Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Hamit Taka: E diela e dy motrave

| E diele, 02.07.2017, 10:01 AM |


E DIELA E DY MOTRAVE

-tregim-

Nga Hamit Taka

Nata me ankthet e saj, dita me telashet e veta.

Edhe dita e diel, ndryshe nga ç’e prisnim dhe shpresonim, filloi si zakonisht. Domethënë jo mirë.

Ç’është e vërteta, gjumi më kishte dalë pa rënë zilja e orës. Dhe mund të thuash se deri atëherë, punët nuk qenë dhe aq keq, por ndodhesha akoma në atë intervalin kohor, që e quajmë tokë e askujt, mes natës dhe ditës. Një hapësirë e mugët e një gjëndjeje, që s’është as ëndërr e as zhgjëndër.

Përherë, gjatë maktheve, e shikoj veten tek endem nëpër ca kthina të errëta, të ftohta e të humbura dhe tek dridhem e tëra para ca dyerve të stërmëdha, të mbyllura e të drynosura mirë. Herë-herë më bëhet sikur kapërcej një humnerë të zezë e pa fund, sikur rrëzohem, që bie, bie e bie gjersa ndeshem në atë goditjen sëlluese të gjumit.

Mandej, shpesh, përsëri harrohem në gjumë dhe terri ndërkaq sa vjen e rrallohet dhe këmbët e plumbta, si përherë gjatë ëndërrave maktheplota, më bëhen gjithnjë e më të lehta dhe ja, më në fund, një hapësirë e kaltër, e rimtë, zë e vezullon rreth e qark dhe më bëhet sikur vozis dalëngadalë mbi krahët e një ere të ngrohtë, që ngjan si një muzikë e largët… Por në ato çaste zilja e orës mekanike ia plas me të madhe.

Eshtë një tringëllimë ngulmuese dhe veshçjerrëse, harbute dhe e ashpër si vetë realiteti dhe e pathyeshme, si vetë dita që vetëm përparon e s’di të ndalet.

Bërr! Ia bëra dhe shkunda tërë trupin. Ndieja ftohtë, por më bëhej sikur gjëndesha në një vend të errët e të humbur, prej nga më kot orvatesha të dilja. Tek vështroja rreth e qark, mëtova nëpër errësirë përvijimet e rregullta të një dere të madhe. Deri sa, pak më parë, nuk vegoja asnjë shenjë e send tjetër, që të më rrëfente rrugën, m’u kujtua turbull, se më pati rastisur të kisha qënë edhe më parë buzë pragut të saj.

Ashtu ndenja në të ftohtë dhe në errësirë me trikon e vjetër hedhur krahëve. Trupi më dridhej para asaj dere të madhe e të pamëshirshme, gjersa në trurin e përgjumur më feksi mendimi se batanija më kishte rënë në dysheme dhe akoma nuk isha zgjuar plotësisht. Pritja para derës ishte jehona e ankthit, kurse dera ishte vetë humnera.

Trupi im u mënjanua pak në krahun tjetër dhe këtë herë u zgjova tamam në kohën e duhur, pa arritur gjer te humnera. Por, si me kast, për një çast më kaploi sërish gjumi dhe m’u bë sikur harboja në një lëndinë plot gjelbërim e luleçelura dhe, me një vrap të shkurtër nëpër kaçube të bleruara, u gjenda pranë një liqeni, i cili kaltëronte si një njollë vezulluese dhe, prapë, më bëhej sikur vozisja në krahët e një juge të ngrohtë, që më ngjante si një muzikë e largët, derisa tringëllima therëse e ziles së orës më vërtiti në realitetin e mundimshëm të ditës që po zbardhëllonte. Me gjithë pasionin që kam për tonet e çelura, në ato çaste parapëlqeja errësirën.

Mbylla sytë dhe, sikur në hapësirën e një ëndërre reale, fillova të kujtoja programin e së dielës, të cilin e kishim hartuar të shtunën bashkë me motrën, duke parë një film serial. “Ja, do të shkojmë në pastiçeri për tortën “super”, do të shkojmë nëpër markete e supermarkete, nëpër tregjet fshatare me prodhime të freskëta, nëpër dyqanet e mishit e bulmetit, për të blerë zahiretë, detergjentet, artikuj për tualetin tonë e çikërrima të tjera të domosdoshme për një javë. Ama, kemi për t’u lodhur, pasi do të lëvizim shumë për të gjetur vendet ku kemi parë nëpër reklama ulje çmimesh apo në magazinat e shitjes me shumicë. Pastaj kemi për të përgatitur një tryezë ultra për drekë, se, bashkë me ne, do të ulet edhe Beni, miku më i mirë i Dhuratës dhe njeriu më i afërt për ne, që prej dy vitesh, që jemi vendosur në Tiranë…

Derisa dushi kishte ujë të ngrohtë, për mua do të thoshte se Dhurata, ende s’qe ngritur. Por drita e mëngjesit kishte përshkuar tylin ngjyrë lejlaje, matanë murit dëgjohej zhurma e dushit dhe oshëtima e tubacioneve të ujit. Ndërkohë:

-Moj, Bela, ende shtrirë je ti? Çohu, de, dhe çap lahu, -më tha motra me një qortim të lehtë, e mbështjellë me një këmishë të madhe me dantella, e falur nga një kushërira jonë emigrante. Ajo çau pa zhurmë mugëtirën lejla të dhomës, sikur rrëshqiste ashtu thellësive të një liqeni në agimin e një dite pranverore, duke përhapur rretheqark aromën e kurmit të posalarë me sapun tualeti. Flaka tej jorganin dhe shkova në banjë mekanikisht, sikur të isha një qënie e kurdisur. Kthina që shërben si banjë nuk është më e madhe se një kabinë telefonike dhe ndonjë vizitore e rrallë habitet se si ajo mund t’i nxëj edhe dushin, edhe musllukun, edhe lavamanin edhe takëmet e tualetit.

Vetëkuptohet se në muslluk nuk gjeta më ujë të ngrohtë dhe u lava me ujin e cingërimtë të çezmës. U fshiva shpejt e shpejt me peshqir dhe, e mbledhur kruspull nga të ftohtët, renda në dhomë, për t’u veshur. Ndërresat e pastra rrezatonin freski, ama ishin aq të akullta sa ngjanin si të lagura. Madje edhe pulovri jeshil nuk më solli në vete, dukej sikur edhe ajo priste që ta ngrohja unë me kurmin tim.

-A kemi kafe? - pyeti Dhurata, duke vënë xhezven me ujë në petrogazin e vogël.

-Dje bleva.

-E paske blerë në dyqanin tonë…-hungëroi Dhurata.

Si mbaroi tualetin ajo përkuli kokën mbi petrogazin, që ishte në kamare.

- Po. Kuptohet pa shumë mund: të gjitha aromat i ka, edhe të sapunit edhte të vajit, edhte të piperit, vetëm të kafes – jo.

- Ta pi apo jo këtë lëtyrë, -tha prapë, duke hequr xhezven nga petrogazi. –Po e pi, mbase më ngroh.

Sigurisht që e rrufëm kafenë. Dhe, me që e surbëm sa për të na nxehur, ra fjala edhe për sobën elektrike, të cilën Dhurata para dy javësh e kishte çuar ta meremetonte dhe tani shkonte për ditë e pyeste, por ata ende nuk e kishin zënë me dorë.

-Dje më thanë se u dashka këmbyer spiralja, kur spirale tani për tani nuk paskan, -shpjegoi Dhurata.

Dhe, meqënëse unë heshtja, ajo shtoi:

-Pse s’flet? Edhe ti duhet të interesohesh për këto gjëra…

Por motra ime është mësuar prej kohësh me heshtjen time. Sot, në vend që të ishte e gëzuar, sepse qe ngritur me nerva dhe sikur kërkonte shkak për t’u grindur, në vend që të bënte të kundërtën. Por unë e kuptoj, e ka nga meraku, për t’i rregulluar punët e gjërat sa më mirë. Ndërsa mua më pëlqen të mbyllem e të llafosem me veten dhe, në këto e sipër, mos t’u përgjigjem të tjerëve. Jo se rri gojëkyçur, si memece, por zakonisht kufizohem me ca përgjigje të shkurtëra, si “po” ose “jo”, “ndofta” ose “si të duash”…

-Më mirë të kishim blerë një të re, -i thashë më në fund.

- Në asnjë mënyrë, sikur tërë dimrin të presim gozhdë, -kundërshtoi Dhurata. – Më mirë na leverdis të paguajmë për tri spirale, se sa të blejmë një të re, që kushton, më e thjeshta, treqind mijë lekë. “Treqind mijë… por Beni me ty prishni ku e ku më shumë”, -mendova me vete. Por ia futa kot, se motra nuk prish as qindarkën pa mënd e pa vënd.

Ndërsa Dhurata priste përgjigjen time, ra zilja e derës. Shpërndarësi i faturave të energjisë elektrike, na solli zarfin e OSHEE-së. Dhurata e hapi, ndërsa faturisti rrinte e na shikonte si i shushatur. Domosdo, dy vajza të sajdisura, për të dalë, e kemi hutuar.

-Njëqindmijë dhe një bisht prapa?!.. Kaq shumë!–shprehu habinë motra.

-Më pyesni mua për diçka që duhet ta dini vetë, - ia ktheu faturisti i energjisë elektrike, një shprehje mekanike, të cilën kusedi për të satën herë e kishte përsëritur, pasi e kishte dëgjuar nga ndonjë epror i tij.

-Po keni brënda dhe kamatëvonesën e muajit të kaluar, -u përgjigj faturisti, që edhe numrin e sahatëve e lexonte me vështirësi dhe, me siguri, te zbritja nuk e merrte në konsideratë dhjetëshen që kishte marrë nga shifra para njësheve, apo qindëshen që kishte huajtur te shifra para dhjetsheve .

Më erdhi keq për të ziun faturist, kur Dhurata e acaruar, ia mbylli derën në fytyrë, pa e lënë as të na përshëndeste.

-Në se nuk paguani në kohë edhe këtë muaj, do t’ju presim dritën, -u dëgjua pas derës zëri i tij.

-Ç’na u bë ferr dhe ky dreq faturisti. S’kemi punë tjetër veçse të presim faturistin e energjisë elektrike edhe të dielën e hareshme, -i thashë motrës së acaruar nga nervat. Ajo më buzëqeshi me fytyrën e saj aq të ëmbël. Pastaj pa orën dhe më tha:

-Bëhu gati të nisemi. Kemi kohë sa të shkojme te butiku “Mjelma e bardhë”.

-Sikur ta rregullonim pak dhomën, motër?

-Më janë prerë krahët. Më vonë. Tani më pihet një kafe, veç nga ajo më e mira, ama.

U ngrita e bindur. Zhvara nga kremastari pallton time blu të errët, një pallto e vjetër, falur qëkur emigrantët u binin shumë dhurata të afërmëve të tyre. Se tani më…

Te kafe “Laura Bush”, një kafe e re, pranë një hoteli shumëkatësh, gjetëm edhe dy motrat vejusha, të cilat banojnë në pallatin përballë neve. Për shkak të tyre motra, veç tylit, në dritare edhe perde të trasha të blerta. “S’dua të na shikojnë ato laraskat”, më tha. Më e madhja quhet Elsa, që sot duket e mërzitur me filxhanin e kafes të boshatisur përpara.

-Çupat i paska zënë gjumi përsëri, - vërejti ajo, kur u ulëm në karriget përballë saj.

Në vend që t’i përgjigjej, Dhurata ngriti dorën me dy gishtat e tendosur, shenjë fitoreje kjo, por që në rastin tonë mishëronte një porosi tepër prozaike-“dy kafe”.

Kur jemi të lira, pirja e kafesh na shkon minimalisht gjysëm ore. Por mund të rrimë edhe dy orë. Kur kemi ndonjë bisedë të bukur, mund të marrim edhe dy kafe. Punë motrash. Por sot Dhurata e rrufisi për njëzetë minuta. Sikur diçka iu kujtua befas, nxorri listën e sendeve që do të pshonisnim dhe ma vuri përpara. Hidhi një sy edhe një herë, më tha, se unë do të hidhem deri te butiku “Mjelma e bardhë”, për të marrë diçka që e kam harruar që pardje. Me siguri do të jetë ndonjë dhuratë për Benin, mendova.

“Mjelma e bardhë”, që ndodhet fare afër me kafen “Laura Bush”, është një butik me takëme nusesh, që nga vellot e deri te vëthët e florinjtë, unazat, bizhuteritë e gjithçka që u pëlqen nuseve të sotme, pronë e Benit. Furnizimin e bën vetë Beni. Me dy çanta supi shkon me autobus deri në Stamboll, pastaj merr aeroplanin për Dubaj, ku furnizohet me gjithçka që nevojitet në një butik nusesh. Sigurisht i merr lirë dhe këtu i shet dhjetëfishin. Dhurata është shumë e shkathët dhe ngjitëse e madhe për shitjen e mallrave, kështu që butiku del me fitime të mëdha. Natyrisht motrën e ndihmon dhe profesioni i financieres. Punon gjashtë ditë të javës, të dielën e bën pushim. Eh, si janë këto punë: Beni me shkollë të mesme ka punësuar motrën time me shkollë të lartë! Sidoqoftë jam e lumtur se shkojnë shumë me njëri-tjetrin. Beni është djalë i shkathët, motra është serioze dhe inteligjente – heroina ime, idhulli im.

Prit e prit, sa u mërzita, po motra s'dukej të vinte. “Po kjo pse vonoi kaq shumë?”, thashë me vete. Pagova kafet dhe mora rrugën drejt “Mjelmës së bardhë”. Pak hapa bëra dhe pashë Dhuratën me një çehre, që s’e kisha parë ndonjë herë tjetër. E zbardhur në fytyrë(motra ime, kur nervozohet, nuk skuqet), sygremisur, nervoze, bënte ecejake para butikut. “Po kjo?! Ç’do të thotë kjo?... Ishte aq mirë e me humor që në mengjes. Ç’e zuri tani?”, thashë me zë dhe vështrova rrotull mos më dëgjoi njeri. E arrita, e vura re me vëmëndje dhe e kapa nga krahu. E ndjeva se diçka i kishte ndodhur.

-Eja të vazhdojmë punët tona, - më tha dhe eci para me hap të sertë, sikur kishte marrë një vendim të rëndësishëm dhe shkonim ta ekzekutonim.

-Ç’punë do të vazhdojmë? – e pyeta e shqetësuar.

-Ato që kemi nisur, punët e tregut.

-Nuk do të shkojmë së pari të porosisim tortën?

-S’kemi nevojë për tortë të porositur. Për vete, blejmë një të zakonshme.

-Domethënë Beni s’do të vijë?

-Jo, kurrë më.

Në ato çaste vetëm e ndiqja prapa. Ishte e pamundur të flitej me të. Eshtë zakon i mirë ky imi, që nuk kam qejf të flas shumë, i bëra qejfin vetes. Pastaj mëndja më tha: mirë që motra anulloi ftesën për babin dhe njërkën. Mjaftohemi me seriozitetin e bisedës sot, herë tjetër ndërrimin e unazave, më kishte bindur ajo.

Duke bredhur tregjeve, harruam gjithçka dhe dukej sikur asgjë s’kishte ndodhur.

Sa hymë në shtëpinë tonë me qera, nuk gjeja fjalë si ta pyesja apo ta ngushëlloja dhe iu hodha në qafë. Edhe ajo më shtrëngoi fort. Riga lotësh rridhnin faqeve tona e diku rrëshqisnin në gjokset e njëra-tjetrës. Eh si është motra! Motra sa bota!

U ndamë, fshimë lotët dhe s’dinim nga t’ia fillonim. Më dha shënjë me dorë të ulesha.

Ashtu bëra. Edhe ajo u ul bri meje në kanape.

-Të shpjegohemi, mos të të lë në ankth e të vazhdojmë të përgatisim drekën,-më tha.

Ngela shtangur, ç’do t’më shpjegonte motra, që s’e dija unë! Prisja me padurim të fillonte.

-Butikun “Mjelma e bardhë” e gjeta mbyllur, siç duhej të ishte për ditën e diel. Beni nuk hyn kurrë në butik pa qënë unë.

-Normale, ashtu duhet, përgjegjësinë e mallit e ke ti, -s’m’u durua pa folur. Të shprehurit ta imponon situata jo tipi.

-Por sot ishte brenda. Dhe dera qe e mbyllur me çelës po nga brenda. Falë Zotit që dëgjova zëra, se do të kisha njoftuar policinë.

-Ç’do të thotë kjo, motër?

-Se ishte me një femër.Duke qëndruar në këmbë e habitur, dëgjova zërin e saj, ankues e lutës: “ Joo, mos, tigër. Të lutem, mos. Të lutem, mos, tigër.”

Mbeta shtangur. M’u bllokua fryma, më dridhej trupi. Beni t’i bënte gjëra të tilla motrës sime!

-Ç’femër qe ajo? – s’m’u durua. - Shkojmë të presim, kur të dalin, t’i shikojmë drejt në sy. Çfarë do të bëj ai Beni i dashuruar me ty, ë?

-Jo, Bela. S’kemi më punë me ta. Ne nuk jemi si ata.

- Jam kureshtare ta shikoj dhe ta njoh, kush është ajo femra.

-S’ka nevojë ta dimë, le të jetë kush të dojë. Ne s’kemi më punë me ta.

-Të lutem, motër, të ulemi diku. Jam shumë kureshtare ta shikoj kuçkën dhe ta krahasoj me ty, që je pëllumbeshë, e mençur…

- Më mirë të jesh një prostitutë e bukur në këtë vend, se të jeshë një vajzë e pastër, serioze, e pa djallëzuar, -i thashë motrës pas heshtjes së saj dhe përthitha hundët, ku m’u mblodhën lotët çurg.

-Nuk është ashtu, Bela. Mbase ajo është vajzë e pastër, por naive ose e dshuruar marrëzisht pas tij. Nuk ka faj ajo, gjithçka lidhet me Benin.

-Nga e di ti?

-E di shumë mirë kush është ajo. Eshtë një vajzë me të cilën Beni kishte lidhje, para se të njihej me mua. E kuptova nga emri, që i thërriste, kur i përgjërohej, “tigër”. Ashtu i fliste ajo,kur ishin të dashuruar, ma ka treguar vetë Beni. Më vonë ma ka treguar edhe si person, sigurisht nga larg.

-Eshtë e bukur? –s’m’u durua pa e pyetur.

-Nuk është kushedi, por kanë qënë shokë klase dhe ishin lidhur që në maturë. Vetë më ka thënë se janë ndarë në mënyrë idioteske.

- Po pastaj, si ndodhi që janë lidhur prapë, se ndryshe ajo s’mund të shkonte në butik vetëm me të?

-Si janë lidhur? Siç lidhen sot, për para, për interesa, për ombrellë pushteti… Babai i saj tani është bërë deputet dhe Beni, me sa duket, i duhet një mbështetje për biznesin apo punë të tjera, për të cilat sakrifikon ndjenjat dhe të ardhmen e tij…

-Maskarai! –s’durova dot. - S’ia vlen motër të mendosh më për të, -e mbylla bisedën dhe iu hodha në qafë.

-Mos u shqetëso ti, Bela. Do të gjej punë dhe do të punoj si luaneshë, që ty mos të të mungojë asgjë sa të mbarosh universitetin. Kur të mbarosh do të mendojmë së bashku. Edhe dy vjet ke akoma.

E shtrëngova më fort motrën në gjoksin tim.

-Më e keqja është kur ti me mëndje e kupton se s’mund të dashurohesh dot me një njeri. Por këtu gjithçka është më e komplikuar se kaq, Bela ime, zemra ime!

Pas këtyre fjalëve fillova vërtetë të dyshoja dhe u ndjeva shumë keq. Më keq se çdo herë tjetër. Më keq se aq s’kishte ku të shkonte më…