Afrim Caka: Myslimanizmi na kishte verbuar sytë

MUSLIMANIZMI NA I KISHTE VERBUAR SYTË...

Nga Afrim Caka

Nëse ndonjë funksionar i lartë politik apo deputetë i keqpërdor ligjet në parlament, nëse ndonjë funksionar i lartë fetar i keqpërdor ceromonitë fetare dhe mësimet fetare për të plagosur apo për ta sakatosur kombin e vetë. Kundërshtarët e tij nuk duhet të ndjekin të njëjtën rrugë por duhet ta luftojnë me të njëjtat armë. Pavarësisht se mund të jetë e pakëndëshme për pjestarët e saj të veqant.

Në një gjë populli ka sigurisht të drejtë:

“Në botën moderne shqiptare, islami nuk duhet të jetë forcë, ndoshta forca qëndrore e errësimit, e motivimit dhe e mobilizimit e beduinëve besimtarë shqiptar”.

Paraqitja e islamit politikë si një bllok i lëvizur nga vullneti i përbashkët me Turqinë e Recep Tayyip Erdo?anit dhe të aftë të ndërtojnë aleanca në nivel planetar janë akq ngulmuese dhe e përhapur , sepse përbëjnë një forcë të mobilizimit politik fetar, nga e cila asnjë hoxhallar e besimtar - edhe e sidomos vetë fuqitë e errësirës muslimane - nuk e kanë ndërmend të heqin dorë në “perspektivë” të betejave të trazirave dhe përçarjeve në mes shqiptarëve në këtë shekull.

Feja muslimane (ISLAMIT POLITIK) është një burim urrejtjeje ose “jo”, por prodhon në menyrë të pakundërshtueshme një shprehje urrejtjeje në planin emotive. Kur luftohet një armik i kombit, është e nevojshme ta urrejmë, por është filozofija, vetë filozofija e kësaj feje, kjo monstër e fesë i ka hequr besëtytnisë maskën nga fytyrat e gjakosura prej kohësh dhe tani që u ka dalë helmi, mendja e besimtarëve shqiptar habitet me mynxyrat ku e kishte shpëne fanatizmi i egërsuar islam, për të vrarë dhe për të gjymtuar të tjerët në emër të Zotit.

E pavetëdijshmja është pranuar vërtet nga ne, nuk habit më këndë, por kjo ka ardhur si pasojë e propagandës së islamit politik: me psikoanalizën jemi mësuar, por si të ishte një modë terapeutike, e shërbyer me mjeshtëri Turqisë e Serbisë. Megjithatë, islami politik dhe filozofija e saj vehabiste i ka hapur dyert një experience të pashoqe. E pavetëdijshmja e disa shqiptarëve nuk është risi e paparë tashmë. Kjo nuk do të thotë se të gjithë musulimanët e devotshëm janë të gatshëm t’i pranojnë robërinë e Turqisë, as në lëndë dhune e as në çfardolloj lënde tjetër antikombëtare. Muslimanët e egërsuar që mendojnë (dhe veprojnë) ndryshe nuk do të konsiderohen kurrsesi përfaqësues të xhamis apo muslimanizmit.

Implikimet e një veçorie të tillë shpesh nënvleftësohen. Le të krahasojmë dy shembuj fanatikësh radikal që janë vetëshpallur ekzekutorë në emër të kredos së tyre kundër kombit, historisë dhe kulturës sonë. Ndërsa motivimet fetare muslimane u pranuan tek disa besimtar si shkak i ndryshimit të moralit dhe karakterit. Ndryshimi midis muslimanit dhe islamit politik nuk qëndron në motivimet e as, natyrisht, në aktin në vetvete: qëndron në faktin se meqë islami politik nuk duhet të ketë asnjë autoritet tek shqiptarët, çfardo muslimani mund të pohoië se vepron në emër të “kuranit”, gjë e pamundur për një katolik atdhetar.

Mirpo askush nuk e vret mendjen ndaj problemit se këtë armë fetare mund ta përdorin disa shqiptar të veçantë dhe shfaqja e kësaj arme në vendin tonë të varfur bën që të shfaqet një fenomen i ri – terrorizmi dhe tradhëtie. Kështu këta vazhduan të fusinë konflikte dhe përçarje midis popullit shqiptar. Brenda tyre grumbullohet aq shumë zemërim, tërbim, agresivitet, saqë vetëm lufta mund t’ju japë atyre shtensionim të plotë. Prandaj kërkohet në mënyrë periodike për ta sulmuar kombin dhe historinë. Por pastaj fillojnë përseri të grumbullohet po ai agresivitet, e njejta urrejtje, përçarje - e tillë është filozofia, psikologjia e islamit politik në krye me hoxhallarët shkerdhatë.

Pyetja që përseritet shpesh – feja e islamit politik ndihmon në acarimin e tensioneve politike e fetare apo në qetësimin e tyre??? – është praktikisht paradoksale: islami politik të përdorët dhe është përdorur, për të nxitur tensionet dhe dhunën, por edhe, ndonëse me intisitet të shtuar, për të përçarë dhe promovuar një kulturë të tjetër. Sipas meje, implikimi i fesë islame në luftën politike e çon në një zvogëlim të racionalitetit me prirje për një dhunë më të madhe të konflikteve në mes të shqiptare. Kurse për kombin, feja islame ka në vetvete një element dhune anti kombëtare, por vetëm si “si formë të shprehjes shqiptare gjak humburve”; tezës sipas të cilës islami politik çon në dhunë mund t’i jepet përgjigje duke marrë hua një parullë: nuk është fetëm islami politik ajo që vret, por edhe ca hoxhallarë, imamë e ca besimtare shqiptarë të egërsuar!

Krimi i islamit politik më i madh është kjo, që ti prish mendjet e të rinjve.

Kjo është e vërtetë, po ky është krim, çoroditje e të rinjve dhe anti shqiptare. Dhe ate që e quajnë “fe e islamit politik të Zotit”, unë e quaj tradhti kombëtare. Këta i kanë prishur mendjet e këtyre besimtarëve; tani unë dhe të tjerët duhet ta shkatrrojmë këtë prishje. Dhe po qe se ne kemi të drejtë, pse të mos çelim shkolla, akademi ashtu siç bën shtetët perëndimore dhe jo të ndërtojmë tempuj të errësirës. Hoxhallarët janë përgjegjës për këtë. Po qe se nuk ekziston Zoti, kush i çorodit mendjet e besimtarëve, hoxhallarët apo Zoti?

Unë thjesht them të vërtetën. Si është e mundur që disa imam e hoxhallarë që e “vërteta e tyre” mund të çorodisë mendjet e rinisë shqiptare? Përsa i përket arsyes së tyre, hoxha apo imami ju mbyll gojën të gjithë besimtarëve, një hoxhë i vetëm kundër të gjithë shoqërisë mediokre të shqiptarëve...