E premte, 29.03.2024, 01:39 AM (GMT)

Kulturë

Poezi nga Puntorie Muça-Ziba

E diele, 13.11.2016, 09:15 AM


Puntorie Muça-Ziba

 

LOT

 

( Tani po i vë shpirtit një gur

dhe ju lus të mi nxirrni sytë.)

Në altarin prej dy kokrra sysh

lumenj lotësh

që derdhen kur vjen e ik një grusht stinë

kur ndahen rrugët

kur piqen kumbullat binjake

dhe në një fron, kokulur nusërojnë vajzat

pranë pirgjeve ëndrra ngujuar,

ku plakat tundin degët e mendjes

dhe me gishtin e unazës

në kyçet e gishtërinjve

numërojnë vitet,

kur hutimthi pikon gjethja

dhe pas dy stinësh,

nadje hap petalet një lule

që kruspullohet në muzg

nga shkrepjet terratisëse.

Në altarin e syve të mi pas çdo rrëzëllitjeje

mpiksen lotët

kokrra-kokrra kristali

mbi mollëzat e kërcyera

që filluan vyshkjen.

Unë që sot

po i vë shpirtit një gur

dhe ju lus të mi nxirrni sytë e mbufatur

prej çurg lotësh,

ngaqë pata rrëzëllitje të pakthyeshme

me ata që rash në ujdi.

 

 

Gruaja e ve

 

(variantë)

Gruaja e ve

në arkën e vjetëruar

fsheh:

mollë, mushmollë, arra, ftonj, lajthi e qershi

dhe i ruan stinë pas stine

për t’i këmbyer me një fjalë goje.

Nata që zgjat i hedh terr

ajo qull këllëfin e linjtë me shi lotësh

dhe hap sytë

yllth më yllth

duke pritur agimin

për ta mbush zemrën me dritë.

Gruaja e ve

jeton me shikim të ngujuar në dritaren

sa një faqe kapixhiku

dhe asnjë sy nuk e prek.

Vjeshtë e dimër

pret një trokitje të lehtë

si puhizë

një shushurimë shavari

një gurgullimë të mbytur prej dallge,

por era s'pëlcet në xham

t’ia zgjon një nerv

t’ia merr një shikim

sa ta këmben me pemë stinësh

një gjysmë fjale për të mirë,

a për të keq.

Gruas së ve

afër qerpikut të syrit

të azurtë

i rrëshqasin sumbulla loti.

Kur ikin stinët

ajo ka mall të flet me zogjtë

sa ta lëvdoj dashurinë

mes shelgjeve të heshtura

e ta fyej burrin e parë

që kthehej pas mesnate si furtunë,

e t’i ngre në qiell fëmijët

urtarë

të përqafuar me jetën e tyre

në metropolet e mëndafshta...

Ah, ajo ndjell vdekjen e vetë të ngadaltë

dhe dëbon nga shqisa hundore

aromën e pemëve:

mollë, mushmollë, arra, ftonj, lajthi e qershi

që i ruan mot për mot

për t’i këmbyer me një fjalë goje.

 

 

Trungu im

 

Vaj si të shitoi zëri i kambanës

vaj si të mbeti një pëllëmbë fytyrë,

hiq gishtërinjtë dhe shiko formën në pasqyrë

njëqind dritare sterrë

as hëna e hënuar

as dielli i diellëzuar.

Pika-pika

lum loti në mullarin e syve të një idealisti,

furtunshëm kaloi nën qerpik

kur të rropën materialistët,

që u praptofshin e plaçin si qiqra.

Ikën stinët,ikën

erdhi vjeshta dhe kerrnjojnë gëzhojat e arrave,

gështenjave.

Trungu im,

vaj si tretën bij e bija me erërat:

maleve,oqeaneve...

Mbi koret lëkurore ca gjurmë shiu e bore,

gjurmë erërash e gjethesh.

Vaj, vaj trungu im

i gatuar me thonj urtarësh,

ditëve shenjëtore

mortja ta rropi lëkurën e ta hodhi në shtatë gardhe

dhe mbeti bima e helmët në grunore

e shtohen dertet...

Në sy të zanave bardhësi qefini

më shumë varre se lule bliri, përmbi

as dielli, dielluar

as hëna, hënuar

vaj,vaj medet...

Pika-pika

lum loti në mullarin e syve të një idealisti,

furtunshëm kaloi nën qerpik

se na rropën materialistët.



(Vota: 5 . Mesatare: 3.5/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora