Xhevahir Cirongu: Në brigjet e shpirtit

Cikël me poezi

 

Xhevahir Cirongu

 

Në brigjet e shpirtit

 

Lamtumirë, o mik i dashur

Ike pa më folur si flladi i erës,

Nëpër rrugët e grisura të botës.

U  tretën mendimet  në çdo fjalë

Ashtu, mbi qepallë të përgjumura,

Lumturia e dashuritë qëndisur në shami.

Por, prapë o mik i dashur ti erdhe

Me lamtumirën e diellit – dashuri,

Si dallgë deti vrapuan tek unë

E qëndruan në brigjet e shpirtit tim.

 

Durrës, 13 maj  2016

 

 

Puthjet aty ngelën

 

Vështrova tutje në horizont mes reve

Dhe zgjata si shtizë krahët t’i prekja ato,

Ashtu, pa dashur m’u thyen si një pasqyrë

Mendmet dhe ëndrrat tek ajo re.

 

Pse vallë ndodh kështu te ty o njeri?!

Sa herë ëndërron për të puthur ato re,

Të treten mendimet e të humbasin në horizont,

Eh, kështu qënka thënë,  nesër do bëhemi dhe.

 

Prapë, tutje vështrimet i ndala te ajo re

Si dy të dashuruar nga larg ne u përqafuam;

Dhe zjarrin e dashurisë atje mes reve

Asaj  dhe mua në kaltërsi puthjet aty ngelën.

 

Durrës, 05 qërshor 2016.

 

 

Eshtrat e pëllumbit

 

Eca, ashtu ngadalë mbi atë lëndinë

I vetmuar  dhe me plagën  -  trishtim,

Edhe gjethet e pemëve ishin zverdhur si dylli

Që të dy, as vet s’e dinim ç’kish ndodhur

Një tragjedi fshehur ajo lëndinë mbante në gji.

 

Ishte kohë e largët që kish ndodhur, sigurisht

Rëkonte toka dhe eshtrat nga ajo tragjedi,

Një korb i pashpirt i zuri  besës  pusi

Ah, atij pëllumbi të paqes i vrau

Të shtrenjtën – Liri!

 

Kohët e largëta  si hekuri ishin ndryshkur

Sigurisht, edhe lulet aromë s’kishin më;

Te eshtrat e pëllumbit të paqes

Lotin e hidhur dhe ngushëllimin e fjalëve

U linin eshtrave çdo ditë aty.

 

U lutem, hapeni atë varr pëllumbi

Këmbanat e shekujve aty dëgjohen edhe sot,

Te  hapi im,  koha histori na  thërret

Pëllumbi dëshmor ka vetëm jetë.

 

Hapeni atë varr o njerëz të mirë

S’e në eshtrat e gjoksit të atij pëllumbi;

Do të gjeni të shkruar me gjak

Fjalët plotdritë:Atdhe, shqiponjë e Liri!

 

Durrës, 09. 06. 2016