Pëllumb Gorica: Shtëpi e braktisur

SHTËPI E BRAKTISUR

POEZI NGA PËLLUMB GORICA

NË SINORIN E POEZISË

Mëngët e kuqërremta të dritës

Më tërhoqën drejt gëzimit

Ishin veshur nga shkëlqimi i hënës

Dhe lanë pas çastet e trishtimit.

Natës i rrëmbeva një ëndërr

E trazuar ajo vërtitej përqark

Po këndonte një këngë të vjetër.

Fjalë dhimbjesh e tinguj endacak.

Mes heshtjes flinte fshehtas malli

Si kalimtar me sy indiferent

Nën qiellin e kaltër ai ndali

Dhe në sinoret e poezisë gjeti vend.

SHTËPI E BRAKTISUR

Shtyj ngadalë vetminë e portës

Rrënuar e mbytyr nga myshqet dhe bari

Në korridor flenë sytë e pritjes

Në ndonjë bisht i thatë cigari.

Kuisja e ndryshkur ofshan nga e kaluara

Gjithkund e pafundmja mjegull harrim

Të ndreq ndonjë gur teksa fryn era

Aty këtu muri ruan ende gojë rrënim.

Mes kodrës së errët s’ka vend më për diell

Ajri fsheh pabesinë e flet diçka me vetminë

Vec një re e bardhë drithëron atje në qiell

Dhe një sorr e trembur që kakërrin pa mbarim.

FJALËT

Fjalët janë të pafundme në një flet të bardhë

Ëmbëlsia surreale e zhurmës në shpirt

Gjeste të pakuptimta si fryma mbi xham

Gjykime të fshehura prej të vërtetës larg.

Fjalët janë ngushëllimi më i madh që njihet

Thellësi e dhimbjes së heshtur në det pasioni

Ikona të kalemendura ku davariten mendimet

Shkëlqim i hershëm sa as mund ta besoni.

Fjalët janë udhë në trokun e hapave

Zëra pikture qiellit të plurosur me re

Rendje tej humbëtirave me pulitjen e buzëve

Tempuj të pasosur gdhendur atje ku vdesim ne.

ÇAST

Duke të pritur atë çast ty

Më përshëndeti një copëz qiell

Tek ngrija lehtë-lehtë qepallën aty

Putha një rreze diell.

Pastaj mes dritës blu

Iku ky iluzion sa hap e mbyll sytë

Se si më shkoi ky çast i tëri flu

Dhe bota përreth meje mu venit.