Afrim Caka?: Vallja e turpit

VALLJA E TURPIT ËSHTË VALLE E TYRE

Nga Afrim Caka?

Skënderbeu dhe Nënë Tereze ishin dhe do të mbesin shpirti shqiptar, të cilët kishin dalur përtej kufijve nacionalë. Këto dy figura i përkasin gjithë Botës...

Ne nuk duhet të themi se nuk i'a vlenë të shkruajmë. Por ne duhet ta bëjme për ta shpëtuar Dardanin e pafajshme nga pilavgjinjtë.

Zëri ynë duhet të jetë si shpata e Skënderbeut, për t’i dalë në ndihmë atdheut.

Në valle ka gjithmonë një farë marrie të madhe. Por si e kuptojnë këtë marri firmëtarët për çështje të kufijve? Po çfarë është kjo marri apo tradhti? Kjo marri ekziston tek disa njerëz në qeveri dhe tek disa imam e hoxhallarë. Ne mund të themi që marrja e tyre po bënë njëfarë biznesi me troje sepse kanë nevoj për para, karrige, pushtet, xhami e mejtepe. Tempuj të errësirës…! Vallja eshte e vlefshme për ta:

“Ata kanë një qëllim, shkombëtarizim dhe shkatrrim të hstorisë, flamurit, kulturës dhe të gjuhës tone”.

Në jetën e çmitizuesve të përditëshme gjithçka ka disa qëllime, por vallja e tradhtisë nxjerrë shkake. Unë vetëm mund të themë: Gjithçka që unë di, është kjo që vallja ekziston për ta provuar hapsirën e këtyre injorantëve antikombëtar. Vallja e turpi është jeta tyre. Por duhet ndalur! Prandaj, kush nuk e di ç’është vallja e turpi, ka lënë t’i rrëshqasë mundësia për t’i njohur më mirë spiunët, tradhtarët e gjak prishurit mjekërzinj shqiptarë. Vallja e tyre kryen një transformim të menjëhershëm. Valltarët e këtij turpi nuk mund të jenë të arsyeshëm, nuk mund të jenë mirënjohës ndaj nënës së tyre, nuk mund të jenë atdhetar. Jeta e tyre do të jetë thjeshtë një tragjedi për kombin që i lindi dhe i rriti.

Kjo kokëdhimbje e përditëshme në ajrin e patejdukshëm të këtij burgu varr në Dardani është shqetësuese, por ne duhet të ngulmojmë. Kam shkruar më tepër se qindra faqe dhe s’kemi dalë ende gjëkundi. Fletët e bardha nganjëher nga çoroditja nuk nuk i pranonin shkronjat e zeza. Nuk ma ha mendja se mund të vazahdoj të shkruaj… Zemra, koka, maja e stilolapsit gjithçka. Afrim, Afrim, Afrim vazhdo. Përsërite o stilolapsi im deri sa të mbushen faqet e mia të bardhë. Kemi një dhunë politiko-fetare. Një lojë e humbur e hoxhallarëve, por ishte njëherë edhe fati i shqiptarëve! Tema për të cilën po shkruaj nuk është e re, ndoshta jo edhe pak kemi shkruar në këtë menyrë për Skënderbeun dhe Nënë Terezën. Në Dardani ka tri rreziqe abuzimi me kombin, dhe me dy figurat më të mëdha të historisë sonë. Ne duhet të reflektojmë mbi këto figura të tilla është një gjë e domosdoshme për çdo shqiptar, për çdo atdehtarë, pasi këto dy figura, duke qenë të mbarë shqiptarëve. Më Skënderbeun dhe Nënë Tereze u abuzuanë dhe u poshtëruanë nga mjekërzinjtë. Drejtësia nuk vihet në skenë. Heshtë!

Kjo gjendje vëlon në vendë. Një gjendje e tillë nuk mbahet më, nuk durohët më kulti i mjekërzinjve. Dehoxhallarizimi anën më negative të historisë dhe kulturës shqiptare, dhunën antikombëtare ndaj kombit dhe popullit shqiptar!!! Pa dashur të analizoj më gjatë vallen megalomane të hoxhallarëve dhe e imamëve, dua të them menjëherë se ky është një abuzim me emrat e këto dy figurave historike. Një tjetër rrezik dhunimi me këto dy figura është edhe ai xhëmatit radikal. Skënderbeu dhe Nënë Tereze ishin dhe do të mbesin shpirti shqiptar, të cilët kishin dalur përtej kufijve nacionalë. Këto dy figura i përkasin gjithë Botës... Krimi ndjellë krim!

Mjaft më ky popull duroi dhe qëndroi. Ju e shikuat këto me përçmim, u treguat mospërfillës dhe injorantë ndaj atdheut e ndaj këtij populli që rri e bënë sehir. Atdheu e populli po vuajnë, janë në vështirësi dhe në siklet. Ky milet ka rënë në një trishtim të thellë dhe jemi shumë të zhgënjyer me këtë lloj njerëzish qeveritarë, deputetë e hoxhallarë e sojit të zagarëve. Nuk u përdellyet fare për këtë popull. Gjatë luftës e gjatë këtyre 17 viteve hoqëm zitë e ullirit, humbëm të qeshurit dhe, kur kjo humbë, humbë dashuria për ATDHEUN. Duam një qeveri normale e të bardhë e të përkorë, me pastërti pa PRONTO, pa hajdutri, pa korrupsion e tradhti, e duam një Dardani pa shkaj e shkina, e duam pa hoxhë e imamë të errsësirës. Nuk deshirojmë të nëpërkëmbet kjo krijesë dhe dhurat e Iliro-Dardane. Të gjithë thonë: Koha po ecën. Jo, jo, koha s’ecen, ajo vazhdon të mbesë, por ecni ju tradhtarë dhe pasurohuni çdo dite e më shumë...

Çështja shqiptare sot ndodhet në udhëkryqin e madh historik. Ajo ende qëndron në “pako të mbyllur” dhe mbahet peng i zhvillimeve të krizës Dardane. Nuk ka arritur të ndërkombëtarizohet përtej sferës së lirive njerëzore e të drejtave minoritare dhe si vatër potenciale e konfliktit rajonal ndërmjetë veti. Më shumë mbizotëron shqetësimi ndërkombëtar për rrezikun e konfliktit sesa për zgjidhjen e drejtë të çështjes shqiptare. Edhe në këtë cikël historik të krijimit të shteteve të reja ballkanike, çështja shqiptare në trojet e veta ende nuk njihet si çështje kombëtare e një populli të ndarë padrejtësisht dhe po ndahet e coptohet padrejtësishtë. Derisa njësitë federale u emancipuan në shtete sovrane, për shqiptarët ofron gjendja e restaurimit dhe ricopëtimi nën sovranitetet e huaja. Deri sot bashkësia ndërkombëtare ka premtuar një zgjidhje modus Vivendi, në formë statusi special e një autonomie për shkijet në Kosovë dhe të drejta njerëzore e minoritare për shqiptarët në viset e tjera etnike. Subjekte ndërkombëtare ende përligjin logjikën e forcës dhe interesit.

Edhe pas shthurjes së perandorive totalitare, ato nuk njohin të drejtën e vetëvendosjes së të gjithë popujve të shtypur e të kolonizuar. Intergrimi i Dardanisë në strukturat ndërkombëtare kushtëzohet me pranimin e statusit kvosë kombëtare, pranimin e Zajednicës (shtet mbi shtet). Sanksionet ndërkombëtare nuk e obligojnë Serbinë për Dardaninë dhe ajo terrorizon lirisht shqiptarët brenda në Dardani dhe jashtë saj, Peshevë, Bujanocë, Medvegjë e Maqedoni.

Edhe në këtë shekull kërcënon rreziku real që çështja shqiptare t’i flijohet iluzionit demokratik, paqes dhe stabilitetit rajonal, në dëmë të saj.