Ermira R. Jusufi: Lyra e shpirtit tim

LYRA E SHPIRTIT TIM

 

Nga Ermira R. Jusufi

 

Lyra e shpirtit tim

Ia shtrydh fjalës frymën e fundit,

E gurmazit ia çel kavermat deri në pambarim,

Se këngës i duhet rrugëtim besimplotë,

Andej kah dëgjohen zërat e lashtësisë,

Rrjedhës së gjakut tim.

 

Nuk ka digë që ia ndalon rrjedhën fjalës!

Vullkan shpërthen nga afshi i mallit

Deri në çmallje të prekjes në kujtesë,

Atje ku priten ecjet zikzake të ditës

Dhe shemben iluzionet e fjetura,

Shtigjeve të ardhmërisë.

 

Deri në çmallje frymoj me lyrën e shpirtit,

Kavermat më mbushen plot shpresë,

Sa të pëlcas dëshirave të jetës

Dhe të prek ëndrrat e fatit me dorë,

Në Olimpin e synimeve të mia.

 

Kjo lyrë pellazge,

M’i numron shekujt në ballë

Dhe pafundësisht ia nxjerr fjalëve,

Frymën e fundit,

Rrjedhës së gjakut tim.

 

 

TË PUSHTUAR, NË ËNDËRR…

 

Të pushtuar në krahët e njëri-tjetërit,

Si një trup i vetëm, shkrirë në diell,

Qëndrojmë mes ajrit, që na mbërthen

E ngopem me afshin e buzëve tua të trëndafilta!

 

Je drita, që sytë e mi e shikojnë,

Je dielli, që botën ma rrezaton,

Engjëll, që mbrojtje për çdo çast më ofron

Dhe në çdo hap të jetës më shoqëron.

 

Ti, ëndrra e jetës sime,

Që veç në zemrën time jeton!

Gjithnjë të pushtuar, në përqafim

E jeta na shpie tutje, në botën e mrekullive,

Që ta jetojmë lumturinë!

 

 

FLAS ME VETËVETEN!

 

Druaj, të kam humbur taktin,

Ec e ndrojtur e plotë shqetësim,

Si e marrosur bëj rrugë pa pikëtakim,

E hamendsur sillem në rreth vicioz,

Dhe, asessi, ta gjej daljen drejt shtegut tim!

Për nga jam nisur, kurrë nuk e di,

E humbur në mesrrugë,

Si të arrij tek ti?!

 

Përçartë flas, si në ëndërr,

Torturë kujtimeve, që më pushtojnë;

E shkallmuar deri në palcë përpëlitem,

-Ku më shpiejnë këto shtigje?

Pyeta për të satën herë,

Por çasti u tregua i pamëshirë,

Një përgjigje të vetme Nuk e mësova, asnjëherë!

 

 

FRYMA E FJALËS

 

Çdo trazim i erërave,

Paralajmëron rrebeshe shiu.

A fërfëllizë bore në hapësirë,

Këtu motit besë nuk i zihet!

 

Erërat kalërojnë,

Stinëve ua puthin krahërorin,

Në gjetjen e shtegut të ri,

U muar vesh!

 

Po fjalët kur frymojnë mes nesh,

Shpirtërat na i begatojnë,

Pamëdyshje.

 

Se, për fjale lidhemi

E frymojmë me besa-besë,

Tok, si gjithnjë!

 

 

SINOPSIS, PËR VARGJET

 

Mbrëmë u mejtova gjatë,

Deri në bjerrakohë

Dhe gjeta fillin e vargjeve.

Një tis i hollë kujtese Më përftoi në mendje,

Sa ta prek këtë fillim të ri,

Që më zgjon esëll,

Tej ëndrrave të ikura,

A dhuntisë, që përcëllon ,

Dejve të gjakut plot jetë.

 

Çuditërisht, me këto vargjet,

Si më rrjedhin në parakalim

Dhe më bëjnë kurreshtar,

Deri në ringjalljen e melankolisë!

Vijnë vërdallë, me frymën e kujtimeve

Dhe dehem me mushtin e tyre,

Deri në pafundësi.

 

Var në vesh fjalët, mendimet…

Si unazë në gisht i bart gjithandej,

Sinopsis vargjesh,

Qëkur fillimi ishte fjala,

Pambarimisht, ndryrë në kujtesë.

 

-Per ZemraShqiptare, nga Dardania Ilire, Shkurt 2018-