| E diele, 22.11.2015, 04:00 PM |
FJALA E FUNDIT
POEZI NGA PËLLUMB GORICA
NË TË MOÇMEN FOLEZË
Hapat ndalen nga furi e erës,
si stuhi qënkan, o kombi im,
më vije fshehur buzë humnerës,
me zëra luftrash hingëllim.
Me gjoksin tënd zbraze falanga,
që mbollën brigjeve veç rrënim,
shikime heshtjesh vallëzon nata,
se diellin e sulmuan në verbërim.
Sa shumë u thinje ti prej dhimbjeve,
me çerdhe jete të pa jetuar
e rrudhur keq përmes kafshimesh,
një kopsht shprese i vetmuar.
FJALA E FUNDIT
Buza t’u drodh në këtë mëngjes të ftohtë
Kur u ndamë pa fjalë e ngushëllim,
fytyra e ngarkuar me dhimbjen e botës,
prapa mbeti malli dhe ndonjë kujtim....
Por shpejt më harrove, si fjalë e fundit,
e kërrusur padashje nga pesha e lotit.
Me zemrën e vrarë prej zhgënjimit, e mundit
mbi dhimbje u betova, para teje, dhe zotit...
STUHITË U PËRPLASËN
Kalaja e Beratit
Stuhi e zezë e Anadollit
tek ty kaq rëndë u përplas,
në muret e ngrohta të diellit,
mandata do vinte më pas.
Shkëmbinjtë e thepisur borëbardhë
zunë mes vete të rënkonin,
kalaja e mbrojtur nga ca shpatarë,
me zëra ajrin zunë të shponin.
Mizëria e zezë me thonj kobëtarë
si lumë dimri me tërbim
ti shëndërroi në një peisazh të vrarë
dhimbjen e shkuli në rënkim.
KY ËSHTË MASHTRIM
Si fytyrë e lotëve të ditës,
më fute në mijra labirinthe,
asosacion ngjyrë gri i jetës,
më ngjall brengën këlthitëse.
Ti shpesh më errëson dhe ditën,
trazon e heq fantazinë e këngës,
unë jam sfungjer ngopur me kthimën
lermë të tretem nga shiu pakëz.
Në shpirt më ulesh si ky shi,
me sy të shuar gjithë pendim,
rënkon për kohën gjithë mërzi,
por nuk bindem… është mashtrim.
MIQTË E MALIT
Miqëve të mi alpinist Fation Plaku dhe Artan Gaziu!
Ju ngjitni shkrepa të pashkelur,
nëpër maja çudirash si magji,
me sytë e mendjes të mprehur,
kërkoni enigmat në çdo lartësi.
Me lartësitë ndërroni mesazhe
dhe horizonteve që shihni atje,
ju shpërtheni kufij e kafaze
dhe gdhendni emrin nëpër re.
Heshtjet e maleve fluturojnë,
nga kacavarjet tuaja alpiniste,
lartësitë shkëmbore ju ftojnë,
për t’i ngjitur me flatra shqipesh.