Ndue Ukaj: Atë Pjetër Bogdanit

Pjetër Bogdani

Atë Pjetër Bogdanit

Sa vështirë e patë t'i mbërthesh gjitha ato male në gjoks

E ti, si shkëmb i rrëmbeve me një gisht

Vërtet ishe shkëmb,

Dhe mbi atë shkëmb u ndërtua shumëçka

Pastaj u rrënua gjithçka

Përpos ideja jote

Një qenë i zgjebosur që të kafshoj për së vdekuri

Defilon gjithë ditën nëpër Prishtinë

Hasi është më i bardh se bora

Dhe nuk shihet nga Prishtina

Çeta e ideve tua gërryen tokën nënë këmbët tona

Na qartë shikimi yt prej shkëmbi

Dhe frikohemi ngase qenin akoma s'e kemi lidh

Megjithatë, Atë i dashur,

S'na the asnjëherë¨

Si kapërtheve me një frymë perandorinë e vdekjes

Dhe e ja prishe gjumin prej bishe

S'na the si i mblodhe gjymtyrët pas shtatë kodrave e pas shtatë maleve

She bjeshkët e Nemuna i bërë të shenjta

S'na the jo,

Si i kalove me një hap gjitha ato male

Për të shkruar historinë në rrënjë që kalbeshin keq

Mu në zemër të tokës sime

Aty ku të përbaltuan,

E mbi trupin tënd u ushqyen qenë të çartur,

Dhe nga eshtrat e tu u ngritën tempuj të gjithfarshëm

Asnjëherë këtë s'na the, Atë i dashur