Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Pëllumb Gorica: Deri kur?

| E shtune, 27.06.2015, 04:07 PM |


DERI KUR?

 

POEZI NGA PËLLUMB GORICA

 

ATJE KA LUFTË

 

Larg shumë larg, në botën e pafajsisë,

atje ku syri pikon lot përdhe,

thellohet honi i marrëzisë

dhe zhurma ngrihet gjer në re.

 

Sa duar ngrijnë larg dashurisë,

sa zëra thërrasin për pak gjak

atje ku plumbi hyn në mish,

jeta kacidhe, kushton pak.

 

E unë çjerr dhembjen e pafaj,

ju godas si thikë deri në zemër,

çdo ndenjë që lind e vdes prej saj,

jeta rrjedh, s’mbetet pa emër.

 

 

DERI KUR?

 

Më vjen në mëndje kjo pyetje

që gjithë jetën do më mundoj

a do të gjendet një përgjigje

apo kështu do të vazhdoj?

 

Dhe po u kthye Bota përsëmbari,

të filloj një jetë e re më e bukur,

unë qiejt do t’i puth i pari

ta heq nga koha si natë të trishtuar.

 

Të flak mallkimin e dikurshëm

me vrasje, tmerre edhe krim

këtë kohë që vret e prek kaq dhunshëm

të marr fund ky shkatrrim.

 

 

KRONIKË VRASJE

 

Vjen një kujë si klithmë shpirti

ku tinzare shtrihet nata,

fryn një fllad e diçka nxiti

një krisëm ndihet përjashta.

 

Sirenat çmendin gjithë qytetin,

fëmijët i zgjojnë nga shtrati,

këto zhurma kobi diçka fshehin,

këtë, tashmë, as unë as ti se di.

 

Sy goditës, vetull lëvizëse,

nerv i nxehtë në çaste nxitimi,

hundë përpjetë,  gojë bërtitëse,

njeriut të gjorë i humb durimi.

 

Po ku, ku u fsheh krimineli?

A thua humbi në barkun e natës.

Në ç’paragraf akuza ngeli?

Kush fsheh syrin e të vërtetës?

 

Mbi varri e të vrarit,

vazhdojnë të ndizen qirinjtë,

ngado të ndjek vështrimi i djallit,

ngado përgjojnë të zinjtë.

 

Oh ç’marrëzi që po kalojmë.

Ç’gënjeshtra të vërteta,

vrasësi  fshehur jeton i qetë,

njeriut i ikën jeta.

 

 

TË JESH NJERI

 

Të jesh plotësisht njeri sot

s’do të thotë të jetosh.

Të kesh dinjitet në botë

s’do të thotë ta meritosh...

 

Kjo fjala njeri është e vështirë

s’do të thotë vetëm të flasësh,

duhet kuptimin t’ia dish mirë,

si engjëllit duhet t’i ngjasësh.

 

Në botë miliarda njerëz kërkojnë

me ngulm një emër,

bërtasin, si shpirti që kanë

por gjithçka e thonë pa zemër.

 

Gjurmët i mbulojnë në harresë,

nën portretin formal të arsyes.

Por logjika ka kujtesë

gjer në caqet e fundit të vetes.

 

Tërbohen pas dëshirave të marra,

duart fshehin me fashot e dritës,

kryqëzohen mes fjalëve të vrara

pastaj fshihen netëve prej frikës.