Agim Gashi: Na merr malli me pa shqiptarë

AGIM GASHI

PO NA MERR MALLI ME PA SHQIPTAR

(Si e shof unë sot atdheun tim!)

Me nji guri në nji lajthi,

Larg, larg trojeve të mia,

T´u i kujtu kohnat që shkuen

Më ka rrokë e shkretë merzia;

Të robnuem neve ishim

Por krenarinë në qiell e kishim.

 

Ishim t´ri me plot gjallni,

Mësonim shqip këtë histori,

Jetohej vshtirë por me pasterti

Mendjen kishim në Arbëni;

Vllaznisht rrinim pa pas ftrik,

Musliman e katolik.

 

Askush s´pyeste çfarë fe ti ke?!

Nji gjuhë kishim e një atdhe,

T´part na e lanë për jetë e mot

Shqipja kishte vetëm nji Zot;

Nga anmiku skishim frikë

Prapa shpine asnji thikë,

 

Sot anmiku ka arritë

N´shtëpi tona shpatë e thikë.

 

Po si ndrroi kjo kohë mizore?

Ndrroi veshja e ndrroi tradita,

Ndrroi kanga e historia,

Sa ditë t´zeza kalon Arbnia;

Nuk di shumë, por nji e di

Ska shqiptari ma atdhetari!

 

Shif me sy e ske çka ban,

Të shajnë pisat e t´kercnojnë,

Kur ua qet hajnitë n´ledinë

Spiunazhet dhe tradhëtinë;

Hajmedet o i dashtuni atdhe

Sa shumë tradhëtar erdhen ndër ne.

 

Sheh n´atdhe, sot çka nuk shef?

Shef ministrat bajnë hajni,

Deputetet bajnë tradhëti,

Me atdhe bahet tregëti;

Udbash, spiuna e rakixhi

Tespit n´dorë, n´saf t´parë n´xhami!

 

Njofta shumë dje, nof dhe sot,

Çfarë t´kalueme o i Madhi Zot,

Veç me shkije kohen kan que

Shokë e miqë t´u i spiunue;

Janë shkue n´Qabe e ba haxhi,

Tash deputet dhe n´qeveri.

 

E mbani mend o miqë të mi?

Si në Kishë edhe Xhami,

Kishim Zot e kishim fe

Aty flitej për atdhe;

Zoti n´qiell, ne ishim n´tokë

E shqiptarit ishte kjo botë.

 

Edhe dasmat kur i banim

Kangëtarë kanges ja thonin,

Binte daullja deri n´re

Kangë për nusen e për atdhe;

Si thonë qiell ma, por hava,

Dhe shqip kangës tallava.

 

Ra kjo luftë e u pa kush jemi,

U pa sa pisat ne i kemi,

Grat e shplueta varg e vi,

Mbuluen ftyrat me shami;

Burrat mjekrrat si livadh

Pantollonat tre fertal.

 

Ah e dinte anmik barbari

Se shumë lirë shitet shqiptari,

Bleu mjekrra dhe shamia

Kalifat me u ba Arbnia;

Ndertuen xhamia në çdo mahallë

Me hoxhollarë spiuj, tradhëtar.

 

Shiten shpirtin e atdheun

Anmik banë Skënderbeun,

Vranë Shqipninë e vranë Kosoven

Nanë Terezen, Ibrahim Rugoven;

Me bekim t´BIK-ut e tarikatit,

I kendohen kangë Sulltan Muratit.

 

Mbi vorre tona ra errsira

Krenari ska ma Drenica,

U harruen trimat si Ahmet Delia

U harrue Shota e Azem Galica;

Dolen disa pa rod pa fe,

Thanë: “Ska si ne ma mbi këtë dhe“!

 

Këta “trima”, karaxhoza,

Shiten e vidhen çka pat mu vjedh,

Harruen legjenden, Adem Jasharin,

Rjepen, mjelen çka pat me u mjel;

N´hoxhollar e lane rininë

Me e zhdukë ma shpejt Arbninë.

 

II

Ky atdhe i Mulla Idrizit,

I Naimit e i Gjergj Fishtes,

Shekujt kështu diçka nuk pane

Kaq të liga që na ranë;

Krojet rrjedhen po e ndalin

Edhe zogjet e lëshojnë malin.

 

O sa shumë pata me shkrue

Vajit ma smuj me i qëndrue,

Qaj për qiell e për atdhe

Për ato troje ku kam le;

Qava dje e po qaj sot

Veç në vaj po m´shkon ky mot.

 

Ngrehu ti moj rini shqiptare

Ti me edukim e shkollë kombëtare,

Leni kasha e xhamia

Për këtë tokë fe ashtë Arbnia;

Kur ta bajmë tonin atdhe

Do t´kem´ Zot e do t´kem fe.

 

Sot për sot skem ku lavdrohemi,

Çdo ditë me krimin po takohemi,

Valojnë flamujt serb dhe t´ISIS-it,

Koria e kombit dhe e fisit;

Eni sbashku t´punojmë e msojmë

Atdheun nji ditë ne ta gzojmë.

 

12.08.15

Düren