Dy poezi nga Viron Kona

Khajam

Vjen nga shekujt në Shqipëri,

të kemi shpirt, të kemi zemër,

poet drithërues i dashurisë,

këngëtar i verës së ëmbël.

Mjeshtër i madh vjershërie,

çapkën, azgan, askush si ti,

tendën n`pallat mbreti e shndërrove,

carpe diem7)., festë e gosti.

Atyre  që  s`u qeshte buza dhe nuri,

bukuritë dhe pasuritë e zemrës u ofrove,

yllësi vargjesh, oaze vere pa mbarim,

dashuri, gëzim, qetësi shpirti u dhurove.

Mbretër e gjeneralë, zili t`i kanë pasur,

këngët e tua dhe të bukurat vjersha,

shtetet e botës dhe popujt do sundonin,

sikur t`i përdornin ato si topa dhe raketa.

Ty s`të ka shkuar kurrë ndërmend,

të ishe mbret pushtues a gjeneral,

me gotën e verës dhe këngët e tua,

mban të robëruar gjithë botën mbarë.

7).Carpe diem(Latinisht) “gëzoje jetën”,thënie e poetit latin Horaci.

Saadi

Koha e “ardhjes” në Shqipëri, s`mbahet mend,

mbase kur me Iranin ishin lidhjet tregtare,

apo ishin erërat dhe zogjtë shtegtarë që të sollën,

në  trojet, vatrat dhe kuvendet shqiptare.

Nderohesh në oda burrash e biseda,

për këshillat e tua ndihet shpesh nevoja,

mentor më të mirë s`do t`gjente njerëzia,

sikur bota të riniste nga Adami dhe Eva.

U je dashur popujve në vite e shekuj,

u duheshe dje, na duhesh  edhe sot,

ende, kemi ca shere dhe grindje mes nesh,

ca mendime të rënda, që s`i lëvizim dot.

Ti na kupton, na e di kokën,

me urtësi e durim na këshillon,

“është më lehtë të përmbysësh një mal,

sesa mendimin e  vjetër, që pe` s`lëshon”.

Populli të do edhe kur mprehtë shigjeton,

të ka njohur në thellësi shpirt e zemër,

edhe kur ke hedhur ndonjë thumb,

që të ndreqet muri, apo mendja e shtrembër.

Faleminderit Saadi, miku ynë i madh,

mirënjohës për veprën dhe zemrën bujare,

ndonëse si i perëndishëm  e ke vendin në Olimp,

këmbëkryq kuvendon edhe në vatrat shqiptare.