Përcillet mes miqsh për në banesën e fundit Petro Zheji

Lekë Tasi:

Unë kam qenë ithtar i Petros, nuk kisha aftësi të isha pjesëtar në "laboratorin" e tij filozofik, prandaj do të flas për humanitetin e tij.

Një vjazë që ia kishin marrë babanë në burg dhe vdiq aty, iu drejtua Petros, dhe ai lëvizi të gjitha gurët, gjeti njerzit në komunale, dhe kështu kur vajtën në varreza, Petro dhe ajo vajza, punonjësi i atyshëm, Tonini, ishte marrë vesh me Petron që kur unë të kollitem dhe të ul kokën, aty është varri atij fatkeqit.

Ose në një rast tjetër nga të shumtit, tre të mitur nga Lezha i gjen rrugës natën një shok i Petros, dhe ku do t`i çonte përveç se tek Petro? I cili i pret me përzëmërsi, i strehon dhe bisedon me ta për Zotin dhe Dashurinë. I kam parë dhe njohur unë vetë 10 vjet më vonë tek Petro, të rritur, e të gëzuar që kishin arritur jo rastësisht por prej Zotit, të bënin një mik të tillë si Petrua.

Petrua nuk pyeste fort. Kur shfaqej ne TV-ën Italiane Filmi Jezu Nazoreasi dhe e shikonte publiku, Petro e shpjegonte, por me kaq zjarr, sa njëri aty që donte të tregohej i zellshëm, i tha me ton ironik. “Si shumë i zellshëm po tregohesh, mos je gjë prift”? Petrua iu përgjigj me ton të fortë, “Po ashtu jam”.

Kushdo që mendon se jeta është thjesht një proces i natyrës është budalla. Jeta është një mrekulli që e ka dhënë Zoti. Prandaj ndeshemi me njerëz të tillë si Petro, që e kalojnë tërë jetën duke u përpjekur ta zbërthejnë në një farë mënyre këtë mrekulli me punë të parreshtur, siç bëri Petrua. I përkushtuar tërë jetën e tij atij qëllimi.?????????

Uran Kostreci:

Ne jemi, sot, këtu që të përcjellim për tek banesa e fundit Petro Zhejin që ishte një shqiptar i madh, një antikomunist i vendosur, erudit e një nga përkthyesit më të shquar të Shqipërisë. Petroja qe poliglot e stdiues i gjenezës së gjuhës shqipe. Tre librat e mëdhenj që ai la për këtë temë, e bëjnë të pavdekshëm.

Ne shqiptarët i detyrohemi aq shumë këtij njeriu, ndaj dhe hidhërimi ynë është i madh për humbjen e Tij. Natyrisht dhimbjen më të madhe e kanë familjaret e Petros; e ka djali e motrat e Tij, të cilët i ngushëlloj, me këtë rast, e i lutem Zotit që t’u japë forcë për ta përballuar humbjen që pësuan.

Unë si një nga miqtë e Tij më të afërt u lendova, shumë me ikjen e Petros nga kjo botë. Nga Petroja, që ishte siç thashë një savant, kam mësuar tepër. I detyrohem Petros edhe për parathënien e Tij të shkëlqyer kushtuar librit tim me sonete. Ajo parathënie është një ese e vërtetë, kur e lexova i thashë, o Petro, mos i ke lëvduar ca si shumë këto sonetet e mia, or vëlla? Po ai me atë buzëqeshjen e Tij të zgjuar aty për aty ma ktheu. “Mos të thotë mendja se tani në pleqëri unë do turpëroja veten duke lavdëruar krijime letrare, po të mos vlenin ato”.

Qoftë i lehtë, mbi Ty, dheu o mik i shtrenjtë e ishallah t’u preftë shpirti në xhenet!

Fjalët e Lekë Tasit dhe Uran Kostrecit mbajtur në varrezat e Tufinës gjatë përcjelljes për në banesën e fundit të Petro Zhejit. Tiranë, 15 Mars, 2015