Afrim Caka: Misioni antikombëtar i Jeton Vërbanit

MISIONI I JETON VËRBANIT DHE ARBEN BERISHËS ËSHTË ANTIKOMBËTAR

Nga Afrim Caka

Jetoni është rrahur mbeti me hundë të thyer, të tjerët do të mbesin edhe pa gojë e sy!

Në historitë tona të sëmundjes shpesh përshkruhen individë, të cilët nuk e kuptojnë lëvizjet e gjakut të tyre.

Mirpo është edhe një faktor, i cili është i pranishëm në këtë lojë të ndyrë!

Të thuash të vërtetën, nuk kërkoj përparësi, por i sulmoj hapur paraqitjet individëve mjekërzinj. Kjo më ka shqetësuar mjaft. Ka zot ky vend. Apo “s’është” i yni. Për gati tremijë vjet, mbrojtja e interesave tona kombëtare ka qenë qeshtje e historisë sonë. Njëherë e një kohë Dardania i përkiste Shqipërisë Etnike dhe tokat e saj, shqiptarëve. Por një hordhi gjakprishurish shqiptar, të rreckosur dhe shpirtrazuar e përmbytën vendin. Qenë të uritur dhe të egërsuar. Dhe kaq e madhe ishte uria e tyre për xhamia, gjak e këputje kokash, dhe për ta ndryshuar kulturën, historinë tonë, saqë ata më në fund u munduan për t’a zaptuar tërë këtë tokë Dardane!

Duhet të shtrëngojmë rripat siç duhet, në mos po, e dini ç’do të na kurdisin tradhtarët si Jeton Vërbani, arabët, shkijet dhe grekët, pse jo edhe malazeztë. Veç ne mos u besofshit këtyre rreshtave se atëherë s’ka burrë që i ndalon.

Po ta pyesim vetën:

“Pushkët po s’namungojnë. Trimat s’namungojnë. Më mirë, të vdesim apo të rrojmë kështu?”.

Ta marrim e t’u themi: - Përse të mos e bëjmë! Këta janë gjarpërinj e jo njerëz, të them unë! U mbledhim rripat dhe mjekrat e gjata e të zeza, t’u mbledhim!

T’u kallim datën. Mbani në mendje ky kontaminim helmues mund të hiqët vetëm me rebelime demokratike. Jo rebelë kundër kombit apo shtetit, por rebel kundër këtyre zuzarëve si Jeton Vërbani e Arben Berisha kameraman nga Kaçaniku dhe kësaj forme tradhëtie. Kjo është për t’u habitur e rrnqethur. Fati i elementit shqiptar në shtetin e Dardanisë varej nga pozicioni i tij në qeveri. Situata nisi të bëhej shqetësuese pasi fraksionet fundamentaliste islamike –turko-arabe, ortodokse antishqiptare të shkijeve e grekëve etj, mu në mesë të Tiranës e Kaçanikut ngrisin flamurin arab dhe tre gishtrinjt, deklarojnë:

“Dardania është Arabi, serbi e turqi!”.

Hë, po sikur të mos të duan t’ia dinë? Shqiptarët duhen të jetë me të vërtet luftarë për demokraci dhe duhet të bëjmë diçka që të mos e harojnë kollaj këto fantazma që dalin nga guvat, shpellat e karpateve dhe nga pusetat e rrugëve!”. Shqipëria dhe Dardania duhen ta parashikojnë me ankth rrezikun që po vjenë.

Pse ndodhin këto gjëra!

Se kuptoj dot, nëse është shenjë e bërjes së ndërgjegjës. Mos ndoshta pa e kuptuar, po bëhemi më servil, apo më të poshtër? Apo, mos ka ardhur koha t’i themi “ndal” këtyre zuzarëve e spiunëve gjakprishur! Pse e bëjnë këtë vallë? A ka kthim pas? Apo është politika ajo që është e lidhur si mishi me kockën me ata. A është politika ajo që do ta varros e para DARDANIN?

Unë dua të them diçka, por goja, buzët, nuk m’u bindën në vend që të flisnin, ato lëshuan një të qarë të ngjirur. Kishte kohë që më mundonte enigma e të dytit, mjekërzinjëve gjakprishur shqiptar. Më mundonte sidomos shpjegimi i verbërisë, prej së cilës trembeshim të gjithë. Kjo frikë vinte ndoshta ngaqë pjesa më e madhe e mallkimeve që drejtoheshin gjithmon kundër syve tanë, të parit dhe heroit tonë Gjergj Kastriotit.

Heshtja rreth e rrotull dhe njëfarë shkretimi i udhëkryqeve nuk tregonte gjë tjeter veçse afrimin e shpejtë të saj. Nuk dukeshin as zëra njerëzish, as bulërima kafshësh! Në fund arritën. Ata ishin të veshur me këmisha dhe me mjekëra të zeza. Rrëshqasin krimbat që lëvizin si gjarpërinj, vdekja. Sa…? Ç’po bënin ata aty. Kjo do të thoshte po përgatitej një therrje e re, këputje kokash. Ata shtrembëruan dhe përdhosën bustin, vetëm e vëtëm se nuk e duronte çallmën turkoshake, po edhe dorën të shkajut të zi. Ja ky ishte shpirti i madh luftëtarit të paepur për një SHQIPËRI të bashkuar.

Ç’bënë vallë kështu të paudhët. Ju dalshin sytë.

Po hë de, pse, rënkon i madhi Skënderbe. Nga njëherë më dukej sikur po dëgjoja zhurmën e shpatës së tij. Thundra e kali gjëmonte, rrëshqisnin, nxirrnin shkëndija nëpër gur. Dëgjoja nëpër kalldrëme trokollimën e kuajve, vringëllimën e shpatave dhe bindesh se kalaja madhështor SKËNDERBEU është simboli i shqiptarisë. Ngrihu merre shpatën dhe zbato urdhërat. Provoje vetëm edhe një herë.

E paskan rrëzuar dhe tani dergjet në ndonjë pllajë me skeletet e mbledhur nën vete. Ditët ikin. O Përendi, ç’kohëra të prapa që erdhën! O Përendi, ç’shenja të zeza dhe ugurzeza! Çdë gjë në këtë kohë për ne bëhet së prapthi.

Pamja e bustit të heroit, duket pak si i lodhur, fytyra, emri më erdhën në mendje të përgjysmuara, si një bukë e gërryer në trupin tim. M’u duk sikur se po buzëqeshte me vete, që tregonte mundimin e tij. Ne çka, të përgjumur. Shteti ynë ishte pushtuar. Kjo do të thotë se në qytete kishte spiun dhe tradhëtar, mercenarë të huaj arabë. Ne nuk mund ta kuptojmë dot se ç‘do të thotë qyteti i lirë, sepse ne po rritemi në robëri. Në asnjë mënyrë s’e kuptoja dot se si mund të sëmurej një shtetë, qytet, një popull i tërë. Domethënë s’ka as shqiptarë, as gjak shqiptari? U kalbëm burgjeve dhe u vranë shumë shqiptarë, me emrin e tij në gojë. Na dha zoti një GJERGJ, një SKËNDERBE që rrinte gjithmonë i drejtuar drejt qiejve, një krah anglezi dhe amerikani, tani pritni kur afroaziatikët kur të na hedhin mjekra, qime, thonjë, gjak e hundë arapësh etj.

Mbani në mendje ky kontaminim helmues mund të hiqët vetëm me rrebelime demokratike. Fati i elementit shqiptar në shtetin e Kosovës varej nga pozicioni i tij në parlament. Situata nisi të bëhej shqetësuese pasi fraksionet e spiunëve, shkijeve, arabëve, turqëve, boshnjakëve etj, nuk mund të konsideroheshin më si një mbështetje kur ishte në rrezik qeshtja e jonë kombëtare. Si një stuhi kërcnuese, këto minoritete mbanin gjthmon një qëndrim anti-shqiptarë. Në këtë kohë, Kosova po gëlonte nga elementet e huaj, sidomos shkije, turqë, bullgar, maxhup etj. Niveli intelektual shqiptar i debatit ishte tepër i ulët. Mund ta kuptojmë shumë mirë sesa joefektive është ky sistem parlamentarë. Nuk na duhët shamit, përçarjet, por uniteti kombëtar, nuk na duhet urrejtja, por toleranaca demokratike, vetëm kështu mund t‘i realizojmë detyrat tona.

Në çdo betejë, duhet të hyhet i përgatitur, i pajisur me dije, kulturë, njohuri e mençuri intelektuale, por edhe me trimëri, krenari e dinjitet njerëzor. Jemi thellësisht të bindur se e dini demokracia duhet vërë në shërbim të shtetit dhe kombit.

Është kohë e ndërrimeve. Nëse ndonjë funksionar i lartë politik apo deputetë i keëpërdor ligjet në parlament, nëse ndonjë funksionar i lartë fetar i keqpërdor ceromonitë fetare dhe mësimet fetare për të plagosur apo për ta sakatosur kombin e vetë. Kundërshtarët e tij nuk duhet të ndjekin të njëjtën rrugë por duhet ta luftojnë me të njëjtat armë. Pavarësisht se mund të jetë e pakëndëshme për pjestarët e saj të veqant. Si kundërshtar i këtyre dukurive negative:

“Njeriu duhet të jetë me të vërtet luftarë për demokraci dhe duhet të bëjmë diçka që të mos e harojnë kollaj këta bijë bushtrash!”.