Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Vladimir Muça: Poemë vllahe

| E shtune, 08.08.2015, 03:06 PM |


Vladimir Muça

 

POEME VLLAHE

 

Kush njeh vllah mavrinë

përmbi mushkë e kish shtëpinë”

Popullore

 

Pela e bardhë printe të pambaruarin karvan.

Kështu niseshin për udhë:

Pelën në ballë

si helika e avionit që ajërin shpërndan.

 

1

Mbi kalldrëm këmbët e kafshëve binin rëndë;

Patkojt lëshonin shkëndija

tek binin mbi gurin stërrallë.

Guri dhe patkoi

të dy të fortë;

Guri i kuqërremtë

(gur Dropulli i sertë)

Ka ngrënë ky gur shuaj të butë gome, thumba

aq sa ky fshat ka tretur predha,

plumba.

 

Zemërat tona rendnin rrugës së pyllit

të trembura si nuselalës,

Rendnin mes erërave të botës

me themelet e fshatit

në zemër

mbi ballët.

 

2

Gurin e sollën baballarët në krah

siç prunë një javë larg bukën;

Por gryka të panumërta armësh

derdhën nër shekuj c’mir e shi metalik

se deshën ty gur të të thërmonin

ty gurin e Dropullit.

 

Dhe ti mbi kurrizët tanë

varrur talisman pelës në ballë

mbete ashtu siçtë vumë në murë:

Në kujtesën e fisit legjendë.

Veç ngjyra e kuqerremtë

nga shqotat tu bëbë e kuqe,

sikur trtetje predha e flakë

ndër dhëmbë.

 

3

Endej karvani muhaxhir

si visitor enigmatik.

Uniforma dhe uniforma të zeza,

fytyra të nxira.

Mbrenda syve një mal hallesh;

Kopera bagëtish në qiell,

në qiellin ku shigjetat e mendimeve

si thika presin kulaçin e qetësis.

Çadra mbi samarin e kafshëve ngritur,

djepe mbi samar që tunden duke ikur;

Të qara fëmijësh që s’reshten kur ndjejnë

se tunden,

kur ndjejnë se ikin , ikin.

 

Fytyra që përmenden kur ndjejnë dhembjen,

ndjejnë guriçkat tek hyjnë në mishërat e fryra,

ndjejnë se jan në rrugë,

se ikin,

ikin duke pirë me etje të pashuar qiellin.

 

Dhe shkojm shpateve hanxhar e thikë

kullotë të kërkojmë ne,

me jetën varur në belxhik,

qefinët sa një re.

 

Lodhur nga rruga,

rrugëve ndalim:

Dhe ngjyejmë kafshoren e bukës

në mushtin e ditëve që do vinë

sypafjetur

brymë mbuluar.

 

Mbi kokat tona ungurinin zagarët,

hëna e vdekjes

mbi kampin tonë lozte tavllo

e në sy na vjedh zarët.

 

4

Nënë vllahe

e veshur me fustan kadifeje të zezë

dora ty s’tu ndal të qëndisje njëherë;

Kënga nga sytë

s’të shpërtheu asnjëherë.

 

Eh ! kënga vllahe,

këngë nomade.

Ti ikje si zogu shtegtar në vise të ngrohta,

siç iknin dallëndyshet vetëm ne stuhi;

Dhe ne si një tufë shtegtarësh

ecim pa pushim,

ecim për tek ty.

 

Ecin prindërit tanë

me të carat e tokës ne ballë.

Bagëtitë-

-pre të dhimbjes tonë-

zvarriten të shurdhëta.

Kope të bardha vijnë pas nesh

si një ëndërr e bardhë

që mëngjezet muresh.

Na ndjekin si një gëzim i largët

mbetur këmbor,

në çatitë e kasollevetë braktisura,

Mendime lesh-arapi mbi ballë na bien ,

mbi krahët e nderë

të fateve të zalisura.

 

5

Në gjurmët vllahe,

përmbi mushkë mavrinë,

muzgjet shtrojn’ velenxat me ëndërra

në vezullime yjesh,

nër krea.

Erdh një kohë e re,

shtëllunga flake na burojnë nga sytë.

………………………………………….

Në kampin tonë,

me qiellin shkepandritur çati

erdhën e bujtën partizanët.

Në sytë tanë blegërinin ditët që do vinin,

në mendjet tona

rrokaputeshin ditët e nesërme

e merrnin trajta sa përmasat e zemërave.

Ne fëmijëve partizani plagosur

na ndizte zjarre nër sy

me urtësinë nëpër dhëmbje,

thjeshtësinë gjer në madhështi.

 

Me jelet kërleshur

mendimi supeve na trokon,

vetiu ndjesinë fëminore

burrëria e zëvëndëson.

Ne duart i lidhëm fort me pushkën

si fëmija në sisë;

E siç thurim me thupra kofinë

thurnim ditët që do vinë.

Me sofrën e pangopur

“luftën finale” nisëm dhe ne,

në këngën e lashtë vllahe

po lindëte një botë e re.

 

U mbetën më të vegjëlve , nënave

kope të dhimbjes tonë;

Me gjyshërit që s’e mbyllnin synë.

Netëve të vona gjyshërit këndonin:

-“S’ke ku shkon o beu ynë

në dorë do ta marr mëlçinë”.

 

ne djemtë

hynim të dobët në beteja

dhe dilnim

më të madhërishëm,

fitimtar.

Besimi nër sy na u ndez

kuqëluar , flakadan.

…………………………………………

Qerpik-lodhur, të pagjumë,

mesholluar nga kollanët

rrahëm dhera më shumë

sesa rrihnim me karvanët.

 

Emëri vllah e muhaxhir

dhe tek gjyshërit zu të flerë

anë e kënd Shqipërisë

gëzojm emëra të tjerë.

 

Emëra që na rrinë mbi krye

si ëndërrat në fëmini;

Me shikimin përmbi yje

moj magje-lirie Shqipëri.

6

Baballarët

me rrudhat si murrana të braktisura

në sokakë

tjerrin mendime për ditë të reja

e fate të zalisura;

Mbi kokë u rri si kurorë

gjethi i zgjuar

gjumit dimëror.

Në dritare,

nër hemeta,

trëndafilë hapur

qëndisin hapësirën e përflakur.

 

Çdo vend në Shqipëri nab ëhet vatër.

Eh! Sin a duken shtëpitë me gurë?!

ne që u mblodhëm dhjetë vetë në një çadër

e një dhomëz s’e patëm kurrë!

 

Ne vllahët që kur rëndohej qielli

ditët e gushtit kujtonim pambarim;

Qerpiklodhur nisnim kopenë

maleve e grykave për verim.

 

Nëna vllahe

që dora të qëndisë

s’ju ndal njëherë;

Nënë vllahe veshur me fustan kadifeje të zezë

Nëna vllahe

fytyra e të gjithë grave

veshur me pendët e fazanëve.

 

Fëmijët e mi-

-flutura që ndiqja në fëmini luadheve.

Fëminia ime pa dritë

ushqyer mbrëmjeve

me përsheshin e hirrtë.

 

Ndaj sot dua të shtrihem në velenxën e luadheve

e të mos ngopem me afshin njomështor;

Tufa bardhore e vaposur

rreth e qark të më bëhet kurorë.

Të më bëhesh kurorë vendi im

kurrë me!... veshur jeremi,

Shqipëri moj magje lirie

Shqipëri.

Gruaja fisnike kristiane sypatrembur suliote, duke u hedhur në gremin së bashku me foshnjen e porsalindur, për të mos rënë në kthetrat e barbarëve trathtarë shqiptare (suliot), te konvertuar ne islam