Pëllumb Gorica: Në trokëllimën e hapave

POEZI  NGA  PËLLUMB  GORICA

 

NË TROKËLLIMËN E HAPAVE

 

Si gur i rëndë nga mali i lartë

U shkëpute një mbrëmje edhe ti

Me qeleshe të bardhë në një ndjajnatë

Dhe me xhamadan e tirq të zi.

 

Me bubullima shoqëruar nga prapa

E dorën në brez prej hijes zgjatur

Tingull çjerrë nga këmbana

Me mëndje të mpirë dhe të ndotur.

 

Në përkëdheljen e flladit të ujrave,

Toka të lexoi fatin e vërtetë,

Nën trokëllimën e rëndë të hapave

Me emrin tënd rendi koha e tretë.

 

VETMI ABSURDE

 

Shpagimi yt në botën e shpirtit

Rënkim i mbytur në harresë

Nga këmbana e indiferentizmit

Rrezik pa emër mund të mbesë.

 

Tretur në stomakun e ndërgjegjes

Me sytë që veç sy s’janë,

Me flet nga bota e injorancës,

Ku njerzit Sizifë ngjajnë.

 

Kruspull nga ulçera e marrëzisë.

Pa fat të të duket jeta,

Shtrëngon jastëkun e vetmisë

Dhe flet me silueta.

 

HIPOKRITI

 

Ah ç’paske qënë kaq i maskuar

Mendova se të njihja sadopak

Shokët doje t’i shikoje të trazuar

Të njënjtë në shpirtin tënd cullak.

 

Gjithë veset i ke me tepri

Se me to shpesh godet e cënon

Hipokrizinë thellë fshehur në gji

Tërë jetën mbete kameleon.

 

Shoqërinë e do ta bësh përshesh

Sa keq është për ata që shpifet

Një ditë qëllimet i nxjerr në shesh

Që je mjeran, kjo prej kohësh dihet.

 

Prej egos tënde deformohesh

Patjetër unë për ty ndjej dhimbje

Më kot kërkon të mashtrohesh

Portret i dalë me kombinime.

 

DETAJ TRISHTIMI

 

Sot të pashë tek ecje shfrenuar

si dikur mospërfillëse ndaj meje

dhe nata kridhej në sytë e mbuluar

heshtja drithërohej ndanë teje.

 

Pendimi e mori udhën e vjetër

e foli me gjuhën tënde tinëzisht

përtej heshtjes si askush tjetër,

kjo ndenjë u shkatrrua gabimisht.

 

Përsiatja e trishtë qan pafajsinë

dhe kthehet në një detaj dhimbje,

ajo pa fjalë psherëtinë,

në këngë plot trishtim e pritje.