Vjollca Koni: Atje ku lash kujtimet

Vjollca Koni

ATJE KU LASH KUJTIMET...

E lindur Atje, ku në agim të puthë rrezja,

E fushë e gjerë mbushur me lulëkuqe;

flokët ku zbukuroja me fjongo mëndafshi

e për vathë, mbaja dy qershi të kuqe!

Mbi buzët e njoma, dy petale trëndafili,

vrapoja te pasqyra si llasticë...

Sa ëmbël më vinte, përqafimi tej xhamit,

e buzëqeshja, më ngrohte në shpirt!

Sa  lumturohesha, kur kulloste  mëshqerra,

gushën zbukuruar me gjerdan manaferrash;

kur qëngjat loznin në lëndina,

e këng' e bilbilit, shoqëronte blegërimë kecash.

Sa e dashur, ishte pasqyrë e asaj kohe!

Po tani, çfar po ngjet, me mua vallë?

Më përqesh pasqyra, apo më gënjejnë sytë!

S'm'i pelqen perlat, as stolitë që mbaj var!

O, kohë e varfër, mbushur me dashuri;

tretur, si vesa, që përpin dielli;

mbi çdo lule ngjyre a qershi,

buzëqeshja ime, relikt atje ngeli!

PAMUNDËSI!?...

Nënë, nuk kam mundesi të bëhem hënë,

te dritarja të shfaqem, çdo natë!

Por, me shpirt e them, dashuria ime,

më mungon, në çdo orë e në çdo çast!

E di, se më kërkon kudo e në çdo kohë;

zemra më djeg, si prushi eshkën e tharë.

T? them, Nënoke unë, bija jote nga larg:

Të dua, aq shumë  si dy syt? e mi, në ballë!