Poezi nga Vebi Klaiqi

Vebi Klaiqi

 

Kosovë dhimbja ime e pa  shuar

 

“Të mos shkojmë prapa me zemrim as përpara me frikë po për rreth nesh me vetëdije” - Leland Val Van De Wall

 

Ikën

Dhe u bënë horë

Në sytë e botës

Të lam Kosovë

Duke u përpëlitur si  zorranë prush

Mes jetës dhe vdekjes

Shkuam për disa arsye banale

Pa e ditur madje psenë e tyre

Me vete morëm krenarinë

Që me fanatizëm e ruajte ndër shekuj

Ikëm me natën shtrigë

Pa pritur beharin

Dhe pa iu gëzuarar  pamjes  së tij

Freskut pranveror

Që vetëm ti di ta ofroi

Mbetën vetëm varret

Dhe heshtja vrastare

Më fal Kosovë

Të brishta qenë iluzionet

Më fal për dhembjen që ta shkaktova

Më falni fusha male prroje

E di sa i rëndë është mallkimi yt

Por jeta qënka e tillë.

Nata nuk ka përgjegje

Për shumë pyetje

Pëveç njërës

Që me padurim e presim

Kur do të agoi e shumëpritura dritë…kur?

 

 

Dilema

 

Disa janë tël umtur

Disa supozojnë

Për dallim

Prej tyre

Të tjerët nuk deklarohen

Por vazhdojnë

Jetën e tyre

Ashtu siç dëshirojnë

Pa u hetuar nga tëtjerët

Edhe unë nuk e kam të qartë

Dashuria për jetën

Është aspiratë

Apo iluzion ?!

 

 

E kam parë!

 

E kam pare diellin

Megjithatë

Lajmin e kam mbajtur sekret

Rete janë enigmatike

Edhe ato mshihen në vetminë e tyre

Sipas të gjitha gjasave

Së shpejti do filloi të bie shi

Por nuk do të thotë

Se dote ndodh një gjë e tillë

Dhe bie supozimi im

Për shkak se ato era  ishpërndanë

E di se edhe jeta është sekret

Dhe të vdekurit nuk kanë njohuri

Për origjinën e tyre

Ja dielli

Zogjët

Blerimi dhe fluturat

Ja ku jam edhe unë

Në the tëekzistencës

Me shikim

Nga deti

Dhe kaltërsia e ti e  pa fund.

 

 

Edhe jeta është lojë!

 

Vdekja shetitë rreth meje

Ia hedh një vështrim

S ma kthen dot

Ia kthei shpinën

Dhe për një çast e harroi

Ajo shtirret se të falë

E di se është aktore e mire

Di të luajë

Shumë rrole artistike

Edhe pse ky

S është preokupim i saj

Ju lutem

Perden

Para duartrokitjeve

Të aktit tjetër

Të dramës së quajtur jetë

Ok

Flm

Mos i komentoni lotët e mi

Si lot trishtimi

Sepse kanë rrjedhur

Dhe vazhdojnë të rrjedhin

Si lumi

Edhe lot gëzimi.

Duhet jetuar

E përsëris disa herë

Edhe XXX kanë jetuar

Dhe nxjerr përfundimin

Me përmbajtje të tillë

Duhet jetuar.

 

Qershor 2015 Kamenicë

 

 

Heshtja

 

Jemi fare pranë

Unë dhe Nëna Ime

Na puqen shikimet

Dhe heshtim

N’fakt heshti unë

Dhe

Ajo që ka mbetur

Nga Nëna Ime

Vazhdoi t’hesht unë

Dhe shpirti i saj

Gjegjësisht shpirti i saj

Dhe ajo

Që ka mbetur nga unë

Lotët e hënës janë bashkuar me të mijat

Dhe kanë fomuar lumin e lotëve të dhembjes

Tingujt e violins oshtijnë

Nga duart e mjeshtrit plak

Në këtë nate të pa fund

 

 

Kur të vdes

 

Edhe më tej

Zogjtë t’këndojnë

Lumenjët t’rrjedhin me tërbim

Zjarret çdo gjë të shkrumojnë

Vetëm një gjë ju lutem

Mos lejoni që zezona

T’na pushtoi

Edhe në amshim.

 

Kurreshtarët

 

Ai arriti të shkruaj

Tregimin më të bukur

Në të cilin përshkroi

Jetën e tij

Jo edhe  aq të lumtur

Me sfida dhe përjetime

Nga më të ndryshmet

Në fund të së cilës nuk arriti

Të shënoi

Pikë dhe pikëquditëse

Sepse ajo në pa besi

Për më pak se një minutë

Ia ndëpreu frynëmarrjen

Dhe e shpëtoi nga

Vuajtjet e mëtejshme.

Të gjitha përjetimet e shkruaera

Me gjakun e damarëve të mi

Ju lutem harrojini

Sepse kështu më bëni një nder të madh.

Më kujtohet

Promovimi i përmbledhjes së poezive të ti

Salla në të cilët hynin kurreshtarët

Tavolilna solemne

Ku rrinte  ai

Dhe recenzentët

Pë një çast u ngrit si lis

Theu heshtjen

Dhe tha

Ju pëshëndes

Iu falenderoi për pjesëmarrje

Dhe përkrahje

Nga qesja nxorri

Ekzemplarët

Dhe  ua shpërndanë të gjithëve

Vendos syzat

Dhe arriti ti përshpëritë fjalët

Poezia është përjetim personal

Metamorfozë dhe gjuhë e heshtjes.

Ajo është nektar

Që duhet mbledhur nga lulja në lule

Dhe për qudi

Tek pas vdekjes

Thanë se ka jetuar

Ka qenë poet i jashtëzakonshëm madje.

 

 

Lypsarja

 

Zbretn’ shesh  me agun e mëngjezit, vazhdon të bëj punën e saj

Të trokas në ndërgjegjen e të pa ndërgjegjshmëve

Për pak mëshirë pa qenë e vetëdijëshme

Se nga kush e kërkon!

N’sytë e saj shoh vuajtjen, n’kënbët e zbathura mjerimin

N’gërshetat e shprishurta trishtimin, n ’fytyrë shpresat e thyera

Vetëm për një gjë kam dilemë, cila zbrisni e para n’shesh

Ti pët’kërkuar  mëshirë apo rrezja përt’ngrohur fytyrat e përvuajtura?

Që n’agim fillon ritualin e kërkimit të mëshirës

Për një gjë vetëm më dhimb ësesh pa masë,  nuk e di sa je e vetëdijëshme

Nga kush kërkon mëshirë ngase ajo as që ekziston

Njerëzit për rreth teje kaherë I ka kapluar injoranca

Ata s’kanë mëshirë madje as që e dijnë se q’është  ajo

Ti vazhdo t’kërkosh mëshirë dhe shpreso

Ndërsa  unë miku yt i pafuqishëm po përpiqem ta them t’vërtetën

Sado e hidhur është ajo.

Ti je yll që shëndrritë si gjithë fëmijët tjerë t’ kësajbote

Turprohem nga pafuqia ime

Që s’kam mundësi ta shtrij dorën e ndihmës, ti hap sytë që ta shohë shqiellin

Kaltësinë e pa fund të tij, shtegtimet gazmore të zogjëve

Eh lypsarja ime e vogël, gjithë natën rri zgjuar

Që edhe qiellin ta njoftoi me vuajtjet tua.

 

 

Pse dhe kur?!

 

Shpesh këto pyetje vetes ia kam bërë

por përgjegje ende s‘ kam marrë

kush jam

pse

dhe nga kam ardhë

i vendosur dhe kurreshtar jam të dijë,

nga kam ardhë dhe sa do të rrijë

pse jam këtu

dhe

kush nga kjo ka dobi

kujt i kam ardhë

apo

ndoshta jam në ikje e siper…

a jam edhe më tej këtu

kush do t‘ma kumtoi

se jam apo rastësisht kalova këtej

nëse veç jam

pse dhe kur më duhet të shkoi

ende nuk e kam të qartë

i kam bërë të gjitha  pyetjet

apo

më duhet te filloi nga e para

pse, ku, dhe kur?!

 

 

ROZAFA

 

Legjenda

E mbështjell

Me velo

Mitike

Jeton

Në murin

Gur

Pret

Që koha të zbuloj

Se prej nga rrjedhin

Lotë

Që shuajnë etjen

E gurëve mur.

 

 

Sekreti

 

Që nga sot

Për të gjithë ju

Unë jam

Sekret

A keni nevojë për informata shtesë

Nëse dëshironi për vdekjen të dini

Mes saj dhe meje vetëm çasti qëndron.