Vjollca Pasku: Bora e parë

Vjollca Tiku Pasku

BORA E PARË

Legjionet e borës pushtuan gjithë bukurinë e qytetit.

flenë të gjitha ngjyrat vjeshtore në kanavacën e bardhë.

flenë çatitë e shtëpive në kristalet e këputura të qiellit,

flenë pemët në ëndrrën e projektimit të sythave të artë.

Zgjohet mëngjesi me parzmoren e helmetën e ftohtë,

zgjohen ëndrrat në fytyrat e shpirtrave, për fluturim të ri,

zgjohet një këngë që lind nga zemra e një zogu të fortë,

zgjohet puthja nga buzët e çiftit, që mbrëmë bëri dashuri.

Eci rrugëve të akullta me frikë dhe vështroj lart shpresën e diellit,

sytë dhe supet më mbushen me trëndafilat e ftohtë të altarit dimëror,

mes fëshfëritjes, zëri i ftohtë thotë; Ec pa frikë e sigurt prej qiellit,

në çdo udhë të rrezikshme, të shtruar nga diellit pranveror...