| E merkure, 24.05.2017, 04:11 PM |
Përktheu nga gjermanishtja Remzi Salihu
Heinrich Heine
SQARIMI
Këtu pas muzgut erdhi mbrëmja,
Dhe egërsisht gjëmonte batica,
Unë rrija pranë bregut dhe shikoja me vëmendje
Vallëzimin e bardhë të valëve,
Dhe për një moment gjoksi im u fry si deti
Dhe mallëngjyeshëm më kaploi malli për Atdheun,
Për ty, për ty, fotografi e magjishme,
Që kudo më rrotullohet,
Kudo, kudo,
Nëpër fërshëllimën e erës, në oshtimën e detit,
Dhe në vuajtjen e zemrës së vetmuar,
Me një tubë të lehtë shkrova nëpër rërë
‘’Agenes, unë të dashuroj ty’’
Dhe do dallgë të egra u derdhën
Mbi këtë pohim të ëmbël
Pastaj e fshinë atë.
Të thyeshmen tubë, të pluhurosën rërë
Dhe juve të derdhura dallgë, unë nuk u besoj më!
Dielli do të errësohet, zemra ime do të egërsohet,
Pastaj me këtë dorë të fortë, nga malet Norvegjeze,
Unë do ta këpus një degë nga maja e bredhit më lartë
Dhe do ta zhys në greminën e zjarrtë të Etnës
Dhe me këtë pendle udhëtare
Do tashkruaj në kupën e errët të qiellit:
‘’Agnes, unë të dashuroj ty!’’
Pastaj secila mbrëmje ka për të ndriçuar
Atje lartë me shkrimin e zjarrtë,
Pastaj të gjithë nipërit që do të vijnë
Do t’i lexojnë ngazëllueshëm fjalët qiellore:
‘’Agnes. Unë të dashuroj ty!’’