Qazim Shehu: Rënia

QAZIM D. SHEHU

 

RËNIA

 

Si rënien e gjethit të kuptosh,

Kupton rënien e hapave të saj,

Nga kjo rënie s`di ku tëshkosh,

Drejt tokës apo një boshësie pa skaj.

Si këputen e gjethit të kuptosh,

Atë çast kur shkëputet nga dega,

Duhet gjithnjë pas hapeve të shkosh

Dhe s`mund ta kuptosh si i këput jeta.

Dhe shpesh mendoj ç`lidhje ka,

Midis një hapi dhe një gjethi,

Përveç blerimit që ca kohë i mba,

Dhe ky blerim na duket tepër..

 

 

PËRGJUESI I MUGËT

 

Kush ma vodhi hapin e rinisë

Në atë qytet të ri provincial,

E ngrita si putër të fantazisë,

S`kisha ku e përplasja

Dhe e përplasa në mal.

Përgjuesit e mugët të tij,

Erdhën ma sollën tek dera,

Si një libër që e harrova në shi

Dhe e shfletonte vetëm era.

E mora me kujdes dhe e ngroha,

Në dhomën e ngushtë,

Nga përplasja në mal u shkërmoq

Prej mallit të tij të prushtë…

 

 

LOJË E LARGËSISË

 

Largësia na thith çdo gjë dhe na zmadhon

Dëshirën për të shkuar tek ajo,

Dhe e pamëshirshme na zvogëlon,

Pikën ku jemi  kur hapi niset e shko.

Në këtë lojë të vetvetes

Me një rrymë magnetike,

Ajo na tërheq si një fije shkrepse

Ndezur në një prag errësire.

Dhe gjer të shkojmë tek ajo,

Ndezur nga shkak i pasionit,

Gjithnja na zmadho e zvoglo,

Këtë pikënisje të aksionit…

 

 

NUK BESOJ

 

Nuk shpresoj që  bishti i gjarprit që u çlidh,

Të bëhet nyje e vështrimit tënd,

Pa atë lojën hidh e prit,

Ku zemra s`di tëzerë vend.

Në shkoftë dhe u bëftë

Një nyje enigmash të mëdha,

Vështrimi jot mos u qorroftë

Porsi një yll që venitjen e vet pa.

Në unazë motesh në u lidhtë

Sakrifikuar prej një bese,

Do nxjerrë frymën e tij të idhtë

Frymë qielli përmes një vese…

 

QIEJ TË DASHURUAR

Këta qiej të dashuruar si një kurorë lavdie

Që s`gjen ballin  e atij që e meriton,

Prandaj s`na afrohen dhe sa u ka hije

Kaq larg tek i shikon.

Vazhdojnë dashurinë e tyre,

Në numrat që Dante u dha,

Dhe kanë kaq të dashur sa yje

Në gji të tij qielli mba.

Do afrohen a do luajnë me ne,

Çfarë i pezullon atje lart,

Toka rrëshqet në ngjyrë kadife

Orgazmon pa fat…

 

 

KUR DETI…

 

Deti puth tokën me ngjyrë jargavani,

Sa i dashur ngjet,

Dhe s`e kuptoj pse ndodh cunami

Në këtë dashuri mbret.

Në këtë marrdhënie përdëllyese

Ku dallga vithet ia shtyn,

Tokës kësaj sojleshe gënjyese,

Freski e tij në zemër s`i hyn.

Deti ngulmon, dallgët përplas,

Toka e mirëpret me krenari,

Atëhere  deti veten zbraz,

Cunami shkrehet brenda tij…

 

 

KOHA

 

Herë herë më vjen e më ulet para

Një vizitore imagjinare,

Është koha që ikën me të katra

Kjo sojleshë kusare…

 

Dhe pa ca njerëz s`mund të jetë,

Ndryshe kohë s`do ishte,

Njerëzit morën krahë reshë

Dhe humbën sikur s`ishin…

 

Por shpesh retë m`i sjellin

Kur çelin  lulet një nga një,

Dita që shtyn diellin

Përpikmërisht, pa zë.

 

Dhe kujtesa del nga vetja

Si një rreth i pashtërnguar,

Ajri mërmëron nëpër shpendra

Nga frika e një gjarpri të helmuar…

 

 

LE TË FRYJË ERA

 

Në mishin e kujtesë

Era ngul thonjtë,

Kujtesës i mbetën skeletët

Dhe era ngulmon.

Ç`gosti të përgjakshme kërkon

Teksa kockat na bluan,

Me mishin e kujtesës i japim jetë

Kësaj të mallkuare që vuan…

 

 

ISHULLI

 

Ti mbete e prirur ndaj atij çasti

Si qafe e një mjellme, që në ujë

Gjeti,

Dashurinë e ruajtur.

Uji rridhte për vete dhe dashurinë

Nuk mundi ta rridhte,

Kështu çastet u ngjajnë nganjëherë

Ishujve…