Marius Chelaru: Dashuri

Poezi rumune

 

MARIUS CHELARU

 

Dashuri (Dragoste)

 

Dremit/ e çveshur si një lumturi e shtrirë/

në brendinë time

Duke e turbulluar britmën e parë të dheut

Ma dha Zoti

Kur shpresoja

Nga paradhembshuria

Në atë kishë ku vitet rriten mbi ne

Ku dy ikona/ të dy zotërve

Shikohen ballëpërballë/ si dy copëra jete

Më ke ndarë

Si një mollë

Në urrejtje dhe dashuri

 

Kishe sy si dy lot të skulptuar nga lutja ime kur

Ma shkëpute mishin nga shpirti

Babai im natën, me jetën e shakmisur në një të dielë

Mëma ime ditën, duke i numëruar vdekjet e babait tim

Më ruajtën derisa vdiqa

Në gjakun tënd

 

Ti më ndave

Si një mollë

Në dashuri dhe urrejtje

Duke m’i vjelur bërthamat e çveshura të zemrës

Të hedhura

Dirgjem tani me gjuhën e dashurisë

Në shputën e vëllaut tim hyj përgjithmonë – ...

Vdisem mbytem

Me ëndrrat me ty të rradhitura në shtatë ditët

Në shuplakën përjetë të zhuritur të këtij çasti

Duke u lutur që frymëmarrja jote

Të ma largojë sërish mishin nga shpirti

I ruajtur nga i ati im natën, mëma ime ditën

 

 

Krijim (Crea?ie)

 

Bota është ngritur nga pyje lotësh/ qerpikëve

Të Zotit të zhuritur/ nga secili lot kanë rrjedhur

Një nga një zemrat tona me kundërmim jete

Adami e kafshoi gjirin e Evës

duke e thithur helmin e klithmës së parë

Nga faqet e buzëve të Evës/ u shkëputën

Të mugulluara tashmë në hije urretjeje. Vuajtja/ Zoti

E mbëltoi buzëqeshjen e saj në çdo hije/

në çdo fytyrë të fryteve

Pranvera i pranoi njerëzit/

pyjet i pranuan kafshët e para

Agimet shpërthyen nga vetullat e qiellit

Qielli – lypës i përulur i engjëjve

Përfitoi dimensione të ngarkauara me hidhërim

Mrekullitë u bënë shënjestër/

perënditë u degdisën nëpër dritaret e shpirtit

Era rrjedh përmes damarëve të botës/

mbi të cilat notojnë lotët

Fillimet me petalet e shpërndara

përmbi flatrat e engjëjve

Të hapurapërlutje

 

 

Këndoj (Cânt)

 

Jam

Hap përmbi dimrin tënd të harruar

Derisa fëmijëria memzi që gjezdiste

Ai e që sheh

Tejmatanë brendisë sate

Erëtimën e faqeve tua në perëndimin e një buzëqeshjeje

 

Puth-më

Puthjet tua – lëndinë përmallimi – më mbështjellin

Gjethet e vërtitura nga era

Duke e ftuar dashurinë time – përrallë që pret

Të lulëzojë në ditën kur desha të dashuroj

 

Jam

Hap përmbi kujtimet tua

Që të flasin për vjeshtën

Dhe dimrin do të vijnë përgjithmonë

Ai e që ndjen

Frikën e zemrës sate

Siç po përkulen ditët kah mbrëmjet e vetmuara

Duke zgjuar fjalë nga periudha të perënduara

Nga trupi yt – i pa-skajshëm nga imi

 

Puth-më

Puthjet tua –sorkadhe të trembura –

Të fshehura në parfumin e harruar

Prej ftonjsh nga kopshti i fëmijërisë

Që kultivon përralla

Me prindër përherë prezentë

Më kërkojnë

Duke e ftuar burrërinë time në një përrallë

E lulëzuar në fillimin e përjetshëm

 

 

Ligj (Lege)

 

Jam i mbërthyer në një familje fjalësh

Të cilat të tjerët i kanë menduar

Përpara se të më shkurtohen duart sipas rregullës

Sy me rrugë të cilat nuk do t’i shoh kurrë

 

Nganjëherë do të doja të jetoj vetëm

në botën e shpirtit tim

 

Vërtitem përreth një bote në të cilën

Ligji është të harrosh

Stërgjyshërit – me kujtime me krejt –

shkunden nga krahët tonë

Si do fryte që janë ngopur të piqen më kot

 

Shikoj

Si rritet kullosa gjurmave të të hapave të mi

Duke e fshehur rrugën nga sytë e çunit tim

Gishtërinjtë me të cilët kam përkëdhelur

po gjethohem, o Zot!

Duke e mugulluar edhe ato harresën.

 

Në zemërn time

Vetëm atje

Do të mbetesh e fshehur ti

Pranë fjalëve mbi të cilat është ulur

Jeta jonë

 

(Shqipëroi: Albert Voka)