Kalosh Çeliku: Zonjën Vdekje do ta marr për Grua

KALOSH ÇELIKU

Zonjën Vdekje

do ta marr për Grua

 

(Shtegëtime)

 

Eca nëpër zjarr. Akull. Dhe, Dimër

Rrugë e gjatë, Ende nuk dola në Pranverë.

Edhe pse, Dy netë fjeta me Zonjën Vjeshtë

Dita, përsëri si qen më hodhi në rrugë.

 

Sot, nuk di me cilën të flej, kaloj Natën

Ditën, kur ma grabitën mes maleve.

E, nuk kam koçi Nusen ta sjellë në Shtëpi

Përkrahu zbres në lëmë me dajre e valle.

Edhe, atë: Nëna e Babai, kur s’ janë në Katund

Krah më krah të ma hapin portën e madhe.

Nëna me dajre. E babai me pushkë.

 

Vështirë e kam sot, Nusen ta zbres në Lëmë

Xhadia, kur m’i ka ngrirë krushqit maleve…

 

 

(Pylli egër)

 

Xhungël. I forti e hanë të dobtin tek Lumi

Edhe, atë: Pse ia turbullon ujin?!

Punemadhe, që Ujku pi mbi të në breg

E qengji, poshtë rrjedhës Lumit.

Babai e ka fajin. Vitin e kaluar

Ujkut, ia ka turbulluar ujin.

 

Ligje të Natyrës. Megjithatë, jetojnë bashkë.

Mes vete, ndoshta kanë edhe marrëveshje

Me siguri, jo si tonat (njerëzve) plot pabesi.

Shtëpinë, ende nuk e lëshon asnjëra palë.

Luftë për jetë. Zonjën Vdekje e presin në darkë.

 

Megjithatë, e kanë vështirë në Pyllin e egër

Ligjet t’i respektojnë. Liri të kemi Nesër…

 

 

(Takimi me Zonjën Vdekje)

 

E takova sot në rrugë Zonjën Vdekje

Dhe, pimë nga një gotë verë.

Më pyeti për librat, e pyeta për këlyshët

A i ndërsehen ndonjëherë pas shpine?!

 

Qeshi Zonja Vdekje. Dhe, ngriti dolli

për Miken në Lindje,

për mua që i kam varur armët në Rrap

të vras Këlyshin e Buçës!

Që, dy hapa më larg e ka nxjerrë gjuhën

dy pëllëmbë jashtë nga vapa

në prehrin e Nënës Rrospi...

 

 

(E pashë Zonjën Vdekje

në Voskopojë)

 

E ndeza një qiri në kishë. Voskopojë

Meshë bëra me poetë. U luta për Ty.

Matanë flakës e pashë Zonjën Vdekje

Buzëqeshi. Edhe ma bëri me sy.

 

Ia ktheva përshëndetjen. Buzëqeshjen

Edhe për Të ndeza një qiri.

E ngrita me fund një gotë raki…

 

 

(Zonja Vdekje më deshi

më pak se Ti)

 

Gjumë ende s’ka. Unë jam i çmendur

Ndodhë një ditë Vdekjen do ta marr grua.

Shtëpinë ta mbush me fëmijë. Atdheun

Dhe, të flej i qetë. Nesër të ngrej dolli.

Edhe për Miken. Edhe Cucën Boheme

Vërtetë ju ishit gra të bukura. Asgane.

 

Vetëm, edhe Vdekja është Grua e bukur…

 

 

 

(Agime verore)

 

Vapa Shkupin po e shkelë me këmbë

Çarshisë i bie si Isë Boletini me dy kobure.

Dikur në brez. E sot nëpër çajtore.

Pasardhësit e tij “trima”, sot i luten Zotit

Xhamitë  i  kanë fushëbetaja për Liri.

Nateditë i ngrejnë dhe ulin paleratë

Nëna me të cilat, dikur na bënte fli.

 

Skënderbeun e kanë mbuluar me beton

Përditë, zhurmë politike - kulturore.

Syri, nuk ta zë në Çershi një Lis të Ri…

 

 

(Byku)

 

E patëm dikur në mes të Lëmës

Nëna me tërplote* e hidhte në erë.

Gruri duhej të jetë i pastër në mulli

Miell për bukë, patjetër të kemi në Shtëpi!

Sot, nuk është Nëna. Nuk kemi tërplote

Bykun ta hedhim, bërllok  në Bit – Pazar.

 

Çarshinë e ka mbuluar bërlloku këmbekokë

Ehu, si nuk i gjind një grua. Burrë?!

Grurin ta pastroj kokërr për kokërr

Bukë të kemi Nesër në maxhe. Shtëpi…

 

 

(Përgjigje)

 

Nuk kemi Nënë. Përmëkeq, edhe Baba

Lejleku, nga qielli na hodhi në Lëmë.

Përndryshe, do ta thenim djepin me lule

Hasmit t’i turremi me sopatë në dorë.

 

Gomarit, ende i hipim nga bishti

E kurrë nga koka në Livadh.

Prandaj, edhe sot na hudhë mes luleve

Kunguj Stambolli pa rrëfangë.

 

Taxhi, që sot nuk e hanë as Lopa…

 

1. Lopatë druri me të cilën është hedhur në erë

(pastruar nga byku) gruri në lëmë.

 

 

(Zjarri poetik)

 

Dru nuk kam në vatër. Edhe, në Lëmë

Lisat e Babait i preu me sëpatë Destan Balli.

Nuk kemi as Dardha Gorrice. Dëllinja.

Tek Përroni Thanës. Edhe, i Xhetit.

 

Bërllok kemi me qerre. Mrizet e dhenëve

Sot nuk japin tabël si dikur me kusi.

Po, hedhurina. Që, na mbinë si bar. Lule

Tek Jasakët e Tikeve. Varreza betoni.

 

Dhe, nuk e di: A kemi sy?! Veshë

Cungjet e Dardhave Gorrice, që nuk i shohim?!

Vajin e tyre, nuk e dëgjojmë në Pranverë…

 

 

(Bythekrye në greminë)

 

Aq shumë bërllok shqiptar kemi sot

Saqë, nuk e di, a kemi kontejnierë.

Qelben. Kamionë ku të gjejmë me rimorko

Bythekrye, plehërat hudhim në përrua?!

Luleve t’ua hapim derën. Barit në Livadh

Sagjini me dy brinja t’i dalë para armikut.

 

Bërlloku përditë na e mbulon Shtëpinë

O burra, përvishni mëngët,  edhe këmbët

Bythekrye, hudhnje në PërruaThanë!...

 

 

(Zonja Vdekje nuk më deshi

në Qafë Thanë)

 

Edhe një herë erdha nga mesi i të vdekurve

Shkaku: Premtimeve. Borxheve ndaj Atdheut.

Ende nuk e fitova Lirinë. Gruan besnike

Hajmalinë e Baba Shehut në Baba Tomor.

 

Edhe një herë erdha nga mesi i të vdekurve

Shkaku: Premtimeve. Borxheve ndaj Atdheut.

Zonja Vdekje, në Përrua. Në Qafë Thanë

Përsëdyti më bëri remont ta vazhdoj jetën.

 

Edhe një herë erdha nga mesi i të vdekurve

Zonja Vdekje, nuk më deshi në Qafë Thanë…

 

 

(Zonja vdekje pas porte)

 

Mjaftë më erdhe, na trokite te porta

Rend e parend me kosë në dorë!

Nuse nuk kemi, as djem për varre

Zonjën Lindje e presim në Dasëm.

Shtatë male larg marrim Nuse

Krushqit i kemi shkri, i prinë Koçisë:

“Hajdeni bini Djemtë e Shalës

Përmes Sarjeve të Pashës!...”

 

Frikë nuk të kemi pasur Dje

Nuk të kemi as sot.

Mesiguri, edhe Nesër.

Gra e burra kemi vetëm për male

E shumë pak për fusha. Varre.

 

Nuk është lehtë, babai t’i përcjellë fëmijët

Po, fëmijët babain në mesin e varreve.

Prandaj, kosën sot fshihe pas porte!...

 

 

(Zonjën Vdekje do ta marr

për Grua)

 

Gjumë ende s’ka. Unë jam i çmendur

Ndodhë një ditë Vdekjen do ta marr për grua.

Shtëpinë ta mbush me fëmijë. Atdheun

Dhe, të flej i qetë. Nesër të ngrej dolli.

Edhe për Miken. Edhe Cucën Boheme

Vërtetë ju ishit gra të bukura. Asgane.

 

Vetëm, edhe Vdekja është Grua e bukur…