaket

nga vezullimat e rrënjëve të diturisë

 

Çupkat dhe çunat korçarë

margaritarë për pasqyrë

zëra të kthjelltë ujëvare,

tinguj shërues me serenata

terapi shërimi e ndjenjave të lënduara.

 

 

DASHURI PRANVERORE

 

Në perde rrezesh të lagura

gjysmëharqe ylberi defilojnë

puhizë pranverore vë gjethet në tango vallëzim

e fluturat me kaltërsi qiellore flirtojnë

 

po lulet... ku mbetën lulet?

vashat me kordele të purpurta ua vodhën bukurinë

e grerëzat rrëmbyeshëm thithin pjalm pistili

luleve u humbin virgjërinë

 

po dallëndyshet...pse erdhën pa ritme fluturimi?

duket sikur kanë rënë në dalldi

sodisin livadheve të blerta

djem e vasha të përhumbur në dashuri

 

 

ME ALFABETIN E SHPIRTIT

 

ma shkruaj tekstin

me alfabetin e shpirtit

qe këngën ta këndoj

Si ushtimat e  bjeshkës

s'do ndalem

E gjer ne ngjirje,zeri të jehojë

 

eja

ma hidh në ballë

një pikë lot

që rrjedh

nga burim i vuajtjeve,

në lot gëzimi

Te ta kthej...

Vuajtjet përmes dallgëve

në shkëmbinj

t'i përplas

të ndahen copë-copë

si guaska  deti;

Dhe ne, dorë-përdore

buzëmbrëmjeve

Gjurmet e këmbëve

si frymëzim t'i lëmë

Reres se lagur,

për poetë e piktorë

që frymzim të kenë

Dashurinë tonë..!

 

 

NË STOL

 

Në parkun e qytetit

ulur në nje stol rri

dielli eshte n’përgjumje

erë zefiri fryn,

dhe fletëzat e librit

m’i hedh në valëzim

 

"Kështjella" e Kadaresë

imagjinatë qëndrese m’krijon

kundruall meje një statujë

trimëri kohe më dëfton

 

Një çift i ri

Pas nje peme mbështetur,

gjethe dashurie numërojnë

një tjetër ulur në stolin përbri

buzët dhe puthjet shijojne...

 

Afër meje ca pleq,kuvendojnë

te tjere,

shah lozin,e belbëzojnë!

 

Luftëra në "Kështjellë" për liri

luftë dhe për t’ëmblën dashuri

luftë për mat në fusha shahu bardh e zi

 

PËLLUMBI S'ËSHTË MË POSTIER

 

djaloshi shkruan

mbi letër të bardhë

lavën e shpirtit te tij

e letra

ngopet me lot mallëngjimi

lëngu i buzëve

Dhe  rëntgeni i gishtërinjve

mbi letrën e bardhë

Shkruajne,

mesazhe të koduara dashurie

 

pëllumbi me zemër

E n'kthetra mbanë

letrën e bardhë

fluturimthi përbiron kaltërsitë

e n'stacionin e pritjes

vasha mesazhin pranon

 

tani epokat u zbehën

kohë e ngjyrave virtuale erdhi

tastiera e djaloshit

mesazhe të zverdhura dërgon

E vasha mesazhin pranon

n’sekondë...

 

Eh!
Ç’kohe

I trishtuar,

pëllumbi i gjorë

 

 

LAPSI DHE LETRA E BARDHË

 

Unë e Ti ulur

n'livadhet e bjeshkëve ëmbëloshe

t'rrethuar nga margaritarë

 

përballë meje

Rrije, statujë frymëzimi

n'duar mbaja lapsin dhe letrën e bardhë

Vargje shkruaja per ty;

 

Befas,  n’këmbë ngrihesh

E lapsin e hedhë n’tokë

letrën e grisë copë-copë;

Mermerin si puhize e embel

"buzët e Tua janë lapsi

e te miat, letra e bardhë,

eja me rrëmbim e ëmbël shkruaj,

E shpirtin ma ndiz zjarr"